Chain of Memories

Chapter 28

The room door opened. I immediately looked at it. Mom entered the room with Dad on her side.

"Anak!" Nagmamadaling lumapit sa akin at hinawakan muli ang kamay ko. Hinalikan muna niya ang aking noo bago niya ako muling tignan.

"W-we are back?" I whispered. Hindi ko alam kung narinig nila ako dahil sa tunog na rin ng makina sa kwarto ko at sa hina nang boses ko.

Mom nodded her head. Tinignan niya muna si daddy na umupo rin sa gilid ko. Mom's eyes are swollen habang si daddy ay namumula naman ang mata.

"W-when? H-how?" I asked. Naguguluhan ako sa mga nangyayari at sa nabalitaan ko. Kakatulog ko lang naman ha? Bakit nasa Singapore na kaagad ako? Bakit hindi man lang ako nagising kung nagkataon?

As if nabasa ni mommy ang nasa isip ko ay sinagot niya ang mga katanungan ko.

"You were sleeping for 5 days already anak. And maybe the last memory you have was the one na nakatulog ka while we were in Manila."

9 days? Ibig sabihin ay 9 days na kaming hindi nag-uusap ni Ganymede? Oh my gosh! Paano kung iba ang isipin niya? Baka nag-aalala na siya sa akin! Andami ko pang activity na kailangan gawin! Kailangan pa namin magkita ni Ganymede dahil may prom pa!

Paano na siya?

"We talked to your school in Manila and they agreed na kailangan mong bumalik dito sa Singapore. We dropped you out in your school. You and Matthew." si Daddy.

And upon hearing his words ay para akong natunaw. Umalis kami sa Pilipinas nang hindi man lang ako nakakapagpaalam sa mga taong naging malapit sa akin. Lalo na kay Ganymede.

Tears fell down from my eyes at nagulat sila mommy doon. Hindi ko masabi ang nararamdaman ko dahil masyado pa akong mahina. Ang kaya ko lamang ay umiyak.

Umiyak sa katotohanan na iniwan ko si Gan. Gusto ko siyang tawagan o kausapin man lamang pero wala akong ideya kung paano ko siya makakausap.

"I'm sorry anak. Hindi na namin inintay ng mommy mo ang paggising mo. We decided to transport you immediately dito sa Singapore and tomorrow ay lilipad naman tayo papunta sa L.A para sa operasyon mo. I'm sorry, we can't afford to lose you." Sabi ulit ni Daddy.

He held my hand and brushed away the tears that keep on coming out from my eyes. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin pero gusto ko talagang magpaalam kay Ganymede. Ayokong maiwanan siya dahil hindi niya deserve iyon.

I sighed as I let the tears fall down from my eyes like a waterfalls. They don't know why I''m crying.

Hindi sa bawal, pero hindi ako handang sabihin kung ano ang mayroon kami ni Ganymede kahit kanino. Tingin ko ay nakalimutan din iyon ni Matthew that's why he never mentioned it to my parents.

"You have a brain tumor, Isabelle. A rare case of brain tumor." Dad said.

Napalingon agad ako kay daddy sa sinabi niya. Para bang nahinto ang pagtigil ng mundo ko. Kasabay nun ay ang paghinto pansamantala ng luha ko dahil sa nalaman ko.

Brain tumor?

So...I will die?

Will I die?

I blinked my eyes at hinawakan ko ang kamay ni daddy. I looked to him na para bang hinahanap ko kung nagbibiro siya sa sinabi niya na may tumor ako.

"The headache that you had was because of the brain tumor not migraine." Huminga muna si daddy bago nagsalita. The tears that stopped from a while fell down again. It can't be stop. I can't stop.

"It is in the most dangerous part of your brain, anak. Once they removed it you might lose all your memories."

"Hindi mo kami maaalala anak. And that pains us. Maisip ko pa lang na paggising mo na hindi mo kami kilala ay mamatay-matay na ako." si Mommy.