အခန္း ၁၆......
" ဒါလီ...."
ကြၽန္မ အေမွာင္ထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေပ်ာက္ေနတုန္း အေနာက္မွ ေခၚသံကို ၾကားမိတယ္။
ကြၽန္မ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ....
" သခင္ေလး!!"
ကြၽန္မ သခင္ေလးဆီ ျပံဳးၿပီး အစြမ္းကုန္ေျပးလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ သခင္ေလးက ကြၽန္မကို တြန္းခ်ကာ ဓားျဖင့္ရြယ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရင္နာစရာေကာင္းေသာ စကားတစ္ခြန္းက နားထဲကို ခါးသီးစြာ ဝင္သြားေလသည္။
" မေကာင္းဆိုးဝါးမ....."
ထိုခါးသီးေသာ စကားထက္ ထို မုန္းတီးေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက ကြၽန္မ၏ ႏွလံုးသားကို ျပဳတ္က်သြားေစသည္။ ကြၽန္မ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ဘာမွမေျပာမိ။ ထိုစကားမ်ားက အမွန္တရားမ်ားေပ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္ေလး...."
ထိုစကားလံုးမ်ားကလြဲ၍ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ခဲ့ပါ။ သူ၏ ဓားတြင္ ေတြ႔ရေသာ ကြၽန္မ၏ပံုသည္ တကယ္ပင္ မေကာင္းဆိုးဝါးပံု။ ကြၽန္မ သခင္ေလး၏ အေနာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးေလာင္၍ ပ်က္ဆီးေနေသာ နန္းေတာ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပို၍ အံ့ျသဖို႔ ေကာင္းသည္မွာ ထိုနန္းေတာ္သည္ နဂါးနန္းေတာ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို နန္းေတာ္ေ႐ွ႕ တိုင္တြင္ ခ်ည္ထားသည္မွာ ေမ့ေမ့၏ ျပတ္ေနေသာေခါင္း။
" ေမေမ!!!!!"
ကြၽန္မ ေျခာက္ျခားစြာ ေအာ္ဟစ္ေနစဥ္ သခင္ေလး၏ ဓားသည္ ကြၽန္မကို.......
ကြၽန္မ တုန္လႈပ္စြာ ၾကပ္သီးမ်ားထၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။
ကြၽန္မႏွင့္ မရင္းႏွီးေသာ မ်က္ႏွာက်က္ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မ်က္လံုးေဝွ့ၾကည့္မိေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ ရပ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အျပင္ကေလညွင္းေတြ တိုက္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ေငြေရာင္ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြက လြင့္ေနၾကတယ္။ သူက ကြၽန္မတို႔ကမၻာနဲ႔ မတူဘဲ ထူးဆန္းတဲ့ အဝတ္အစားကို ဝတ္ထားတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိ အခုနက အိမ္မက္ဆိုးႀကီး ဘယ္တုန္းကမွ မမက္ခဲ့ဖူးသလို ေႏြးေထြးသြားမိတယ္။သူက ကြၽန္မဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး စုပ္ျပတ္သြားသလို ခံစားရတယ္။
YOU ARE READING
႐ူပဒါလီရဲ႕သခင္ေလး
Romance#ခုမွwpထဲမွာစေရးတာမုိ႔အားေပးၾကပါေနာ္... အမွားပါတာ႐ွိရင္လည္းခြင့္လႊတ္ပါ
