Mis poes

De verhuizing

Sinds Angie is buiten gezet door haar (toekomstige) schoonmoeder, is het Angie niet meer gelukt om bij Amelie op bezoek te gaan. Haar moeder waakt als een pitbull over haar dochter. Zelfs op de meest onmogelijke uren, zit ze nog steeds langs de zijde van haar dochter. Alles had Angie al geprobeerd, alles! Om vijf uur in de ochtend, voor ze naar haar werk vertrok. Ze had naar de dienst gebeld of ze zo vroeg eventjes langs mocht komen. Iedereen kent Angie van de voorbije weken en ze vonden het erg voor haar dat ze haar geliefde niet kon zien. Toen Angie aanbelde, kreeg ze te horen dat de vrouw vannacht voor de eerste keer is blijven slapen bij haar dochter. Het was alsof ze rook wanneer Angie langs wou komen. Dus dacht Angie onder de middag eens langs te gaan. Je zou denken dat die vrouw toch eens zou moeten eten. Maar nee, ze was er nog steeds. Net hetzelfde als toen ze in de avond ging. En om middernacht was ze er nog steeds. Dagen gingen voorbij aan hetzelfde tempo. Tot ze voor één keer niet voor een gesloten deur stond. Angie kon haar vreugde niet op toen ze de buzzer hoorde die haar binnen liet op de afdeling voor intensieve zorgen. De hoofdverpleegkundige loopt haar tegemoet. "Angie, wat brengt jou hier?"
"Amelie natuurlijk? Waarom vraag je dat?"
"Oh god.. Ze heeft je natuurlijk niet gewaarschuwd..."
"Wat? Is Amelie....?"
"Nee nee.... Maar ze is verhuisd, naar een andere afdeling."
"Het was te denken dat die vrouw mij echt overal wil buiten laten. Op welke afdeling ligt ze nu?"
"Angie, het spijt me, maar ik mag niets zeggen... " Angie ziet hoe de vrouw zich ongemakkelijk voelt bij de situatie." Geen probleem, ik vind ze wel. Wil je iets doen voor mij?"
"Ja, natuurlijk."

"Zou je naar haar afdeling willen bellen en hun op de hoogte stellen van de situatie? Als ik ze niet zie, daar kan ik ergens nog mee leven. Maar het feit dat ik niet weet hoe het met haar gaat... Desnoods vraag ik alleen maar hoe het met haar gaat.." zucht Angie. Het gezicht van de vrouw klaart op. "Met veel plezier Angie! Je bent een prachtige vrouw, je verdient dit niet. Ik ga meteen bellen."
"Dank u wel! Dat zou geweldig zijn." lacht Angie die de vrouw spontaan omhelst.
"Het is het minste wat ik kan doen na al die keren dat ik je voor een gesloten deur heb laten staan..." lacht de vrouw." Het is niet jouw schuld. Jij kan er niets aan doen. Bedankt!"

Wanneer Angie afscheid heeft genomen van de vrouw, stapt ze terug naar de ingang van het ziekenhuis. Aan de balie vraagt ze waar Amelie is opgenomen. "Op de dienst traumatologie, kamer twee." lacht de vrouw vriendelijk. "Hartelijk bedankt!"
"Vind u de weg?"
"Absoluut, ik heb er namelijk zelf nog recent gelegen jammer genoeg."
"Blij te horen dat je terug op de been bent." knipoogt de vrouw.

Angie loopt de afdeling binnen en klopt tegen de deur van de verpleegwacht waar de verpleegkundigen samen zitten te werken aan hun patiëntendossiers." Angie! Wat een verrassing!" lacht een verpleegkundige.
"Ik had ook niet gedacht zo snel terug te zijn. Maar blijkbaar ligt Amelie hier."
"Ja dat klopt, ze is daarstraks aangekomen. Wil je haar zien?" vraagt de vrouw.
"Heel graag, maar is er een vrouw bij haar? Ik schat haar rond de vijftig jaar oud. " Een andere verpleegkundige knikt hevig met haar hoofd. " Ja, haar moeder. Die heeft een logeerbed gevraagd."
"Dan kan ik haar helaas niet zien..." zucht Angie.
"Waarom niet?"
"Omdat die moeder blijkbaar niet kan verkroppen dat haar dochter met een vrouw samen is." zegt een andere verpleegkundige. Angie lacht. "Ik heb het telefoontje ontvangen." gaat de vrouw verder.
"Ze doet er alles aan om mij buiten te sluiten. Ik ben er zeker van dat zij mij zwart maakt achter mijn rug." zucht Angie.
"WAT doet U hier!!" roept een vrouw die in driftige pas naar Angie toegestapt.
"Mijn partner bezoeken." zegt Angie koel.
"U HEBT HIER NIETS TE ZOEKEN ! IK HAD U NOG ZO GEWAARSCHUWD DAT IK U NOOIT MEER WOU ZIEN!"
"Mevrouw kan u uw stem wat verlagen. We zijn hier nog steeds op een afdeling in een ziekenhuis. Mensen hebben hier hun rust broodnodig."
"U hebt mij niets te zeggen! "Ik EIS dat u deze vrouw NIET TOELAAT OP DE AFDELING!"
"Mevrouw Imps is een ex-patiënte van ons. Zij komt ons gewoon even bezoeken. Zij heeft het recht om hier te zijn. Als ik u nu mag vragen om terug naar de kamer van uw dochter te gaan alstublieft." zegt de hoofdverpleegkundige die met haar handen gebaart naar de kamer van Amelie. De vrouw laat zich begeleiden en doet haar beklag tegen de hoofdverpleegkundige.

"Het spijt me voor de problemen.." zucht Angie. De moed zakt opnieuw in haar schoenen. Amelie is uit haar vingers aan het glippen en ze heeft geen controle over wat haar moeder tegen haar zegt. Misschien wilt Amelie haar niet meer zien.. "Trek het je niet aan Angie. Het is niet jouw schuld. We zoeken er wel een oplossing voor." knipoogt een verpleegkundige.
"Dat is super lief van jullie." lacht Angie die opflakkering van hoop voelt.