Whimsical Voyage

Chapter 4

"Ang bait naman ni Everard! He is so sweet!" Idinuldol pa nito ang telepono saaking mukha.

It's been two days since nangulit ito saakin, I don't know why. I should feel happy because he's not bothering me anymore. But, why do I have to feel this way?

Mabilis ko namang inilayo ang mukha ko.

I don't want to read their conversation, specially when Ate Erin use my phone just to chat him.

"Oo nga e." Nakangiwing saad ko.

Lumiwanag ang ngiti nito ng marinig ang pagtunog ng messenger, hudyat na mayroong nag-chat. Halos iduldol na nito ang mukha sa telepono, ni hindi ko na mahawakan ang sarili kong telepono.

Sumimsim ako sa kape saka binasa ang pahinang tinigilan ko noong nakaraang araw.

Beneath the stars, is the society that full of blast. Laughing because of the past, smiling like a present, stressed in the future. He is watching you.

Natigilan ako.

Hindi ko mapigilang kilabutan sa huling mga salita, kakaiba, tila ba alam ng taong ito ang lahat galaw, ng nangyayari sa mundong ito. May alam siya sa hinaharap..

"Oh look! Say hi to Everard, Eirlys!!" Umigtad ako saka nagtungo ang mga mata sa screen ng telepono.

And now, I feel like I'm lost again. Lost in his eyes.. drowning.. drowning by his stares. It gives creep in my skin, crawling in my veins, and then slowly. Will flow in my heart. A very unfamilliar and strange feeling, it makes my knees wobble in a very unexplanable way.

Napakurap ako ng ilayo ni Ate Erin ang screen at ibalik ito sakanya.

Malawak itong ngumiti saka nilaro ang sariling buhok.

"Good morning, Everard! Kumusta ang vacation mo dyan?" Vacation? Yun ba ang sinabi niya kay Ate Erin?

Napailing ako saka sumimsim sa kape, inayos ko ang suot na salamin at tinapos ang aking binabasa.

A beautiful town, a monstrous pond, a mesmerizing house. That filled with sorrowful past, every look, every turn. It says that the world, can be a dark and light. It's your choice, who are you gonna filled with?

Tiniklop ko ang libro saka isiniksik sa bookshelves.

Dalawang araw na nakalipas matapos magsimula ng Lunes, hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nakakaisip ng paraan kung papaano makukuha at mahahanap muli ang libro.

Sumabay pa ang mga gawain namin sa paaralan.

"Eirlys! Maligo ka na, male-late ka nyan." Napatayo ako saka tumakbo papasok ng banyo, mabilisan akong naligo saka lumabas ng banyo. Hindi ko na nagawa pang magpunas, bagkos ay itinapis ko na lamang ang tuwalya saka tulong-tulo ako ng tumakbo paakyat.

But before I reach the first step, I heard Crane grunts as if he is hurting, after that, he bid goodbye at Ate Erin. Dinig ko pa ang pag-alma ng huli ngunit hindi na napakinggan pa.

I immediately wear my uniform and brought my bag with me, hindi ko na nagawa pang punasan ang aking buhok. Mabilis akong bumaba sa unang palapag.

"A-ate Erin, yung telepono ko?" Lumingon ito saakin, bakas ang inis sakanyang mukha. Padabog nitong inabot saakin ang telepono saka umakyat sa itaas.

Sinuklay ko ang aking buhok habang lumalakad papuntang eskwelahan, I turned off my phone and fasten my walk.

"Good morning Freydis! Nagawa mo na ba yung tula natin?" Tinanguan ko ito saka pinigaan ang buhok ko.

"Pwede ko bang makita? Siya nga pala, ikaw muna ang papalit kay Rianne. Wala kasi siya ngayon, hindi nakapasok kasi may sakit." Hinugot ko ang aking telepono sa bulsa saka inabot sakanya.