Mis poes

Spontaan Italiaans

Het foodtruckfestival was een week geleden. Angie haar lippen krullen nog steeds omhoog bij de herinnering van Amelie die dag. Ze had niets meer gehoord van haar, maar daar had Angie vrede mee. Het gevoel dat Amelie toch hetero is, is redelijk hoog. En Angie heeft geleerd om naar dat gevoel te luisteren. Niet naar dat klein sprankelend hoopje dat op en neer springt in haar borstkas. Ze wandelt haar straat in met haar boodschappen in haar rechterhand. Voor de deur van haar appartementsgebouw stopt Angie en zet haar zak met boodschappen neer. "Verdomme, waar zit die sleutel nu?" mompelt Angie die hopeloos zoekt in haar rugzak. "Hebbes!" De sleutels kletteren tegen elkaar als Angie de juiste in het sleutelgat steekt. Een traag onheilspellende pianodeun stijgt op vanuit de achterzak van Angie haar broek. "Ook dat nog!" mompelt Angie tegen zichzelf. Ze gaat haar appartementsgebouw binnen en zet de boodschappentas opnieuw op de grond. De onheilspellende deun verjaagt de stilte die heerst in het gebouw. Angie haalt haar iPhone uit haar broekzak en kijkt naar de display. Het nummer op de display is niet gekend. Voorzichtig duwt ze op de groene knop en brengt de gsm bij haar oor. "Met Angie." hoort ze zichzelf zeggen.
"Dag Angie, het is hier met Amelie. Het spijt me dat ik niet vroeger iets van me heb laten horen. Maar heb je toevallig tijd om... "
"... Een koffie te gaan drinken?" maakt Angie de zin van Amelie af. Amelie lacht doorheen de telefoon. "Ja, eigenlijk wou ik vragen om iets te gaan eten. Aangezien het al na 18 uur is."
"Haha, dat klinkt nog beter. Wanneer heb jij voor ogen?"
"Nu?"
"Nu? Euhm..." Angie kijkt vertwijfeld naar de boodschappentas die naast haar staat. Ze had net inkopen gedaan voor de rest van de week. "Als het niet uitkomt, geeft het niets hoor. Het is nogal last minute."
"Nee nee, het lukt. Waar zien we elkaar?" Met de telefoon tussen haar wang en haar schouder geklemd en de boodschappentas in de andere hand, loopt Angie de trappen op. "Aan het stadhuis, hier in Leuven?"
"Prima! Ik maak me klaar en vertrek hier thuis. Geef me tien minuten. "
"Perfect! Tot zo."
"Tot zo."

Angie duwt het gesprek af en bergt haar boodschappen op als een bezettenen. Met twee treden tegelijk loopt Angie de trap op. Snel kleedt ze zich om, ze moet er toch wat mooi uitzien en loopt daarna terug de trap af. Nog wat parfum spuiten in haar nek, neemt haar spullen bij elkaar en sluit de deur achter zich.

Exact tien minuten later komt Angie aan op de Grote Markt, waar het oude stadhuis van Leuven zich bevindt. Amelie komt naar haar toegelopen. Meteen krijgt Angie een kus op haar wang gedrukt. Een glimlach ontstaat op de lippen van Angie. "Blij dat je kon komen. Ik weet dat het nogal last minute is. " bloost Amelie.
"Ik ben blij verrast door je voorstel. Dus waar zou juffrouw Amelie graag willen gaan eten? "
"Hihi, verras me maar. "
"Goed! Dan zijn we weg! Met een beetje geluk hebben we een plaatsje." zegt Angie die haar arm uitsteekt naar Amelie. Die haakt haar arm door die van Angie. Samen stappen ze de Naamsestraat in. Een beetje verder slagen ze links de muntstraat in. Halverwege de straat stopt Angie voor een restaurant. Grote sierlijke letters op de deur vertelt Amelie dat ze voor de 'Pepe Nero' staan, een Italiaans restaurant. Ze opent de deur voor Amelie. "Na u. "Amelie knikt dankbaar en gaat het restaurant binnen. "Un tavolo per due, per favore." zegt Angie tegen de man achter de toog. De man lacht en knikt. Met zijn hand doet hij teken dat zij hem mogen volgen. Stiekem hoopt Angie dat de man hun een tafeltje toewijst in een hoekje van het restaurant. Ze volgen de man naar achteren en tot Angie haar vreugde krijgen ze een tafeltje in de hoek van het restaurant. Het restaurant was voor de rest niet echt drukbezet. Een klein voordeel als je in het midden van de week hier komt eten. De ober bracht hen meteen ook de menukaarten. Amelie gebaart met haar handen dat Angie op de bank mag zitten. "Ben je zeker?"
"Ja heel zeker. Ik kan er niet goed tegen als ik al dat eten zie passeren. Zeker als het dan niet voor mij is." lacht Amelie. Niets was minder waar. Het was eerder een excuus om in de ogen van Angie te mogen kijken. Haar mooie groene ogen trokken Amelie ongelofelijk aan. Of beter gezegd, ze lieten haar dromen van een betere wereld. Elegant zoals Angie is helpt ze Amelie in de stoel en schuift deze langzaam onder tafel. "Wauw, zo'n service heb ik nog nooit gekregen van iemand." bloost Amelie.
"Doe ik ook niet voor iedereen hoor. " knipoogt Angie op haar beurt. "Wil je hier iets aanbevelen? Want ik ben hier nog nooit geweest. "
"Eigenlijk is alles hier ongelofelijk lekker. Maar ik neem meestal de pasta of een pizza. "
"Het klinkt allemaal alvast super lekker. " zegt Amelie.