Mis poes

De ijskoude douche

Angie is sinds kort terug thuis. Ze heeft wel nog een paar weken ziekenverlof gekregen om thuis verder te kunnen herstellen. Het voelt raar om helemaal alleen thuis te zijn. Niemand die op haar wacht of haar verwelkomt. Ze wordt wakker in een koud leeg bed. Een diepe zucht glijdt langs haar lippen. Met een druk op de knop belt Angie aan bij de dienst intensieve zorgen. Bij deze diensten moet je altijd op voorhand bellen. Net omdat er patiënten liggen die zeer veel en intensieve zorgen vragen. Een vrouw ziet Angie staan en doet de deur voor haar open. "Kom binnen Angie. Je bent net geen kind aan huis." lacht de vrouw.
"Haha, schuldig. Maar als ik eerlijk mag zijn, mag het gaan stoppen."
"Dat begrijp ik. Ze heeft grote stappen gezet. Je weet de weg." Angie knikt dankbaar en gaat naar de kamer van Amelie. Wanneer ze de kamer binnenkomt, merkt ze hoe leeg de ruimte plots lijkt. Meer dan de helft van de toestellen zijn uit de ruimte verdwenen. 'Hoe minder toestellen, hoe minder Amelie ze nodig heeft, hoe beter haar herstel, hoe sneller ze naar huis mag.' denkt Angie in zichzelf. Ze stapt naar Amelie toe en geeft haar zacht een kus op haar kruin. " Dag Beestje..." Angie neemt plaats in de stoel naast het bed van Amelie en voelt hoe deze nog warm heeft. Er moet nog maar net iemand hier gezeten hebben. Anders zou die stoel geen warm meer hebben. Misschien heeft de verpleegkundige net bloed moeten afnemen. Angie slaat er geen acht op en neemt de hand van Amelie vast." Ik weet dat ik een stuk vroeger ben dan anders. Maar met dat je zo'n goede vooruitgang hebt gemaakt, kon ik het niet laten om niet langs te komen. En over mijn baas moet je je geen zorgen maken. Hij heeft gezegd dat ik naar je toe mocht komen. Heb een halve dagje verlof genomen. Ik zie dat je toeters en bellen ook een pak minder zijn. Het is zo stil in je kamer." Angie praat zachtjes terwijl ze een haar uit de ogen van Amelie haalt.

"Wie bent u als ik vragen mag?" Angie schrikt op van de stem achter haar. Ze draait zich om en kijk in de ogen van vijftigjarige vrouw. "Ik ben Angie. De vriendin van Amelie." Angie steekt haar hand vriendelijk uit naar de vrouw, maar die kijkt alsof ze net in een hondenpoep heeft gestapt. "Ik ken alle vrienden van Amelie. Jou heb ik nog nooit gezien." De ogen van de vrouw vormen zich tot kleine spleetjes. Alsof ze wil doorgronden wie er voor haar staat. "Nee, ik ben dé vriendin van Amelie. Ik ben haar partner." lacht Angie.
"Partner? Amelie is niet lesbisch!" De vrouw spuwt de woorden uit alsof ze iets besmet heeft gegeten. Angie laat haar hand zakken en staat recht. "Wie bent u om in Amelie haar plaats te antwoorden?"
"Ik ben haar moeder! En maak dat je wegkomt! Ik wil je hier nooit meer zien!! Jij hebt hier niets te zoeken. Mijn dochter is niet lesbisch!!"
"Mooie moeder bent U! Waar was u de voorbije weken toen Amelie hier in het ziekenhuis lag? Ik heb u hier niet gezien." snauwde Angie.

"Wij wonen in Australië op een boerderij. Het duurt een tijdje voor we hier geraken. En daarbij aan u heb ik geen verantwoording af te leggen!!" Meteen zet de vrouw dreigend een stap naar voren. Haar vinger boort in de borstkas van Angie. "Als ik jou hier nog één keer zie, zal ik ervoor zorgen dat je hier geen voet meer mag binnenzetten."

De vinger van de vrouw boorde bij elk woord steeds harder in de borstkas van Angie. "Wat is dat lawaai hier allemaal?!" De verpleegkundige komt de kamer van Amelie binnen. "Hier zijn patiënten die hun rust hard nodig hebben."
"Deze vrouw weigert de kamer van Amelie te verlaten. "Haar ogen spuwen vuur.
"Ik heb even veel recht om hier te zijn dan U! Ik ben haar partner." protesteert Angie.
"Zijn jullie getrouwd?"
"Nee.."
"Natuurlijk niet, want Amelie zou nooit trouwen met een vrouw. Jullie zijn allemaal dezelfde." Angie voelt de haat doorwegen in elk woord die de vrouw uitspreekt. Op het moment dat Angie haar weerwoord wou geven, komt de verpleegkundige tussenbeide. "Het spijt me Angie, maar mevrouw heeft gelijk. Jullie zijn niet getrouwd dus moet ik de wensen van de moeder respecteren." De veldslag was gestreden. "Ja dat begrijp ik." Ze draait zich om en geeft Amelie nog een kus op haar kruin. "Ik laat je niet achter... Tot gauw.." fluistert Angie. Ze voelt hoe de ogen van de vrouw branden op haar rug. Dit was echt de grens duwen, maar ze vond dat ze het recht had om afscheid te nemen van haar geliefde. Niet voor lang, want Angie ging het hier niet bij laten. Er is geen haar op haar hoofd die eraan denkt om haar te laten doen door haar schoonmoeder. Ze heeft misschien een veldslag gewonnen, maar nog niet de oorlog. Angie rechtte haar rug en knikte kort naar de vrouw.

Wanneer de verpleegkundige en zij buiten aan de ingang staan, verontschuldigt de vrouw zich. "Je moet je niet verontschuldigen. Niet jij! Je kan er ook niets aan doen. Ik heb ze toch nog even kunnen zien." Met veel moeite krijgt Angie er een lach uit. Nu heeft ze niet alleen een hart dat in stukken ligt, maar ook een schoonmoeder die de partner van haar dochter niet erkent.