KOLOMBİYA |TONY STARK|

#4

3 Yıl Sonra

Tam üç yıl geçti... Ailenin gözlerinin önünde ölmesinden tam olarak üç yıl... Abinle o gün tartışmasaydınız belki de... Üç yıl saymayacaktın bugün...

Sırtında çantan elinde iki buket çiçek ile mezarlıkta yürüyordun. Annenin ve abinin mezarlığına geldin. İkisinin de tam ortasında durdun. Kafandaki kapüşonu açmaya yeltenmemiştin bile. Dizlerinin üstünde eğildin. Eskiden giymekten bıkmadığın şortların yerini pantolonlar ve eşofmanlar aldığı için çimenler dizlerini acıtmıyordu bile.

Elindeki çiçekleri birini annenin taşının birini de abinin taşının önüne koydun. Ellerini de çimlerin üstüne koydun. Gözünden gelecek olan yaşı durdurdun. Her gün ağlıyordun zaten. Onların karşısında olmazdı.

"Bilin bakalım kim son sınıf oldu?" Burukça gülümsedin. "Evet doğru tahmin anne ben. Her ne kadar abim beni umursamasa da... Her neyse. Bugün son sınıfın ilk günü. Dersler iyi... Yani son sınıfa geldiğime göre." Omuz silktin bu sefer. "Öğretmenlerim her ne kadar fazla asosyal olduğumu, etkinliklere de katılmam gerektiğini söylese de ben sanırım böyle daha iyiyim. Biraz karanlık kız imajım var ama olsun." Yutkundun. "Fizik alanı güzel bir alan aslında. Yoruluyorum tabi ki. Yazın bile... Ama yapabiliyorum anneciğim. Merak etme..."

Abinin mezarına doğru eğildin. Fısıldayarak "Haklıymışsın sevgili yapamıyorum. " Doğruldun ve güldün. "Evet gençler... Benim gitmem lazım. Geç kalmak güzel olmaz." Ayağa kalktın ve son bir kez bakıp arkanı döndün.

Mezarlıktan çıkıp yürümeye karar verdin. Olanları tekrar tekrar düşünmeden zaten duramıyordun. Bu yüzden bunu en azından yalnız başınayken yapmayı tercih ediyordun.

Kaza günü... Hepsi senin suçun diye düşünmeden edemiyordun... Eğer annene azıcık da abine nasihat etmesini söylemeseydin kaza olmayacaktı diye düşünmeden edemiyordun...

O gün bugündür karanlığa boğulmuştun. Kimsen kalmamıştı. Annen ve abin ölmüştü zaten. Baban sizi terk edeli çok uzun zaman olmuştu. Arkadaşlarının hepsi farklı bir yere gitmişti ve dağılmıştınız. Üniversiteye başladığın gün bile karamsardı. Nasıl karamsar olamazdın ki...

Neredeyse üç senedir depresyondaydın. Kimse sana iyi gelmiyordu, seninle konuşamıyorlardı hatta. Okulda yaz, kız kapüşonsuz gezemez olmuştun. Kimse suratını görmesin diye...

Geldiğin okulun kapısının önünde durdun. Kafanı kaldırıp çevrene baktığında herkes ya gülerek konuşuyor ya da gülerek yürüyordu. Hayat mükemmeldi? Umursamayarak ve bu senenin de bir an önce bitmesi için dua ederek kapıyı iterek içeri girdin...