15

996 48 29
                                    

Thank you for reading! If you enjoyed, please consider giving it a vote. :)

--

Matapos ang eksenang iyon ay napatakbo siya sa kuwarto niya sa dormitoryong tinitirhan. Dire-diretso itong pumasok.

"Oh, you're back." Ara commented.

But she didn't seem to exist for her. Lutang itong naupo sa kama hanggang sa unti unting lumabas ang mga likidong kanina pa nagbabantang lumabas mula sa kanyang mga mata.

"Hoy!" pangungulit ng kaibigan.

Tinalikuran niya na lamang ito para hindi siya makitang umiiyak. She surpressed the noises in order to not attract attention but it was too painful for her. Kahit anong pigil niya dito ay parang may sariling utak ang kanyang mga mata.

The pain wouldnt let her. Kaya naman kinalauna'y narinig din siya ng kaibigan.

"Wait, are you crying?" To say that she wasn't was an understatement. Bumaba ang kaibigan niya mula sa taas ng double deck to comfort her.

Pilit niyang iharap sa kanya si Mika to take a closer look at her. "Hey, bakit ka umiiyak?" tanong nito.

Mika didn't say anything. Umiyak lang ito ng umiyak kaya naman yinakap na lamang siya ni Ara. She's pretty sure that she couldn't tell her if she was crying that hard.

"Shh... tahan na."

--

Nakatulog ang dalaga marahil na rin sa kakaiyak. She fell asleep under Ara's embrace. Dahan dahan naman niyang inihiga ang kaibigan at kinumutan pagkatapos.

Napatitig siya dito.

Poor Mika, she thought. These were some of the rare occasions where she would see her bestfriend crying for some guy. Minsanan lang itong umiyak and whenever she does, she cries hard.

It was if lahat ng sakit ay iniipon niya and after she's full enough, she would let them go all at once. That's the kind of person she is. Iniipon niya ang sakit para pag iiyak man all out na. And when she'd be done, she would feel good. 

She is the patient type. The understanding type. Na kahit nasasaktan na siya intentionally or unintentionally e iintindihin na lamang niya ito.

And because of that, people often takes her for granted. They would often hurt her kasi alam nilang hindi ito magagalit sa kanila, that even if they hurt her, alam nilang papatawarin din niya ang mga ito.

Hindi niya tuloy maiwasang maawa sa kaibigan.

Mika's been to a lot of hell but still manages to live on despite that.

She was about to climb on her bed when she saw Mika's phone lighting up.

She glanced towards Mika before grabbing the phone. It was a call. A call from Jeron.

She went out of the room to answered the call. Bumuntong hininga muna ito bago sinagot ang tawag.

"Hello, sungit?" rinig niya mula sa kabilang linya. Jeron's voice was etched with worry.

"Jeron, si Ara 'to. Anong nangyari sa kanya? Bakit siya umiiyak? Naku, pag umiiyak siya dahil sa'yo, di ako magda-dalawang isip na upakan ka." sunod sunod niyang tanong na may kasama pang pagbabanta.

Narinig na lamang niyang bumuntong hininga ito. "I-I... I told her like her." utal na sabi nito.

"You.. you what?!" gulat na tanong nito.

"Y-yeah... I-I sort of confessed to her."

It took her a few minutes to digest the revelation. And when it finally sink in, it was her turn to take a lungful of hair. "Okay, Jeron. I know that you like her and I'm not against that. Don't get me wrong, ha? Gusto ko naman na may manligaw din sa kanya. Na may magmahal sa kanya, na sumaya siya at hindi ko naman pinagbabawalan 'yun pero alam mo naman 'yung nangyari sa kanila ni Axel, right?"

Reaching You (JeMik)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon