Mis poes

Revalidatie

Nadat Angie Amelie voor de eerste keer had bezocht, kreeg Angie haar kamer toegewezen op de dienst traumatologie. Ze had een eenpersoonskamer gekregen. Haar vrienden en collega's kwamen geregeld op bezoek. Sien, Lies en Diara kwamen bijna dagelijks op bezoek. De ene keer in de ochtend, de andere keer onder de middag en soms in de avond. Angie keek uit naar die bezoekjes, het gaf haar kracht om in de avond langs te gaan bij Amelie. Amelie verbleef nog steeds op de afdeling voor intensieve zorgen. Ze had al flink wat vorderingen gemaakt, maar er was nog een lange weg te gaan. Zo werd ze nog steeds beademd door een buisje in haar keel. De dokters hadden ervoor gekozen om haar in kunstmatige coma te houden om haar te verlossen van de pijn. De hevige pijn zou al haar energie opslorpen, wat ten koste zou gaan van haar herstelling. In het begin wist Angie na een tijdje niet meer wat ze moest zeggen tegen Amelie. Waarop de verpleegkundige die Amelie verzorgde, voorstelde om gewoon over haar dag te vertellen. Niet dat Angie veel te vertellen had over haar dagen in het ziekenhuis, maar elke dag was er iets leuks om zeggen. Zoals die keer dat Diara een volle bedpan over zich had gekregen en dat ze nog steeds een bepaalde geur met zich meedroeg. Een glimlach speelde op de lippen van Angie als ze terugdenkt aan Diara. Ze ziet zo voor zich hoe Diara die bedpan over zich moet hebben gekregen. Diara was dan ook niet te spreken over het feit dat Angie begon te lachen. Het zijn die kleine dingen die haar erdoor halen.

De moekes en Angelica kwamen elke dag eens langs. Angie had benadrukt dat ze niet elke dag langs hoefden te komen. Ergens wou Angie Sam een beetje ontzien. Ze weet dat alles van vroeger terug naar boven is gekomen sinds zij in het ziekenhuis ligt. Het verlies van Angie haar ouders heeft haar gevormd tot wie ze nu is. En dat is net hetzelfde als bij Sam. Sam was plots voogd over Angie en was haar twee beste vrienden kwijt op één avond.

De blik die Sam in haar ogen had wanneer ze de verzorgingsbox binnenkwam op spoed, vergeet Angie nooit meer. De angst was erin te lezen. Sam zou Sam niet zijn als ze niet de koppigaard uit zou hangen en om de andere toch op bezoek zou komen.

"Tutuuuuuuut!" Angie kijkt op naar het rare geluid. Diara rijdt een rolstoel tot bij haar bed. "Wat zijn we van plan?" lacht Angie.
"Wij gaan eens een luchtje scheppen. Je zit hier al veel te lang binnen. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten en jij zit hierbinnen. Hop in de rolstoel." Angie trekt haar wenkbrauw omhoog. "Ik zit hier goed, ik hoef niet naar buiten te gaan."
"Vrouwen!" roept Diara. Lies, Sien, Sam, Natasja en Angelica komen de kamer binnen. Ze kruisen hun armen over hun borstkas en kijken Angie kwaad aan." Voor een manifestatie voor de vrouwenrechten moet je in Brussel zijn." lacht Angie.
"Sinds wanneer doet die zo moeilijk?" zegt Lies tegen Sam.
"Sinds ze als kind uit de zetel is gevallen." lacht Sam op haar beurt.
"Toen ze klein was?" vraagt Sien.
"Ja, toen ze vijftien was." giert Sam het uit.
"Heel grappig. Jij bent de grappig thuis zeker? Ah ja, wacht dat is nu ook zo. Aangezien ik hier nu woon." zegt Angie.
"Kom grompot! Uit je bed!" Sam had er genoeg van. Ze helpt Angie uit haar bed en zet haar in de rolstoel. Ze knielt neer voor de rolstoel en kijkt in de ijskoude ogen van Angie. "Ik weet dat je liever hier in je bed ligt, maar je moet eens naar buiten. Amelie is hierbeneden aan het vechten en ze zou ook niet willen dat je de moed zou verliezen. Jij bent even belangrijk als Amelie. Als jij niet beter wordt, ga je er ook niet kunnen zijn voor haar." De ogen van Angie ontdooien. Sam had gelijk, zoals zo vaak. Ze kan er niet zijn voor haar Amelie als ze zelf haar gezondheid op het spel zet. Zachtjes knikt Angie op en neer met haar hoofd. "Ja." fluistert ze. Sam staat opnieuw recht en geeft Angie een kus op haar kruin. "Voorruit met de geit!" zegt Diara die de rolstoel vooruit duwt.

Eens ze buiten zijn, voelt Angie hoe de zon haar gezicht streelt. Een glimlach speelt op haar lippen. Diara zet de rolstoel naast een bank in de zon. "Zie! Ze begint al te lachen." Angie voelt zich betrapt en kleurt rood. " Geef maar toe dat je geniet van de zon die schijnt." knipoogt Lies.
"Ja... Dank je."
"Geen probleem, we zullen de rekening opsturen." lacht Sien.
"Daar vreesde ik al voor."
"Ik heb nog een cadeautje voor jou!" zegt haar petekind Angelica. Ze staat recht en geeft een map af aan Angie. Verbaasd doet Angie de map open. Haar ogen gaan over de woorden die in grote letters op het papier gedrukt staan. "Je bent op al je examens geslaagd?" lacht Angie. Angelica knikt hevig op en neer met haar hoofd. Angie springt recht uit haar rolstoel en slaagt haar armen om Angelica heen. "Proficiat meid! Ik ben supertrots op jou."
"Dank je." Langzaam laat Angie zich opnieuw zakken in haar rolstoel. Ze voelt hoe haar lichaam kreunt onder de plotse inspanning. "Hiervan wil ik een kopie voor boven mijn bed." lacht Angie die grijpt naar haar borstkas. "Gaat het?" vraagt Angelica bezorgd. "Ja ja, mijn lichaam moet nog wennen aan mijn impulsieve daden...Gaat wel over."
"Ik zei het nog dat je moest wachten met dat rapport. " zucht Sam tegen Angelica.
"Ik wou haar alleen wat opvrolijken." protesteert Angelica op haar beurt.
"Je weet hoe Angie reageert als het op jou aankomt."
"Maar..."
"Niets te maren Angelica!" zegt Sam kordaat.

"Willen jullie alstublieft ophouden! Stop met mij te ontzien! Ik ben een volwassen vrouw, ik kan heus wel mijn eigen beslissingen nemen en ik ben geen porseleinen popje dat je in de kast moet laten staan. Ik ben blij dat Angelica mij haar rapport heeft getoond. Eindelijk nog eens goed nieuws. Hoe dan ook, het leven gaat voort en de wereld blijft draaien. Ik moet de draad opnieuw oppikken, maar als jullie alles tegenhouden of dingen verzwijgen... Daarnet wel tegen mij zeggen dat ik moet voortgaan, terwijl je tegen Angelica zegt dat zij mij moet ontzien. Sam dit had ik nooit verwacht. En zeker niet van jou! Ik begrijp dat wat er met mama en papa is gebeurd en je mij nu zo ziet, je de ergste dingen doet denken. Maar ik LEEF NOG! IK BEN OKÉ. BEHANDEL ME DAN OOK ZO!" Boos staat Angie op en wandelt het ziekenhuis terug binnen. Wanneer ze net de ingang binnenstapt, moet ze stoppen om op adem te komen. Haar longen hebben nog steeds moeite om voldoende zuurstof doorheen haar lichaam te brengen, waardoor de minste inspanning te veel is. Sam loopt Angie achterna en ziet hoe Angie de muur vastgrijpt. Ze ondersteunt Angie en begeleidt haar naar een rolstoel die wat verder staat. Een diepe zucht glijdt langs de lippen van Angie. Sam duwt de rolstoel vooruit. De stilte die tussen hen invalt, weegt een ton. Eens op de kamer helpt Sam Angie in haar bed. "Dank je..." fluistert Angie. Sam knikt kort met haar hoofd. "Het spijt me.... Ik had niet zo mogen uitvliegen tegen je." fluistert Angie verder. "Het spijt mij ook.." Met haar hand wrijft Sam over de hand van Angie." Ik mag je inderdaad niet behandelen als een kind. Ik heb gewoon zo'n angst dat ik jou ook ga verliezen. En ik weet dat het larie is, ik weet dat je prognose meer dan goed is. Ik ben dokter, maar het is sterker dan mezelf." Angie knijpt zachtjes in de hand van Sam." Ik weet het.." zegt Angie zacht.

"Ik heb beloofd aan je moeder dat ik er altijd voor je zou zijn. Toen je ouders omkwamen in het vliegtuigongeval, toen heb ik dagen aan een stuk gehuild. Je mama was mijn beste vriendin en je papa was de beste vriend ik me kon inbeelden. Hij had een oplossing voor alles. Je hebt het van geen vreemden. Hij kon overal een mouw aanpassen." Sam lacht doorheen haar tranen naar Angie. 
"Ik heb daar nooit iets van gemerkt dat je huilde..." prevelde Angie.
"Ange, je was nog een kind van vijf jaar. Er is toen vaak iets in mijn ogen gevlogen hoor. Mijn hart krimpt in elkaar als ik nog maar denk aan het feit dat je naast Amelie kon liggen..."
"Maar dat is niet zo... Ik lig hier, boven. " Angie zet zich recht in haar bed en geeft haar Sam een stevige knuffel. "Ik heb je nodig Sam...Je bent mijn rots in de branding. Ik ben al een groot stuk kwijt, ik heb je nodig om mij over de streep te trekken. Die duw in mijn rug, zoals je altijd doet." fluistert Angie." Ja..." zegt Sam zachtjes. Natasja klopt zachtjes op de deur voor ze de kamer binnenkomt. Sam kijkt in haar ogen. Ze maakt zich los van Angie en loopt naar haar vrouw toe. Haar hand streelt teder over de wang van Natasja. "Het spijt me...Ik had zo niet mogen doen naar Angelica. En het spijt me dat ik zo'n trut ben geweest naar jou toe." Natasja legt haar hand op die van Sam en lacht. " Excuses aanvaard. Maar enkel omdat ik met je geringd ben hé. Ik kan niet anders." Sam lacht om de opmerking van haar geliefde." Ik weet dat het moeilijk voor je is. Maar Angie is haar mama niet noch haar papa. Ze bewandelt een totaal ander pad." Sam knikt en geeft Natasja een kus op haar lippen. "Je hebt gelijk..." fluistert ze. Hun armen slagen rond elkaar. Angie slaat het tafereel gade. Er gaat een steek door haar hart. Het besef dat Amelie in elkaar is geslagen, dreunt opnieuw binnen. Een traan rolt langs haar wang naar beneden. Ze sluit haar ogen om haar emoties opnieuw onder controle te krijgen. Na een paar keer adem te halen, voelt Angie hoe de rust opnieuw terugkeert.