Bir Zombi Aşkı (DÜZENLENİYOR)

15.Bölüm İyi Değilim

O kapının kapanması ile bende bir şeyler kopmuştu. Gözlerim açık fakat heryer karanlıktı. Ne hissediyor ne duyuyor ne de görüyordum. Sadece sağ elimden gelen ve bir türlü anlam veremediğim bir sıcaklık tüm vücudumu sarıyordu.

-Ekin kendine gel şu bulunduğumuz dünyada seni senden başkası koruyamaz. Ama şunu bilki ben olduğum müddetçe seni koruyacağım.

Bu sözle karanlık olan etraf hafif bir şekilde beyaza dönmeye başladı sonrası bulanıklık sanki miyop olmuştum. Fakat omuzumu dürtmesi ile herşey normale dönmüştü. Nasıl olduda evden bu kadar uzaklaştık.

-Sefa?

Diyip yüzüne anlamsız bir şekilde baktım.

-Ekin iyi misin?

-Hayı... Bilmiyorum iyi miyim? Ve sen neden elimi tutuyorsun.

-Şey ben özür dilerim...

Diyip elini çekti. O anda sağ elimden gelen sıcaklık bir anda kesildi..

-Ekin biliyorum kötü durumdasın ama kendine gelmelisin.

-Kendimdeyim zaten daha ne kadar iyi olmamı bekliyorsun hayatımda kalan son değer verdiğim insanıda kaybetim daha ne kadar iyi olabilirim?

Sözlerim üstüne gözyaşı pınarlarımdan usul usul damlalar akmaya başladı. O esnada ellerini başıma koyarak omuzuna yerleştirdi.

-Burda ağlayabilirsin.. Emin ol ki sandığından daha güvenli.

O anda içimde bir ürperti oldu sanki birden Hakan'ı hatırlayıverdim. Bana son bakışını aklımdan çıkaramıyordum. Hayır yapamazdım onsuz olamazdım. Kalbimin bir parçası eksikti sanki ben bu düşüncelere dalmış iken Sefa'ya gözüm kaydı bir şeyler yapmaya çabalarken gördüm. Anlam veremiyordum ne yaptığına.

-Sefa ne yapıyorsun?

-Hayatta kalmamız için çabalıyorum Ekin.

-Yardım edebilirim.

-Yok sen oturup Hakan'ı düşün.

-Bana ters cevap verme.

-Yoksa?

-Susar mısın Sefa?

Dedim ama zaten çoktan bir sessizlik çökmüştü. Bu sessizliği bozan bir ses duyduk.

-Yardım edin..

-Ekin duydun mu?

-Evet Sefa duydum ama nereden geldiğini kestiremiyorum.

-Yardım...

-Gördüm gördüm yan binada.

-Ya tuzaksa Ekin?

-Sanmıyorum bir gidip bakalım.

Bir içim gitme diyordu. Ama gitmemi söyleyen bir dürtüde vardı içimde. Sefa'nın ona doğru yürürken çıkardığı heyecan her halinden belli oluyordu. Neyin heyecanıydı ki bu? Kız orda canıyla cebeleşirken benim düşündüğüm saçma şeye bak.

-Geldik geldik sık dişini.

-Kapının kolu yerde...

Kızın çıkardığı o naiflik ve çaresizlik bende bir şeyler uyandırdı. Hakan'ı kaybettiğim zaman bende öldürdüğü bir şeyi ama ben ne olduğunu çözemiyorum. Gözüm kapı koluna çarptı, Sefa'nın heyecanla aradığı kapı koluna..

-Sefa buldum.

-Ver Ekin ver hemen.

-Tanrıya şükürler olsun. Teşekkür ederim ikinizede.

-Dur daha açmadık.

-Olsun bulmanız yetti.

Sonrasında kapıyı açtı Sefa. Sarı ve kıvırcık saçlı, kehribar gözlü, beyaz tenli bir kız çıkaverdi. Çok güzel bir kızdı.

-Merhaba ben Sefa nasıl burada sıkıştın?

-Fatma bende, ya bizim bir grubumuz vardı hayatta kalmak için yiyecek aramaya çıkmıştık. Hepimiz ayrı yerlere ayrıldık. Bende bu binaya girdim. Fakat kapı kolu düştü. Sonrasında bakma şansım olmadı zaten.

-Anladım ne kadardır buradasın peki?

-Yaklaşık 2 saatir felan bu arada arkadaşın baya sessiz.

-İyi değil ya daha yeni sevgilisini kaybetti. Adı Ekin...

-Anladım umarım tanışırız. Birde şey isterseniz güvenli bir yer var oraya gidelim..

-Ekin'e danışmam lazım.

-O zaman arkasından gidip bir danış çünkü tek başına yürüyor..

-Ah ah.. Bu çocuk beni öldürecek

-Sakin sakin.

-Ben bir gidip bakayım.

-Tamam.

-Ekin bekle lütfen..

-Efendim Sefa.

-Bir şey konuşalım.

-Olur bende bir şey değiştirmeyecek ama olur yürü benimle konuşalım.

-Bak şimdi Ekin öncellikle Hakan'ı kaybetmiş olduğun bir gerçek. Sonra şöyle bir durum var kurtardığımız arkadaşın bildiği bir güvenli yer varmış oraya gitmemiz daha iyi olur dedi istersen bir gidip bakalım.

-Bana fark etmez.

-Bütün bu dediklerimden sonra tepkin bu muydu?

-Evet hadi gidelim şu arkadaşın yanına.

Acaba çok mu kötü davrandım. Diye diye kendimi yedim ama hayır bana zaman lazımdı...