"Bir gün seni çözeceğim," diye fısıldadım ellerimdeki umutsuz ancak kuvvetli duyguyla. "Bir gün senin aslında kim olduğunu öğreneceğim," diye fısıldadım onun gizemindeki kafese ilmik atarak. Dudaklarının yavaşça yanağıma doğru kaydığını, ardındansa...
Bölüm şarkımız: NF-Can You Hold Me ft, Britt Nicole
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8.Bölüm|Sarmaşık Yolların Dolandığı Hisler
✮
Küçük kız çocuğu hemen ilerisindeki neşeyle oynayan çocuklara iç çekerek baktı. Gözleri dolu, dolu küskün bir çiçek gibi öylece dururken, ona seslenen sert ve aşılmaz sesi duymuyordu bile.
"Umay! Gel buraya!" Küçük kız kolundan çekilerek kaldırıldığında irkildi ve korku dolu gözlerle kendisine bir yırtıcı gibi bakan babasına baktı. Adam büyük bedeninin yanında küçücük kalan kız çocuğunu acımadan sarsıyor ve hırçınca bağırıyordu. "Kaç kere dışarı çıkmayacaksın, dedim lan sana! Kaç kere lafımı dinleyeceksin, dedim lan!"
Küçük kız tir tir titrerken gözlerini yumup içinden fısıldamaya başladı.
Lütfen, lütfen babacığım!
Lütfen, çok korkuyorum!
Adam hıncını alamamış gibi küçük kızı kolundan sürüklemeye başladı. Zaten ne zaman hıncını almış ve masum bedeni rahat bırakmıştı ki?
Adam evlerinin kapısını hoyratça açıp küçük kızı düşünmeksizin savurdu. Yerde korkudan titreyerek çıtı bile çıkmadan sadece babasının korkunç haline bakan kız çocuğu, babasının kendi ellerinden kat ve kat büyük olan ellerini onun üzerine doğru sallamasıyla daha da korkarken, arkasındaki duvara doğru geriledi. "Bana bak lan! Bir daha seni dışarıda falan görmeyeceğim. Eğer görürsem o kolunu, bacağını kırar köpeklere yem diye atarım, anladın mı lan!"
Küçük kız hızla başını salladı ve gözyaşları arasından fısıldadı.
"Çıkmam, babacığım.."
Lakin fısıltı halindeki sözcükleri ondan ve korku yüzünden pır pır eden yüreğinden başka kimse duyamadı. Çünkü adam kapıyı çarparak çoktan gitmiş ve onu yalnızlığında kimsesiz bırakmıştı.
Tıpkı ana rahmine düştüğü andan beri kaderine işlenmiş gibi...
Sessizliğin suskunluğu ilmik, ilmik işlenirken gözlerim oturduğum yerin karşısındaki duvara bakıyordu. Polislerin ve annemin sesi sanki çok uzaktaymış gibi geliyor, hiç dinmeyecekmiş gibi de uzuyordu. Haberi aldıktan sonra tek başıma hastaneye gelmek istesem de Ezel beni bırakmamış, o da benimle birlikte gelmişti. Şimdi ise yan yana oturmuş, ben ne yapmam gerektiğini bilmeden öylece duruyorken, o konuşmadan bile varlığını yanımda hissettiriyordu.
