İçimdeki Vampir

Ortaya Çıkma 1

Sizi çok bekletmek istemedim :) Daha diğer bölümü okumayanlar da var ama haftasonu yazacagimi söylemiştim ve sözümü tuttum :) Vote ve yorumlarınızı bekliyorum benim için çok önemli ki bu tüm yazarlar için önemlidir . Fazla meraklanmayın diye bu bölüm Anna nin Ağzından olacak . İyi okumalar. Diğer bölüm haftaya cumartesi ... Hikayeye yeni bir karakter eklendi . Multimedia Jason . Bir de arkadaşlar : ANNA NİN ORTAYA ÇIKMASIYLA İLGİLİ 2 BOLUM OLACAK BİRBİRİNİN DEVAMIDIR.

Anna nin Ağzından ;

Bulutun üstünde gibiydim , yumuşacık ama bir o kadar da sert . En son neredeydim ? Ne yapıyordum ben ? Bir dakika bulut mu ? Bu da neydi böyle ! Aman tanrım yoksa uçabiliyor muyum ? Yada kaçırildim mi ???

Ve o an tüm yaşadıklarımı hatırladım . Lance in ağlayışı ve benim salaklığım . Annemi çağırmam ve sonra bayılmam . Peki bu da neydi ? Bu soğukluk neydi ?

Yağmurlu bir günde şortla dışarı çıkmak gibiydi bu . Her bir rüzgar yüzüme çarpıyordu . Ben neredeydim ? Peki annem ? Yoksa beni öldürecek miydi ? Hayır hayır bunu istemiştim annemden ama bunu yapacağını sanmıyorum .

Ayrıca ben annemi gerçekten nasıl hatırlıyordum ? Ve şuan ona neden ANNE diyordum ! Sanki onunla çok önceden tanışmışız gibi bir his vardı içimde , ona karşı güven besliyordum ben .

Peki neden beni böyle bırakıp gittiler ?  17 sene boyunca başkasına anne baba dedim ben . Bu kadar mi degersizdim onların gözünde . Ah yoksa hata miydi benim doğmam . Veya beni yetersiz mi buldular gözlerinde .

Neyse ne ! Umurumda değildi . Beni bırakıp gittiler ve ben hala onların gözünde niye bir hiçim diye düşünüyorum . Kafayı bir yere çarptım kesinlikle . Evet evet  kesin !

Bir dakika !! Ben neredeydim ? Gerçekten konunun dışına çıktım düşünürken . Nerden nereye .

Gözümü açmaya çalıştım . Ama sanki gözüme bir şey bağlamışlar gibi . Açamıyordum .

Hadi hadi yapabilirsin Anna . Sen melezsin ...

Tam tekrar deneyecegim anda kendimi bir yere konulmuş gibi hissettim. Sanki sert bir zemine ?. Olabilir . Peki neredeydim ? Pekala Anna , işte öğrenme zamanı .

Gözlerimi actigim sırada karşımda gelmekte olan ışığı gördüm ve o ses . Ah tanrım sanki bu korna sesiydi ? Hala gelmeye devam ediyordu . Ama ben kımıldayamiyordum. Şoka girmiş gibiydim ! Bu araba olabilir miydi  ?

Oha ! Yoksa öz annem beni ölmem için yolun ortasına mi bıraktı . Belkide geçen bir araba çarpar ve hafıza kaybı geçirip yeni hayata başlar diye mi düşündü acaba ? Evet , ben kesinlikle kafamı bir yere çarpmışım .

Tamam , sakinim . Annem beni uzak bir yere getirip yolun ortasında bıraktı ve karşıdan bir araba beni ezmeye geliyor , ben de yolun ortasına uzanmış bir halde ölümümü bekliyorum .

Hayır ben bu değilim . Bir sorun olduğunda kaçmam ! Güçlüyüm ben . Hayatımda hiç olmadigim kadar hemde . Şimdi kalkmam lazım ve nerede olduğuma bakmam lazım . Tam ben böyle düşünürken frenlerden acı bir çığlık duyuldu .

Ve başıma birisi dikildi . Benim yaşlarımda gibiydi . Kumral saçliydi iri ve yapıliydi . Sanki saatlerdir spor salonundan çıkmamış birine benziyordu . Yeşil gözlü gibiydi . Yeşilin her tonunu barındırıyordu .

"İyi misiniz bayan " dedi o ses . Bu kadar güzel bir ses ? Vay canına . Ama kendime gelmem gerekiyordu . Hem sesi gayet soğuktu ve telaşlı değildi . Sanki sıkılmış gibiydi . Onu ben mi sıkmıştım ? Ne düşünüyorum ben!