Mis poes

Uit het oog...

We zijn een aantal weken verder en Angie heeft niets meer van Amelie gehoord. Angie was de avond zelf er zeer gerust in dat Amelie wel iets van haar zou laten horen. Maar dagen werden weken en weken werden maanden. Misschien heeft haar gevoel haar toch bedrogen, het moet haast. Die avond had Angie het gevoel dat het wel klikte tussen hen. Blijkbaar dacht Amelie daar toch volledig anders over. Ze durfde het niet toe te geven aan haar vrienden, ook al weten haar vrienden wel beter, Angie was wel teleurgesteld dat die kop koffie er nooit is geweest. Uiteindelijk heeft Angie zich erbij neer gelegd dat het niet had mogen zijn. Ze heeft een vrouw uit de nood geholpen en dat was al iets belangrijk. Een knappe vrouw dan nog wel. Voor hetzelfde geld had ze ergens anders aangebeld en had een man haar geholpen. Angie was blij dat ze toch de kans had gehad Amelie te leren kennen. Ook al was het zo kort.

Angie en haar vriendinnen lopen het stadspark van Tienen in. Naar jaarlijkse gewoonte is er het foodtruckfestival in Tienen. Toen Angie nog in Tienen woonde, hadden ze dit ontdekt. De gezellige sfeer van het stadspark en de foodtruck samen met de lekker warme zon zorgde voor onvergetelijke herinneringen. Er was al snel een traditie geboren en elk jaar opnieuw gingen ze met z'n allen naar het foodtruckfestival. Meestal ging iedereen een ander gerecht halen en hielden ze een grote picknick.

Sien had hun kubb spel vast, Lies had een groot deken onder haar arm, Diara droeg een tas met plastic glazen in en Angie had de rugzak met drank op haar rug. Ze zoeken een mooie grote plek uit. "Hier lijkt het gras redelijk vlak voor straks te kubben." zegt Lies die hun deken opengooit en op het gras legt. Haar vriendinnen ploffen neer en pakken hun spullen uit. "Vorig jaar was er wel meer volk dan nu." zegt Diara. "Het is ook nog geen zes uur in de avond hé Diara. Straks loopt dat hier wel vol. Trouwens wees blij. Dan moeten wij minder aanschuiven. " zegt Lies.
"Plus we zijn al veteranen. We komen hier al zo lang, we weten ondertussen dat we hier aan deze kant van het stadspark moeten gaan zitten. Zo hebben we wel de sfeer, maar niet de grote drukte. " antwoordt Angie.
"We leren elk jaar bij! " lacht Diara.

Samen met Sien gaat Angie langs de verschillende foodtrucks. Wanneer ze elk twee gerechten hebben, lopen ze terug naar de groep. "De eerste gang is gearriveerd. " lacht Sien.
"Laat maar komen! "Zegt Diara die op haar buik tikt. Na tien verschillende gangen, liggen de vriendinnen uitgeteld op hun deken naar de voorbij zwevende wolken te kijken. "Die laatste gang was er te veel aan..." kreunt Diara.
"Ik heb nog plaats zat.. Er zou perfect nog iets van eten bij kunnen. " lacht Angie.
"Jij bent echt gek. Jij hebt altijd honger. Ik word al misselijk bij de gedachte." antwoordt Sien.
"Dat zit blijkbaar in mijn genen. Of dat krijg ik toch altijd te horen van Sam. "
"Als er iemand dat kan weten dan is het Sam wel hé Ange." zegt Diara. Angie had op vijfjarige leeftijd haar beide ouders verloren in een vliegtuigcrash. Tijdens de terugreis van de Dominicaanse Republiek. Angie weet er niet veel over, alleen dat één van de motoren vuur heeft gevat kort na het opstijgen. Waardoor de anderen één voor één zijn uitgevallen. Met als gevolg dat het vliegtuig in de oceaan is neergestort. Niemand had de crash overleefd. Dat is toch wat Sam haar verteld heeft. Sam was de beste vriendin van haar mama en papa. En natuurlijk Angie haar meter. Nadat bekend geraakte dat Angie wees was geworden, was Sam niet meer haar meter maar haar voogd. Angie heeft altijd dat woord vervloekt. Voogd klinkt zo onpersoonlijk... Terwijl Sam als een tweede mama voor haar is. In het begin was het niet gemakkelijk, Sam was haar beste vrienden verloren en Angie had in één klap haar ouders verloren. Maar langzaam hadden ze hun eigen ritme gevonden en nu zijn ze twee handen op één buik. Angie kan zich geen wereld voorstellen waar Sam niet aanwezig in is. Ze hoopt dat die dag nog lang wegblijft.

"Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar bij mij kan er nog een ijsje in." grijnst Angie die rechtstaat. Ze hoort hoe haar vriendinnen kreunen bij het horen van haar zin. "Dat is dus een duidelijke nee voor jullie." Haar benen komen in beweging en ze wandelt naar de foodtruck die ijsjes verkoopt. Na een vijftal minuten komt Angie terug met een ijscoupe op een krokant hoorntje. Drie bollen vanille-ijs, verstopt onder een deken van verse aardbeien en een grote kroon van slagroom. "Oh god Angie...." kreunt Diara bij het zien van de grote ijscoupe. "Jij hoeft hem niet op te eten."
"Gelukkig maar... " zegt Diara die zich opnieuw op het deken laat vallen.

Een paar uren en kuub spelletjes verder ziet Angie hoe de zon langzaam ondergaat. "Dit is ons laatste spel vrees ik. Dadelijk zien we niet meer waar we onze stok moeten gooien."
"Balen!" zucht Sien.
"Wij hebben ook een stadpark hé Sien." zegt Diara.
"Ja dat is waar, maar ik heb morgen een late shift."
"Dat is pas balen!" zegt Angie.
"Zwijg jij daar maar." zegt Lies op haar beurt.
"Ik kan er toch ook niet aan doen dat ik zelden in een weekend moet werken." Angie haalt onverschillig haar schouders op en gooit nonchalant de stok naar de koning die in het midden van het spel staat. De stok raakt het bovenste deel van de houten koning. Hij beweegt een beetje heen en weer alsof hij vecht om niet te moeten omvallen. Uiteindelijk verliest hij de strijd en valt om. Angie en Diara maken een vreugdesprong. "Gewonnen!" Diara steekt haar hand uit naar Angie die haar hand kletst tegen die van haar beste vriendin.

"Puur geluk!" bluft Sien.
"Jij kan gewoon niet tegen je verlies!" zegt Angie.
"Verlies? Dat ligt hier gewoon aan het gras ja! Veel te veel putten en dat helt lichtjes naar beneden." Sien kruist haar armen boos over haar borstkas.
"Als jij het maar kan uitleggen hé." lacht Diara. Ter verdediging steekt Sien haar tong uit naar Diara en Angie.

Ze bergen hun spel op, plooien het deken samen en zoeken de rest van hun spullen bij elkaar. Wanneer ze op het punt staan om te vertrekken, houdt Angie hen tegen. "Ik ga nog snel even een koffie halen."
"Meen je dat nu?"
"Absoluut! Die koffie zag er hemels uit. En ze hebben daar zo'n echte Italiaans koffieapparaat. Het is eeuwen geleden dat ik nog eens een echte Italiaanse ristretto heb gedronken. "
"Eeuwen kan niet, dan moest je al lang dood zijn of schatrijk." mompelt Lies. Maar Angie was al lang vertrokken naar de foodtruck waar ze heerlijke Italiaanse koffie verkopen. Angie wacht braaf in de rij en wanneer het aan haar is, bestelt ze vier keer een ristretto. De verkoopster kijkt haar vreemd aan. "Vier keer?" Opgewonden knikt Angie hevig op en neer met haar hoofd. "Ja, je mag dat in één grote beker doen hoor. Dat is toch alleen maar voor mij. "
"Ben je daar wel zeker van? Dat is zeer sterke koffie hoor. Jij gaat niet meer kunnen slapen. "
"Jawel hoor, ik heb daar niet veel last van. Maar anders is de koffie zo snel op. En dan heb ik daar niet veel van kunnen genieten." De verkoopster lacht naar Angie. "Goed, het is jouw dood. "
"Dank je!" Waarna Angie het geld op de toog legt. "Had ik geweten dat jij hier zou zijn, had ik je hier met veel plezier op een koffie getrakteerd. " zegt een stem achter Angie. Verbaasd draait Angie zich om naar de richting van de vreemde stem. Haar ogen vangen de ogen van Amelie. "Amelie?" stamelt Angie.
"Ja dat ben ik. Dag Angie."
"Je hebt toch niet weer platte band hoop ik."
"Nee, gelukkig niet. Nogmaals bedankt voor je moeite." Haar lippen vormen een glimlach die Angie laat smelten. Amelie legt een briefje van twintig euro op de toog en geeft Angie haar geld terug." Van die koffie die ik je nog te goed had. " knipoogt Amelie.
"Dank je. Alleen..."
"Alleen?"
"Alleen kan ik niet lang blijven. Mijn vrienden wachten op me. Ze vonden het al niet kunnen dat ik nog snel een koffie ging halen. "
"Haha, dat begrijp ik. Vier keer een ristretto, je moet een ijzersterke maag hebben!" grijnst Amelie. Nonchalant haalt Angie haar schouders op. "Voor één keer kan dat nu geen kwaad. Bedankt voor de koffie!" zegt Angie die zich omdraait en terug naar haar vrienden stapt. Na een paar tellen komt ze echter op haar stappen terug. "Jammer dat er bij deze koffie geen leuk gesprek is met die mooie vrouw die ik heb geholpen met haar autopech." knipoogt Angie naar Amelie die helemaal van de kaart is door de woorden van Angie. Met een grote glimlach op haar lippen stapt Angie terug naar haar vriendinnen die wat verder op staan te wachten.

"Waar bleef jij zo lang?" mompelt Lies.
"Koffie halen? Neen wacht, nu lieg ik. Koffie gekregen." grijnst Angie.
"Gekregen? Heb je diep in de ogen van die verkoopster gekeken?" lacht Diara.
"Nee, maar dat was ook een mooi vrouw."
"Ook?" Diara had de subtiele nuance in Angie haar zin gehoord.
"Ja, Amelie wou ook graag een koffie. Ze had me herkend en heeft mij een koffie getrakteerd."
"En?"
"En dan helemaal niets. Ik moest terug hier zijn. Er was hier eentje al humeurig dat ik überhaupt koffie ben gaan halen." wijst Angie met haar vinger in Lies haar richting. "Nu is het ook nog mijn fout." gromt Lies.
"Maar nee Lies! Ik heb gezegd dat jullie aan het wachten waren op mij. Toen ben ik weggaan om daarna op mijn stappen terug te komen en te zeggen dat ik het jammer vond dat ik dat leuk gesprek niet heb gehad met die mooie vrouw die ik heb geholpen met autopech."
"En toen ben je weg gestapt zeker?" lacht Sien.
"Absoluut!"
"Jij hebt iets met zo'n dingen zeggen en vrouwen verward achterlaten hé?" zegt Lies.
"Een klein beetje. Zo heeft ze nog iets om over na te denken." grijnst Angie die richting de auto stapt. "Casanova!" roept Lies.
"Ach je denkt toch niet dat die nog iets van haar gaat laten horen? Als ik zo'n goede indruk had achtergelaten dan had ze al maanden eerder iets laten weten. Dat is een vis die in de heterovijver hoort. Maar het was wel leuk om dat net zo tegen haar te zeggen." giechelt Angie nog na.