Mis poes

Sprankeltje hoop

° Angie °

Zoals elke dag ervoor gaat Angie naar Amelie. Maar in plaats van naar haar kamer te gaan, klopt ze aan bij de verpleegwacht en vraagt ze hoe het met haar gaat. Het doet Angie deugd om te horen dat Amelie grote stappen vooruit maakt. Binnen een paar dagen mag ze eindelijk naar huis. Als Angie opnieuw klopt aan de verpleegwacht, springt de verpleegkundige van Amelie meteen recht. "Angie, als je wilt kan je nu naar haar toe. Haar moeder is eventjes iets gaan eten. "Een glimlach verschijnt op haar lippen." Je weet de weg... Ga nu maar voor ze terug is." Angie moet zich inhouden om niet te beginnen lopen naar de kamer. Ze klopt zachtjes en opent de deur. Wanneer ze de deur zachtjes achter zich dicht doet en naar het bed van Amelie wil stappen, wordt haar nachtmerrie werkelijkheid. "ík had u nog zo gewaarschuwd! BUITEN!" Angie verstijft. Hoe kan die in godsnaam hier zijn? Die vrouw woont in die kamer zeker? Dat hou je niet meer voor mogelijk... Het kan niet anders dan dat die vrouw een zesde zintuig heeft... Het detecteren van alle Angies in de wereld. "Wat doet u hier..." stamelt Angie.
"Bij mijn dochter zijn. Maar de vraag is waar u het lef vandaan haalt om deze kamer te betreden! ERUIT!" De vrouw stapt naar Angie toe en duwt haar de kamer uit. De deur slaat Angie in het gezicht. Met verstomming geslagen staart Angie naar de groene deur voor zich.. Zo dichtbij, maar toch zo veraf.... Ze kan horen hoe Amelie en haar moeder praten. Maar ze hoort niet wat ze precies zeggen tegen elkaar. Als een geslagen hond draait Angie zich om en sleept zich naar de uitgang van de afdeling.

"Angie? Wat scheelt er?"
"Haar moeder... Blijkbaar was die al terug of ze is nooit vertrokken of ze eet enorm snel..." zucht Angie.
"Het spijt me zo Angie...Ik zweer dat ik ze vijf minuten geleden de kamer heb zien verlaten."
"Toch bedankt voor de moeite. Het was goed bedoeld." Angie draait zich om en sleept zich naar de uitgang van de dienst. Niemand hoeft te zien hoe de tranen over haar wangen rollen. Alle hoop die er ooit was, is verdwenen als een Italiaans ijsje voor de zon.

Diep zuchtend komt Angie thuis aan. In plaats van naar haar eigen loft te gaan, belt ze aan bij de loft van haar moekes, die naast haar wonen. "Angie? Je hebt toch een sleutel! Gebruik die eens! "Sam doet een stap opzij en laat Angie binnen. "Heb je nieuws over Amelie?" vraagt Sam die Angie een glas Ice tea voorschotelt. " Ja.. Ze doet het goed blijkbaar en ze mag binnenkort naar huis."
"Dat is toch geweldig nieuws?!" zegt Natasja die de living binnenkomt. "Ja dat wel.. Alleen.. Alleen mocht ik van de verpleegkundige eventjes binnen in de kamer. Ze had net de moeder de kamer zien verlaten voor haar avondmaal. Maar nog voor ik goed en wel binnen was, was de moeder van Amelie al daar om me letterlijk buiten te duwen. Die vrouw...Het is alsof die mij opwacht om me dan te kunnen buitengooien. Die heeft een zesde zintuig... Eens Amelie uit het ziekenhuis is ontslagen, geraak ik nooit meer tot bij haar. Dan kan haar moeder haar volledig isoleren en mij zwart maken. Met dat laatste zal ze wel al bezig zijn... Ik had me nooit die kamer mogen laten uitduwen. Maar ik was zo verbaasd... Het staat vast, morgen ga ik terug die kamer binnen. Dat Amelie mij ziet, dan zal die moeder wel anders kraaien." Angie kruist kordaat haar armen over haar borstkas.