Mis poes

De revalidatie

Amelie verblijft sinds haar ontslag, uit het ziekenhuis, bij Angie thuis. Angie vindt het heerlijk dat alles toch nog goed is gekomen tussen haar en Amelie. Ze had voor eventjes echt angst dat de moeder van Amelie de oorlog zou winnen. Gelukkig had Amelie op tijd alles in de gaten. Sinds de aanvaring in het ziekenhuis, hebben ze haar mama niet meer gehoord of gezien. Voor zo ver ze weten is ze terug naar Australië gevlogen.

Amelie had op een avond, in de zetel, over haar moeder verteld. Ze heeft er spijt van dat ze niet eerder over haar had verteld. Dan was Angie gewaarschuwd geweest. Maar gedane zaken nemen geen keer. Angie neemt Amelie helemaal niets kwalijk. Ze waren ook nog maar een aantal maanden samen, dan ga je niet meteen alles op tafel gooien. Angie vertelt ook niet graag over de dood van haar ouders. Om eerlijk te zijn is het zelfs iets dat ze liever uitstelt dan het te hoeven vertellen. Alleen had ze niet gerekend dat Amelie al zo vaak bij haar zou blijven slapen. Niet dat ze daar erg in had, in tegendeel, maar dan was het risico groter dat ze Sam tegen het lijf zou lopen. Waardoor ze ook meteen moest uitleggen dat Sam haar voogd/meter is. Met als gevolg dat ze moest vertellen dat ze een wees is. Zelf vindt ze dat een vreselijk woord, maar het is de harde waarheid.

Samen met haar Moekes heeft Angie ervoor gezorgd dat er altijd iemand in de buurt was, mocht Amelie hulp nodig hebben. Zodat ze niet alleen thuis zou zijn. Sam werkte op regelmatige basis thuis, Natasja was alle woensdagnamiddagen vrij en Angie zorgde voor de overlapping. Zelfs Angelica wou mee helpen. Die steevast haar huiswerk meebracht naar de loft om hulp te vragen aan Amelie. Als Angie dan thuis komt, smelt haar hart. Amelie was zo zorgzaam en geduldig met Angelica die soms moeite had met de lessen economie. Die twee konden goed opschieten met elkaar.

Het was dan ook één van de vele tekens voor Angie dat haar gevoel bevestigde. Amelie is de vrouw waarmee ze wilt oud worden. Door de revalidatie van Amelie, woonden ze eigenlijk al samen. Maar Angie wou het officieel maken. Stiekem had Angie een halve dag vrijaf genomen van haar werk om in Leuven te kunnen gaan shoppen. Een houten vierkante doosje met een fotoframe in, een houten hartje en een extra sleutel waren de buit van de dag. Met een excuus had ze zich opgesloten in haar bureau. Dat ze nog één of andere cursus moest schrijven voor haar baas. Die cursus is er nooit gekomen... Maar wel een mooi rood doosje. Angie had het doosje rood geverfd en het hartje erop gelijmd. Daarna had ze een foto van hen beiden in het fotoframe gestoken. Op het hartje had ze A & A geschreven in sierlijke letters. Met daaronder het huisnummer van de loft van Angie. Binnenin, het doosje, had ze een zacht kussentje gelegd met daarop de extra huissleutel.

Om ervoor te zorgen dat de sleutel zou blijven liggen in het doosje en niets verraadde, had Angie er een elastiek aan vast genaaid. De sleutel stak ze eronder zodat die mooi bleef liggen. Het doosje werd zorgvuldig ingepakt met een mooie rode strik rond.

Op de avond voor haar eerste werkdag na het ongeval, gaf Angie het doosje af. "Ik heb nog iets voor je. Voor je eerste werkdag." Angie was enorm zenuwachtig. Je weet maar nooit dat Amelie toch nee zou zeggen. Voorzichtig pakte Amelie het cadeautje uit. Ze zag het mooie rode doosje en lachte. "Open het" zei Angie. Amelie deed het doosje open en zag de sleutel liggen. "Ange?"
"Anders kan jij toch niet binnen als je 's avonds laat terug komt van je werk?" lacht Angie.

"Meen je dat nu Angie?"
"Ja..." De glimlach verdween zachtjes van Angie haar lippen. Angie wist niet goed wat te denken van de reactie van haar vriendin. "Als jij wilt natuurlijk.. Ik wil je niet..." Nog voor de laatste woorden van haar zin waren uitgesproken, kust Amelie Angie innig op de lippen. "Dat is dus een ja?"
"Ja gekkerd! Natuurlijk!!" Ze trekt Angie opnieuw dichter tegen zich aan en streelt met haar tong de lippen van Angie.