Mis poes

De reünie

Het was al voorbij zeven uur in de avond als Angie haar gsm begon te rinkelen. De onheilspellende piano toon verdreef de zware stilte in haar loft. "Met Angie."
"Dag Angie, u spreek hier met Kim van de dienst Traumatologie."
"Er is toch niets met Amelie gebeurd?!" Angie voelt hoe de grond onder haar voeten verdwijnt. "Neen, geen paniek. We zouden graag het verloop van haar verder herstel bespreken. Kan je nu onmiddellijk naar de afdeling komen?"
"Kan dat niet wachten tot morgen?"
"Omdat er nog een aantal dingen onduidelijk zijn. Naar verblijfplaats toe. We zouden graag jouw mening hebben."
"Euhm...Ja... Ik kom.. Tot zo."
"Bedankt, tot zo."
Verbaast kijkt Angie naar haar Iphone als ze het gesprek afduwt. Waarom wil Kim haar absoluut spreken? Angie weet niet meer van Amelie haar herstel als wat zij weten. Want het zijn de verpleegkundigen die haar inlichten over de situatie van Amelie. Vreemd... Angie haalt haar schouders op, neemt haar spullen bij elkaar, sluit af en vertrekt naar het ziekenhuis.

Als ze aankomt op de afdeling traumatologie, neemt Kim haar meteen bij de arm. "Kom maar mee, we wachten al op je."
"Hoe jullie wachten op mij?" De verpleegkundige brengt Angie naar de kamer van Amelie." Maar.." Angie probeert de verpleegkundige tegen te houden, maar ze geeft geen krimp. Angie die nog steeds niet begrijpt waarom ze nu plots wel in de kamer mag van Amelie, volgt gedwee Kim de kamer binnen. "Amelie er is bezoek voor jou." zegt Kim.
"Het is veel te laat voor bezoek! Amelie is aan het slapen." zegt de mama van Amelie die kwaad recht springt uit haar zetel.

"Helaas is deze persoon hier speciaal op verzoek van uw dochter mevrouw."
"Mama, ga terug zitten alstublieft. Laat ze maar binnen Kim. Bedankt." Kim knikt en doet teken naar Angie dat ze de kamer mag betreden. Verbaasd kijkt Angie naar het gebeuren. Weet Kim dan niet dat de moeder van Amelie haar bloed kan drinken? Ze haalt diep adem en gaat de kamer binnen. Van zodra Angie de kamer binnen is, loopt de moeder van Amelie naar Angie. "Ik had je nog zo gewaarschuwd..." sist ze in het oor van Angie.
"Mama! GA ZITTEN!" De verhoging van Amelie haar stem jaagt Angie angst aan. Nog nooit had Angie Amelie kwaad gezien. Ze zag hoe Amelie moeite had om haar emoties onder controle te houden. Een trillende vinger wees naar de zetel aan het raam. Haar moeder was compleet van slag door de reactie van haar dochter. Gedwee gaat ze in haar stoel zitten. Waarna Amelie haar hoofd draait naar Angie. Haar ogen kijken recht in die van Angie. Een glimlach vormt op de lippen van Amelie en haar ogen stralen geluk uit.

De hardheid van daarnet is verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze steekt haar hand uit naar Angie. Met een kloppend hart stapt Angie naar Amelie toe. Wat is er aan de hand? Waarom mag Angie plots Amelie wel zien? Hun vingers verstrengelen liefdevol in elkaar. De warme gloed van Amelie haar hand, verspreidt als een vuurtje doorheen Angies lichaam. Meteen voelt Angie dat ze kalmeert. De angst neemt af en de liefde vult opnieuw haar hart. Voorzichtig drukt ze een kus op de lippen van Amelie. " Dag beestje... " fluistert ze.
"Dag Lieverd." lacht Amelie.
"Ik heb je zo gemist! Gaat het? Heb je niet te veel pijn? Moet je iets hebben? Lukt het een beetje? "Amelie lacht om de vele bezorgde vragen. Dit was de vrouw waarop ze verliefd is geworden. Dit is de Angie die ze kent. Altijd bezorgd, altijd klaar voor haar. Zachtjes knijpt ze in haar hand. "Nú is alles perfect."
"Het spijt me dat ik niet eerder bij je kon zijn..."
"Dat is niet jouw fout..." Angie was verbaasd over de reactie van Amelie. Waarom gooit ze geen verwijten naar haar hoofd? Weet ze dat haar moeder haar al die tijd heeft weggehouden? Met veel tegenzin verbreekt Amelie het oogcontact en kijkt haar moeder doordringend aan. " Mama? Waar is mijn gsm?"
"Dat weet ik niet lieverd. Die heb ik nooit gekregen van Angie." Angie voelt hoe haar lichaam vult met woede. "Dat is niet waar! We hebben meteen haar spullen afgegeven. Na het ongeval hebben we het aan de verpleegkundige van dienst gegeven." Amelie knikt zachtjes. "Lieverd? Wil je eventjes mijn gsm opbellen? "Verbaasd over de ijskoude reactie van haar vriendin, laat Angie haar gsm vallen op de grond. "Sorry... " mompelt ze. Waarna ze het nummer van Amelie selecteert. Na een paar seconden rinkelt er een deuntje uit de handtas van haar moeder. " Ik denk dat uw handtas ons iets wil vertellen." zegt Angie.
"Ik denk dat mijn moeder het één en het ander heeft uit te leggen." De ogen van Amelie waren nog steeds strak gericht op haar moeder. "Oh god.. Die moet per ongeluk in mijn handtas gevallen zijn."
"Mama, stopt alstublieft met liegen! Ik weet alles! Ik weet dat je mijn gsm hebt achter gehouden. Ik weet dat Angie wel contact heeft opgezocht. Ik weet zelfs dat je haar verschillende malen de toegang tot mijn kamer hebt ontzegd."

"Ik lieg niet! SPREEK ZO NIET TEGEN JE MOEDER! Dat is allemaal haar fout! ZIJ heeft jou gehersenspoeld!" De vinger van haar moeder wijst dreigend in de richting van Angie. Wanneer Angie iets wil terug zeggen om haar te verdedigen, voelt ze de hand van Amelie op haar arm. " Jij bent mijn moeder niet! Mijn moeder zou zo iets NOOIT doen! Je hebt niet alleen gelogen over de belangrijkste vrouw in mijn leven, je blijft gewoon liegen. Om nog maar te zwijgen dat je alles op Angie steekt. " Haar moeder schiet recht uit haar zetel en komt naar het bed van Amelie gelopen. "Amelie... Meisje.."
"Ik wil het niet horen moeder! Angie is de vrouw waar ik mijn leven mee wil delen. Of jij dat nu goedkeurt of niet dat maakt mij niet uit. Als je daarmee vindt dat ik een schande ben voor onze familie en je liever aan iedereen in Australië vertelt dat ik met een man ben getrouwd, je doet maar! Als dat er allemaal voor zorgt dat jij beter slaapt en geen gezichtsverlies lijdt. Moet jij dat weten. Maar ik ga mijn leven niet aanpassen zodat jij bij die kleingeestige mensen op een goed blaadje kan blijven staan. Het is MIJN leven! NIET DAT VAN JOU! Ik had echt gehoopt, dat je het eindelijk had aanvaard. Helaas is dat ijdele hoop geweest. Ik hoef je niet meer te zien. Daar is de deur!" Amelie wijst naar de deur van haar kamer. "Meisje, luister nou. ZIJ is degene die je bedriegt met een ander. Ik wou je gewoon beschermen."
"ERUIT!" Amelie haar stem gaat omhoog van de emotie.
"Meis..."
"NU!"

Haar moeder voelde dat ze de oorlog had verloren. Ze nam haar spullen bij elkaar en wandelde naar de deur van de kamer. "Excuseer mevrouw.." Boos draait de vrouw zich om. Ze kijkt in de ogen van Angie die met de grootste glimlach op haar lippen haar hand uitsteekt. "Amelie haar gsm alstublieft." Mompelend haalt de mama de gsm uit haar handtas en legt die in Angie haar hand. "Dank u wel." Die nog steeds glimlacht van oor tot oor. Boos stampend verdwijnt de moeder van Amelie uit de kamer. "Hier Beestje, je gsm terug."
"Dank je.." Angie gaat met een bil op het bed van Amelie zitten en trekt haar dicht tegen zich aan. "Het spijt me.."
"Van wat?"
"Van je mama.. Hoe wist je dat ze. "
"Plots kwam ik op het idee dat ik mijn gsm niet bij me had. Zo heb ik die in haar handtas gevonden. Ik had ook daarstraks je stem herkend, maar mama beweerde dat jij niet hier was geweest. Ben dan naar Kim gegaan met de vraag of dit klopte. Zij heeft alleen maar bevestigd wat ik al vermoedde.."
"Beestje.. Ik wil niet dat je denkt dat ik met.."
"Ach schei uit! Het is niet de eerste keer dat mama zo iets heeft geprobeerd. Mijn eerste liefjes heeft ze ook zwart gemaakt en gezegd dat ze mij bedrogen. Ik weet niet wat erger is, het feit dat ze me nu letterlijk bij je wou weghouden of het feit dat ze dit nog al eens heeft gedaan." Angie trekt Amelie harder tegen zich aan. "Met jou wil ik ook oud worden terwijl we op de bank naar Netflix zitten te kijken." fluistert Angie. Amelie lacht hartelijk. "Ik wil niet dat je weggaat."
"Ik blijf bij je! En het spijt me dat ik je alleen naar die parking heb laten gaan."
"Angie, je kon dat niet weten. Je bent me toch achterna gelopen."
"Ja omdat Louise zei dat je niet terug binnen kon zonder mijn personeelsnummer. En die wist je niet. Het is eigenlijk Louise.." Amelie legde haar vinger op de mond van Angie." Jij hebt hen tegen gehouden, jij hebt mij gereanimeerd. Jij bent mijn held."
"Maar... Als Louise niet.."
"Met Louise wil ik niet trouwen..." lacht Amelie die Angie innig op de mond kust.