Aftertaste

#24 the end

"Δεν ήταν στοίχημα. Ήταν θάρρος ή αλήθεια. Και το έβαλα εγώ." λέει και τα μάτια του αποκτούν ένα άδειο χρωμα που δεν το έχω ξαναδεί ποτε..

Δεν τον έχω ξανά δει ποτε έτσι..

"Ναι αλλά το έχεις μετανιώσει.." λέω περισσότερο στον εαυτό μου

"Γιατί να το μετανιώσω; Είχε φάση. Απλά λυπάμαι για την Αλισια..δεν ήξερα ότι είναι φιλη σου"

"Τι εννοείς είχε φάση; Πως μπορείς να το λες αυτό όταν έχεις καταστρέψει την ζωή μιας κοπέλας; Όταν όλη η παρέα βλέπει..βλέπει.." λέω και βάζω το χέρι μου στο μέτωπο μου και γυρίζω..

"Τι δεν καταλαβαίνεις;" λέει

...

...

"Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου. Θα πάω στο ΚΕΟ και θα σταματήσουν τα όνειρα. Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Μπορεί αυτή η κοπέλα να ήμουν εγώ.."

"Το ΚΕΟ έκλεισε αγάπη" λέει και έρχεται προς το μέρος μου με αυτό το πονηρό του χαμόγελο..

"Όσο και να μην με θες, το μυαλό σου πάντα εμένα θα ζητάει."

"Μόνο εμένα.." λέει και διασχίζει με τα δάχτυλα του την σπονδυλική μου και την νιώθω να κυρτωνει..

Και είχε δίκιο γαμωτο...

audet somniare

Τέλος,
Ποιο είναι το το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας;

Το ότι αν σε χτυπήσει μια μπάλα μπάσκετ στο κεφάλι ισοδυναμεί με κατανάλωση 10 κιλών lsd

Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα γιατί και εμένα με χτύπησε μια μπάλα μπάσκετ στο κεφάλι πρόπερσι και όταν ξύπνησα έψαχνα έναν δεινόσαυρο που είχαμε γίνει κολλητοί αλλά έφυγε γιατί έπρεπε να παει τουαλετα

ΤΣΑΓΙΑ