in love w you//zm

yellow file

Dolabımın önünde işe gitmek için kıyafet seçerken Giselle paldır küldür odama daldı. Ve ben artık kapıyı çalmadan odama girenlere karşı sinir olmaya başlamıştım.

"Kapıyı süs diye mi koyuyorlar oraya? Yeter artık."

Gözlerini devirip takı dolabımın önüne geçti ve kendine küpe seçmeye başladı. "Acelem var."

Umursamamaya çalışıp gardroptan işe uygun bir şeyler seçtim ve giyinmeye başladım. Giselle'de her zaman olduğu gibi susmayı yine başaramayıp, odadaki güzel sessizliği bozdu. "Dün Zayn'in giydiği kıyafetler çok iyi değil miydi?"

Sabah sabah Zayn'in adını duymamla birden ablama baktım. Ne diyeceğimi bilmeyerek, "Ne giymişti ki?" dedim. Ablam ayna karşısında küpesini takarken bakışlarını bana yöneltmişti.
"Spor şeyler. Ben onun fiziğini çok beğeniyorum zaten."

Şey, bende çok beğeniyordum ama konumuz bu olmamalıydı. Hem Giselle sabah sabah niye bu konuyu açıyordu ki?

"Ne alaka şimdi Zayn?"

"Aklıma geldi."

Gerginliğimi belli etmemek adına gülümserken, şakayla karışık ama cevabından korktuğum cümleyi kurdum. "Zayn'den hoşlandığını bilmiyordum."

Küpesini takan Giselle yanıma geldi ve sırıtarak omzumu sıvazladı. "O senindir, küçük kardeş."

Rahatlamanın verdiği hisle derin bir nefes dışarıya salarken, ablamın tongasına düştüm. "Ama sen nasıl-"

"Anlamamak için aptal olmak gerekirdi. Zayn'de aptal olduğu için anlamaması normal."

"Emin ol, anlamaması benim için daha iyi."

"Neden hiç çaba göstermiyorsun, Juli?"

"Çaba göstereyim de, olan arkadaşlığımız bitsin, değil mi abla?"

"Sana hayır diyeceğini bilemezsin." Kaşlarını kaldırdı.

"Evet, bilemem. Ama o riske girmek istemiyorum. Böyle mutluyum."

Giselle omuz silktikten sonra odamdan çıkmak için hareketlendi. "Yıkık bir kız kardeşim olduğu için utanıyorum."

"Sağol. Çıkarken kapıyı kapat."

Giselle odamdan çıkınca, aklımdaki karmaşıklığı boşvermeye çalışarak ben de son hazırlıklarımı yaptım ve evden çıkarak arabayı iş yerine doğru sürdüm. Aklımı bir an önce toparlamam lazımdı çünkü bugün iş yerinde inanılmaz yoğunluk olacaktı. Önümüz cadılar bayramıydı ve bizim vakit kaybetmeden insanların yapacakları tatilleri planlamamız gerekliydi.

Şirketten içeri girdiğimde çoğu kişiye selam verdikten sonra asansörle kendi katıma çıktım ve bir an önce çalışmaya başladım. Saatler sonra önümdeki devasa dosyaları ciltlerine göre ayırmaya çalışırken pes ettim ve derin bir nefes vererek kendimi geriye attım. Sandalyeme yaslanıp gözlerimi kapatırken boğuk bir ses duydum.

"Yardım lazım mı?"

Tek gözümü açıp kimin konuştuğuna bakınca, bunun Cody olduğunu anladım. Her ne kadar onu sevmesem de plan proglamlamada oldukça iyiydi ve ara sıra yardımı dokunabiliyordu.

Özellikle bizim gibi turizm acentasında çalışan birisi için, gerçekten çok yardımı dokunuyordu.

Cevap vermemi beklemeden yanıma gelip dosyaları düzenlemeye başladı. Bu sırada ben konuştum.

"İşin yok mu senin?"

"Biraz bekleyebilir."

Sandalyemde yaslanmış bir şekilde onu incelerken, "Niye bunu yapıyorsun?" dedim.