Mis poes

Spoedafdeling

Wanneer Louise op de spoedafdeling aankomt, ligt Angie in een van de verzorgingsboxen. Ze klopt zachtjes op de deur. Als Angie het gezicht van Louise ziet, knikt ze dat ze verder mag komen.
"Gaat het een beetje?" vraagt Louise ongerust.
"Een thoraxdrain en een mogelijke boxerfractuur. De schade valt goed mee."
"Hier zijn de spullen van jou en Amelie." Louise overhandigt de handtas van Amelie en Angie haar gsm. "Bedankt." Louise ziet dat Angie het moeilijk heeft met de handtas die ze in haar handen heeft. "Ze komt er wel doorheen. " zegt Louise zacht. Ze wist dat dit een gevaarlijke uitspraak was, zeker omdat ze Amelie hebben moeten reanimeren, maar ze wou Angie ergens wat moed geven. "Zal ik de handtas aan de verpleging geven?" Angie knikt langzaam. Het vraagt alle energie in haar lichaam om tegen haar tranen te vechten. Louise brengt de handtas naar de verpleging en neemt afscheid van Angie. "Nog eens bedankt voor alles."
"Dat is toch normaal? Daar moet je nu niet te veel over inzitten." knipoogt Louise.
"Oké"

Kort nadat Louise vertrokken is, komen haar moekes dood ongerust de verzorging box binnen.
"Ange! Godzijdank!" zucht Sam terwijl ze Angie om de hals vliegt.
"Sam... Longen.. Lucht.."
"Oh sorry!" Sam laat meteen Angie los zodat ze opnieuw kan ademen. Angie ziet de paniek in de ogen van haar voogd. " Ik ga eens opzoek naar wat eten en drinken." zegt Natasja.
"Hier wat verder in de gang, staan van die automaten als ik me niet vergis." zegt Angie. Natasja lacht en knipoogt naar Angie. Ze weet perfect wanneer die twee eventjes tijd nodig hebben voor elkaar.

Toen Louise hen gebeld had, was het Sam die de telefoon opnam. Het was dan ook het vallen van de stoel dat Natasja deed vermoeden dat het geen goed nieuws was. Helemaal overstuur drukte Sam het gesprek af. Natasja had met veel geduld Sam kunnen kalmeren. De woorden spoed en Angie hakten in als vleesmessen op het hart van Sam. Meteen kwamen de herinneringen aan de dood van haar beste vriendin, Angie haar moeder, boven drijven. De angst sloeg Sam om het hart, angst dat ze opnieuw iemand moest afgeven.

Als Natasja de kamer verlaat, kijkt Angie Sam bezorgd aan. Ze neemt haar hand vast en knijpt er zachtjes in. "Het is oké. Je bent me niet kwijt. Ik ben er nog. Ik ga nergens heen." Sam kijkt opgelucht in de ogen van Angie. Haar hartslag daalt en er daalt een rust over haar heen. Het is alsof ze terug kan ademhalen. "Ik heb alleen een leuk buisje in mijn longen steken en mogelijks een bokser factuur aan mijn hand. De rest van het bloed is niet van mij..." Die laatste zin fluistert Angie. Alsof ze gebukt gaat onder de zwaarte van die woorden. Sam neemt haar hand stevig vast. " Wat is er in godsnaam gebeurd..." zucht Sam.
"Voor we de zaal binnen gingen, hebben vijf mannen ruzie proberen te stoken. Ze hebben gezien hoe Amelie en ik elkaar kusten. Ze stonden rond Amelie en mij. Ze lieten ons niet doorgaan en intimideerden Amelie door te zeggen dat zij haar wel zouden leren wat het is om met een echte man samen te zijn."
"En daarna?"
"Toen hij met zijn hand langs de wang van Amelie streelde heb ik haar achteruit getrokken en mijn knie in zijn edele delen geplant. Ik had moeten weten dat die mannen het daar niet bij ging laten. Dat ze gekrenkt waren in hun ego. Ik had Amelie nooit mogen alleen naar die donkere parking laten gaan. En dat allemaal voor mijn domme gsm... Hij is het niet eens waard!" De tranen liepen over de wangen van Angie. Met een smak gooit ze kwaad haar gsm tegen de muur voor haar. " ANGIE! Ik snap je frustratie en je verdriet maar dat is nog geen reden om met dingen te gooien. "
"AH NEE? ALS IK NAAR DIE PARKING WAS GEGAAN DAN HAD AMELIE NIETS VOORGEHAD! " roept Angie kwaad.
"STOP! Dan had jij in het operatiekwartier gelegen en zij hier!"
"DAT IS NOG ALTIJD BETER DAN IK HIER!" Angie wou gaan lopen, ze wou die buis uit haar longen trekken, dat infuus uit haar arm en weglopen. Alles om de pijn in haar hart dragelijker te maken. Sam ziet hoe Angie overmand wordt door verdriet. Ze gaat met haar ene bil op het bed zitten en trekt Angie zachtjes tegen zich aan. "Ik weet het lieverd. Ik weet het... Maar het is niet jouw schuld. Het is de fout van die die jullie beiden zo hebben toegetakeld. Zij hebben haat in hun hart en hebben dat op een criminele lelijke manier geuit. Jij hebt je verdedigd en je hebt Amelie zo goed mogelijk verdedigd. Ze zou trots zijn."
"Als ze het al ooit te weten komt. " snikt Angie.
"Het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is."
"Dan hoop ik dat ik die beer nooit kan vangen..." mompelt Angie tegen zichzelf.

Een dokter in een groen uniform komt de kamer binnen. Angie kent het uniform. De groene kleur wijst op het uniform dat ze in het operatiekwartier moeten dragen. "Amelie?" fluistert Angie voorzichtig uit angst voor de woorden die volgen. De man doet een stap naar voren. "Amelie is uit het operatiekwartier. We hebben de bloeding kunnen opsporen die de hartaanval uitlokte. Haar milt had een uitgebreide scheur opgelopen. Deze hebben we tijdig kunnen verwijderen. Hiervan gaat ze geen hinder ondervinden op langere termijn. Men kan perfect leven zonder een milt. Dankzij het snelle optreden van jou en je vriendin, is haar hart blijven pompen. Waardoor de vitale organen toch nog voldoende zuurstof kregen. Als jullie er niet zouden zijn geweest, dan was dat haar uiteindelijk fataal geworden. Ze heeft ook een paar ribben gebroken door de impact van het geweld, net zoals jij. De eerste achtenveertig uren zijn cruciaal. We moeten bekijken hoe Amelie reageert op de operatie." Het viel Angie op hoe rustig de stem van de man was. De kalme manier waarop de man sprak, gaf Angie een rustgevend gevoel.
"Mag ik haar zien?"
"Natuurlijk, maar niet te lang...."
"Ze heeft haar rust nodig, ik weet het dokter"
"Prima, ik zal aan de verpleegkundige vragen om u tot bij haar te brengen."
"Dank u dokter. Voor alles. " De man lacht vriendelijk en wrijft met zijn hand over zijn hoofd." Ik heb niet alles alleen gedaan. U verdient ook een pluim. Er zijn niet veel mensen die met een klaplong nog eventjes iemand gaan reanimeren."
"Adrenaline laat je bergen verzetten." lacht Angie.
"Blijkbaar. " knipoogt de man. Hij neemt afscheid en verdwijnt opnieuw door de deur naar buiten.

Na tien minuten komt er een verpleegkundige met een rolstoel Angie ophalen om bij Amelie langs te gaan. Angie neemt afscheid van haar moekes en laat haar begeleiden naar de intensieve dienst, waar Amelie verblijft. Wanneer Angie in de kamer toekomt waar Amelie verblijft, wordt Angie overdonderd door het concert aan pieptoontjes dat veroorzaakt werd door al de apparatuur rond Amelie haar bed. De verpleegkundige zet de stoel van Angie naast het bed van Amelie. "Ik kom je straks terug halen." Angie knikt dankbaar. Als de vrouw de kamer verlaat, schuift Angie een beetje dichter en neemt ze de hand van Amelie vast. Teder streelt ze met haar duim over de handrug van haar hand.
"Het spijt me zo..." fluistert Angie zachtjes. Een traan loopt langs haar wang naar beneden. "Ik had met je moeten meegaan. Ik had moeten weten dat die mannen het niet konden verdragen dat ze hadden verloren van een vrouw... Dat ze wraak wilden. Nee, als ik zelf mijn gsm was gaan halen... Dan was dit niet gebeurd." Angie weeft haar vingers met die van Amelie en geeft zachtjes een kus op haar handrug. "Laat me niet achter Beestje... Ik.. Voor één keer zat het eindelijk allemaal goed. Daar waar ik niets van bakte, maakte jij er een heus kunstwerk van. Waar jij moeite mee had, had ik altijd een oplossing voor klaar. Ik dacht dat ik eindelijk iemand had gevonden om de rest van mijn leven mee te delen... Die mannen dachten er anders over.." Het boeide Angie niet meer dat haar tranen over haar wangen rolde. Het maakte niets meer uit dat iemand haar verdriet zag. Ze konden allemaal de boom in. Het enige wat ze verlangde was dat Amelie terug de oude zou worden. Maar aan al dat apparatuur te zien, om nog van de geluiden te zwijgen, vreesde Angie ervoor. Haar grootste nachtmerrie is werkelijkheid geworden. Nu ze eindelijk de vrouw had gevonden om haar leven mee te delen, werd ze bruut uit haar handen getrokken. "Angie? Ik vrees dat ik je terug naar je kamer moet brengen." zegt er een stem achter haar. Angie snikt hoorbaar.

"Mag ik echt niet nog wat langer blijven? " De vraag was overbodig, dat weet Angie ook wel. Ze kent het antwoord. " Nee, het spijt me. Amelie heeft haar rust nodig."
"Maar ik zal stil zijn.. " mompelt Angie.
"Angie."
"Ja, ik begrijp het.." Angie wuift de woorden van de verpleegkundige weg en geeft Amelie nog een laatste kus op haar hand. "Sorry." zegt de verpleegkundige terwijl ze de rolstoel, met Angie erin, de kamer uit duwt. "Je moet je niet verontschuldigen... Het is je werk. En ik begrijp het echt dat Amelie haar rust nodig heeft. Ik wil gewoon bij haar zijn..." zucht Angie. De vrouw stopt voor even de rolstoel en knielt neer voor Angie. "Dat is niet meer dan normaal. Ik zie hoeveel je van haar houdt. Je wilt er zijn voor haar. En dat heb je nu net gedaan. Ik ben er zeker van dat je stem heeft gehoord. Soms is dat meer dan genoeg. De rest is nu aan haar. Je hebt haar laten horen dat je er nog bent. En dat je nergens heen gaat. Ze weet dat jij op haar wacht. Nu moet je haar lichaam de kans geven om te herstellen."
"Dank je.." fluistert Angie.
"Het zit bij in de prijs." lacht de vrouw.
"Haha, dat zeg ik op het werk ook altijd. "
"Great minds think alike." knipoogt de vrouw.
"Blijkbaar!"