Mis poes

Sprankeltje hoop

° Amelie °

Stemmen halen Amelie uit haar slaap. Langzaam opent ze haar ogen en kijkt ze naar haar moeder die voor haar deur staat. Met veel moeite ziet ze dat er iemand voor haar mama staat. De stem komt haar bekend voor. Wanneer Amelie eindelijk uit haar bed is, houdt haar mama haar tegen. "Wat ga je doen meisje?"
"Komen kijken tegen wie je aan het praten was?" zegt Amelie met een grote glimlach.
"Dat was niemand speciaal. De verpleegkundige die bloed wou komen afnemen, maar ik heb gezegd dat je nog eventjes aan het slapen was. Ze komt straks terug." Haar moeder lacht vriendelijk en duwt haar terug in haar bed.

"Ben je zeker? De verpleegkundige klinkt anders. Dat was..."
"Niemand speciaal meisje. Maak je er nu niet druk om. De vrouw komt straks terug voor die bloedafname. " Amelie trekt haar wenkbrauw om hoog. Ze zou zweren dat dat Angie was. God wat miste ze haar... Waarom is ze nog niet op bezoek gekomen? Dat is niets voor haar. Er zou toch niets gebeurd zijn met haar? Zouden die mannen haar ook te grazen hebben genomen? En die bloedafname? Meestal was dat toch in de ochtend, omdat die dingen moesten gebeuren als je nuchter was.. Een vreemd gevoel steeg op vanuit haar buik. Hier klopte iets niet.. Zou mama iets tegen Angie hebben? Maar ze heeft toch nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze lesbisch is? Plus ze heeft duidelijk gezegd dat ze samen is met Angie. En het is niet de eerste vrouw waar Amelie mee samen is. Maar als het van haar afhangt wel de laatste. Toch blijft Angie weg.. Haar buikgevoel vertelt haar iets anders.
"Mama? Is Angie de voorbije dagen langs geweest? Terwijl ik sliep of zo?"
"Nee, meisje, die heb ik niet gezien. Waarom?"
"Gewoon, zo ken ik Angie niet. Zo voelde onze relatie toch niet aan..."
"Meisje... " Haar mama komt naar haar toe en streelt zachtjes over haar haren. "Ik vrees dat je haar moet vergeten. Als ze echt om je gaf, dan stond ze hier elke dag."
"Ja.. Maar de Angie die ik ken, zou dat ook doen..." Amelie plukt denkbeeldige pluisjes van haar deken. " Nog een reden te meer om haar te vergeten! Ze zal waarschijnlijk iemand anders hebben gevonden die geen zorgen vraagt."
"Mama, ze is verpleegkundige.. Zorgen voor mensen is haar beroep!"
"AMELIE ! NU IS HET GENOEG!! VERGEET HAAR NU GEWOON!!" Amelie schrikt van de hevige reactie van haar moeder." Het spijt me liefste, maar ik zie je niet graag gekwetst..."
"Ja maar..." protesteert Amelie.
"Ze is jou niet waard..." Haar mama geeft haar een kus op haar hoofd en wandelt naar de deur. "Ik ga eventjes iets eten beneden in het ziekenhuis. Ben over een half uurtje terug. Het komt allemaal goed meisje!" Verbluft kijkt Amelie toe hoe haar moeder door de deur verdwijnt. Heeft die haar nu echt gewoon genegeerd?! Eens haar moeder door de deur is verdwenen, begint Amelie aan haar zoektocht naar haar gsm. Dat ze daar niet eerder aan heeft gedacht. Ze kan toch gewoon Angie bellen? Dan weet ze meteen hoe de vork aan de steel zit. Als ze haar niet meer wilt horen, dan moet ze daar mee leren leven. Maar Amelie weet beter, Angie zou haar nooit zo maar laten gaan. Ze trekt de lades van haar nachtkastje open. Maar nergens vindt ze haar iPhone. Amelie hijst zich uit haar bed en met de infuusstaander in haar hand doorzoekt ze de kasten en de badkamer. Helaas is haar iPhone niet te vinden. Waar kan haar gsm nou toch zijn? Haar ogen dwalen doorheen de kamer. Wanneer ze de handtas van haar moeder ziet, houden haar ogen halt. Voorzichtig opent ze de handtas. Al gauw vindt ze een roze Iphone. Dat is die natuurlijk van haar mama, de hare is wit. "Argh!" Uit frustratie keert Amelie de handtas ondersteboven en laat er alles uitvallen. Haar gsm is de laatste die eruit valt. Een kleine gil ontsnapt langs haar lippen. "Dus toch.." Amelie raapt de gsm op en kijkt naar haar berichten. Het ene bericht na de andere... Allemaal van Angie.. Over de honderd gemiste oproepen, van vrienden en familie, maar vooral van Angie. Waarom heeft mama die achtergehouden? En waarom heeft haar mama gelogen over het feit dat ze niets van Angie heeft gehoord? Met een stevige pas stapt Amelie haar kamer uit en klopt ze aan bij de verpleegwacht.

Haar verpleegkundige opent de deur en laat haar binnen. "Wat kan ik voor je doen Amelie?"
"Ik heb een paar vragen. Zou je er alstublieft eerlijk op willen antwoorden. Het is belangrijk voor mij."
"Natuurlijk, geen enkel probleem. Ga zitten." De vrouw wijst naar een stoel en neemt plaats tegen over Amelie. " Je mag nu bloed afnemen als je wilt." lacht Amelie.
"Amelie, dat hoeft helemaal niet. Dat is allemaal deze ochtend gebeurd."
"Ben je daarnet dan ook niet in mijn kamer geweest?"
"Nee, dat was ik niet. Amelie wat scheelt er?"
"Dus toch... " mompelt Amelie tegen zichzelf.
"Amelie?"
"Angie? Was zij daarnet wel hier?"
"Angie? Ja, die is hier elke dag. Ze komt eventjes langs om te polsen naar jou."
"Maar waarom komt ze dat niet binnen?" vraagt Amelie verbaasd die de draad helemaal kwijt is.
"Dat moet je het best aan haar vragen. Daar wil ik niet tussen komen."
"Aan de manier te horen hoe je dit zegt, voorspelt dit niet veel goeds...Zou jij Angie voor mij willen bellen en zeggen dat ze moet langskomen. Zeg dat het dringend is."
"Waarom bel je niet zelf?"
"Omdat ik Angie ken. Die gaat meteen terug bellen en als mijn moeder dan in de kamer is, is alles verloren. Alstublieft? Het is belangrijk voor me. Ik wil Angie doodgraag zien en alles opklaren."
"Goed, als je me haar gsm-nummer geeft, bel ik haar meteen. "
"Bedankt!" Amelie schrijft de nummer van Angie over en geeft het briefje aan de vrouw." Nogmaals bedankt! " zegt Amelie voor ze terug naar haar kamer gaat.