Chain of Memories

Chapter 37

It was another day of dizziness and vomitting. Halos hindi ako makabangon sa hinihigaan ko dahil sa nararamdaman ko.

It's been weeks since I felt this sickness. Ayoko naman abalahin sa Ganymede dahil lang doon. Sobrang abala siya sa trabaho niya.

Nakalimutan na rin niya ang honeymoon trip namin sa Europe. Nagtatampo pero naiintindihan ko naman. Nasa Hongkong siya ngayon kasama ang bago niyang lalaking sekretarya.

Nagresign kasi si Honey Jane after that day na nag-usap kami. Natawa na lang nga ako dahil akala ni Gan na inaway ko pero hindi naman. At mas maayos na nga iyon na wala yung babaeng iyon.

"Three years mo siyang secretary?"

Binaba ni Ganymede ang hawak niyang libro that night para maibigay ang buong atensyon niya sa akin.

"Yes. Why?"

I took away his book and placed it on the side table. Umusod ako papalapit sa kanya para yumakap sa kanya. He placed his arms around me and pulled me closer to him.

"I don't like her. Can you just fire her?" I asked while tracing his massive chest.

Huminga siya ng malalim bago naman iabot ang cellphone at ipabasa sa akin ang isang mensahe. I grinned widely dahil sa nabasa ko roon.

"She just texted me a while ago na magreresign na siyang secretary ko. I didn't asked kung bakit pero I had a hunch that it might be you."

I drop his phone bago ako nag-angat ng tingin sa kanya. "Why are you blaming me? Is she more important than me?" I pulled myself out from him pero pinigilan niya ako at natatawang yinakap ulit.

"You are the most important in this world. Isha, you are my life. You are the reason of my existence. Mas mahal kita kaysa sa trabaho ko. Tandaan mo yan."

I giggled bago ako muling yumakap sa kanya pabalik. From then on we haven't heard anything from his secretary and the last time that they met is when the secretary took her separation fee.

It's been two months since that day. Christmas and New year had passed and it's another year. Malapit na rin ang birthday ni Gan.

Nasa Hong Kong siya at gusto ko sana siyang bigyan ng isang magandang regalo pagbalik niya kaya lang paano ko siya bibigyan kung narito ako sa banyo at kanina pa duwal nang duwal.

I didn't eat anything this morning because of the fear that I would vomit again. I sighed ng medyo maayos na ang pakiramdam ko.

Naghilamos na muna ako at hinarap ang sarili sa salamin. I look so pale and tired. Ayoko naman na maabutan ng asawa ko na ganito ako.

Gusto kong paniwalaan ang kutob ko kung bakit ako ganito. Pero ayokong umasa. Of course mag-asawa kami kaya we do it almost regularly kahit pagod siya. Well, siya rin naman ang may gusto.

I softly placed my hand on my tummy. What if there is a new Montevera forming here? I sighed, hopes and excitement filled my heart.

Nag-ayos ako para makapunta sa ospital. Kailangan matignan ako para malaman ko kung totoo ang hinala ko.

Limang araw si Gan sa Hong Kong at pangalawang araw pa lamang niya roon. Sa mga araw na narito siya ay madalas naman na nasa office niya siya kaya hindi niya gaanong napapansin kapag naduduwal ako.

I ate a little pagkatapos kong mag-ayos. Kahit pakiramdam ko ay ilalabas ko na naman ang kinain ko. Tubig at mansanas na may cheese ang kinain ko.

I'm craving for that kind of food for this morning. If my hunch is right, I'm a picky pregnant eater then.

Isang buong mansanas na hiniwa ang nakain ko at pinakiramdaman ko kung iluluwa ko ang pagkain o hindi.