Aftertaste

#19 Black

E v e r s i x o n # d t d

• η Εμμα έχει παραισθήσεις

• πρότυπα σαν τον Λιαμ να έχετε

• η Εμμα έχει καεί στο εβεργουινγκ και το Ούνο

• του Χάρι δεν του αρέσει το ουνο και δεν έχει δίδυμο αδελφό.

Wut?

tHisTiMe..

...

...

"Γεια σου Εμμα" ακούω μια φωνή από πίσω μου και ένα άγγιγμα στον ώμο

Γυρνάω να δω ποιος είναι... ποιος μας έλειπε

"Isaac" λέω λίγο δύσπιστα

"Ναι αυτός είμαι" λέει και αφήνει αυτό το γελακι που ότι και να γίνει όσοι Χεαριδες και αν περάσουν δεν θα το ξεχάσω ποτε

"Συγχαρητήρια.." λέω αδιάφορα και πάω να φύγω..

"Αμμ θες σήμερα να βγούμε μια βόλτα, ή κάτι.. ότι θες;" λέει και κοκκινίζει

Κοκκίνισε; Ο Isaac;

Να σου πω κάτι; Τι ήρθε να κάνει τώρα; Δεν του έκατσε η Olivia και ήρθε σε μένα για τι; Για παρηγοριά; Για να ζηλέψει η Olivia;

Την βλεπω από πίσω να μας κοιτάζει με μισό μάτι.

Πάω πιο κοντά στο αυτί και του..

"Και μόνο που μιλάμε έχει γίνει μπλε.." του λέω και του κλείνω το μάτι..

...

Σήμερα δεν ήρθε ο Τοντ ούτε η Αλισια οποτε απλά πήγα στην τάξη να καθίσω μέχρι να χτυπήσει το γαμωκουδουνο.

Κλειδωμένα.

Λέω από μέσα μου και πέφτω οκλαδόν στο πάτωμα δίπλα από την πόρτα της αίθουσας και βγάζω το κινητό μου.

"Εε Εμμα" ακούω την φωνή της Ολίβια από πάνω μου και σηκώνομαι όρθια.

"Κρατά απόσταση από τον Isaac. Για το καλό σου το λέω.. τσαοο"

Λέει και τινάζει τα μαλλιά της πίσω και το σκυλάκι εε..εννοώ η Σαντρα την ακολουθεί από πίσω.

...

...

...

Αφού σχόλασα πήγα στην βιβλιοθήκη να πάρω το Αφτερ -δκ γιατί μια βιβλιοθήκη έχει το αφτερ- και να μείνω σπίτι που είμαι ασφαλής και στει αουτ οβ τραμπλ.

Και τότε βλεπω την Ολίβια με την Σαντρα..

Οκευ τι; Ήρθαν να πάρουν βιβλία;

Τις βλεπω να έρχονται προς το μέρος μου και ψάχνω έξοδο κινδύνου. Βλεπω μια ανοιχτή πόρτα.. κάτι σαν αποθηκουλα.

...

"Φαίνεται ότι πρέπει να βρούμε άλλη κρυψώνα Μπλακ" ακούω μια φωνή πίσω μου, γυρίζω απότομα και

Μπουμ

Ένα μπεζ ύφασμα γλιστράει κάτω και βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με έναν σκελετό...νοου κομεντς

Μένω με το στόμα ανοιχτό και βγάζω μια πνιγμένη κραυγουλα. Τι ηλίθια. Είναι ένα πλαστικό μοντέλο σε πραγματικό μέγεθος. Μάλλον θα είναι από το εργαστήριο της βιολογίας.

Ένα κρυστάλλινο γέλιο μοιάζει να γεμιζει τα πάντα. Κοιτάζω πέρα από τον σκελετό. Ο Χάρι-Χεαρι κάθεται με τα χέρια απλωμένα σε μια πολυθρόνα που δείχνει πολύ παλιά. Τουρλωνω τα μάτια μου και παντζαριαζομαι. "Ζημιά", σκεφτομαι. Και ναι, μάλλον το είπα δυνατά αυτό γιατί δεν σταμάτησε να γελάει.

Μπράβο Εμμα.

Τα πας περίφημα.

Στο πάτωμα είναι πεταμένο το σακίδιο του και ένα μικροσκοπικό μαύρο γατάκι, που πίνει από ένα φλιτζανάκι του καφέ.

"Με..με συγχωρείς" τραυλιζω.
Εκείνος χαμογελάει δείχνοντας την καταστροφική ομορφιά του σε όλο της το μεγαλείο.

Οι βλεφαρίδες του, μακριές σαν ιστοί αράχνης, πλαισιώνουν τα μάτια του πάγου, τα τόσο ανοιχτόχρωμα, που νομίζω ότι μπορούν να δουν μέσα μου.

"Δικό σου είναι το γατάκι;" καταφέρνω να αρθρώσω.

"Ο μπλακ είναι αδέσποτος. Είναι πολύ μικρός για να τη βγάλει καθαρή μόνος του, αλλά δεν μπορώ να τον στο σπίτι. Έτσι σκέφτηκα να του βρω ένα ασφαλές μέρος να περάσει την νύχτα. Και βέβαια, φαγητό και μερικά χάδια."

"Τα γατάκια χρειάζονται φροντίδα" προσθέτει και με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια. Αισθάνομαι γυμνή μπροστά στο βλέμμα του.

"Δ-δεν θα πω σε κανεναν για την κρυψώνα του μπλακ. Σου το υπόσχομαι."

Κάνω ένα βήμα πίσω και ξανά πέφτω πάνω στον σκελετό. Ακούω ένα τρίξιμο και τον αρπάζω στον αέρα την στιγμή που θα έσκαγε στο πάτωμα.

Ο μπλακ βγάζει ένα μακρύ νιαουρισμα, λες και προσπαθεί να μιμηθεί το γέλιο του αφεντικού του.

"Γεια" λέω και την κοπανήσω με την ψυχή στο στόμα.