အခန္း၇~~~
'ဟင္...နင္...နင္...'
ဒါလီ..အံျသမိပါသည္။သူကဘယ္လိုလုပ္ဒီကိုအဖိတ္ခံရတာလဲ.....အဲ့က်က္သတံုးကဒီကိုဘာလို႔ေရာက္လာရတာလဲ။ဧကနၱေမေမလြွတ္လိုက္တာမ်ားလား....
'ဟဲ့ အဲ့ေလာက္ႀကီးလည္းလန္႔မေနစမ္းပါနဲ႔ ဒါလီရယ္။နင္ထင္သလိုမဟုတ္ပါဘူး။ငါကနင့္ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔လာတာပါ'
'ဟုတ္လို႔လား...နင္ကယံုရတာမဟုတ္ဘူး'က်ေနာ္ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္။သူမႏွင့္သည္ထူးဆန္းေသာသူႏွင့္ကအသိေတြမ်ားလား။ကြၽန္ေတာ္သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္တစ္လွည့္ၾကည္ကာအလယ္တြင္ငိုင္ေနမိပါသည္။
'သခင္ေလး.....ေပ်ာ္ရႊင္စရာေမြးေန႔ပါ'
က်ေနာ္သူမ၏စကားေၾကာင့္အေတြးမ်ားျပတ္ေတာက္သြားေလသည္။ဒါနဲ႔ဒီေန႔သူမအရမ္းလွတယ္ဗ်ာ။အနီေရာင္ပြဲတတ္ဂါဝန္ဆန္းဆန္းေလးႏွင့္အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။တျခားေန႔မ်ားႏွင့္မတူတမူထူးေနေသာသူမ၏မ်က္ႏွာေလးကက်ေနာ္ကိုဆြဲေဆာင္ဖမ္းစားႏုိင္လွသည္။အရင္ဆံႏြယ္အေျဖာင့္ႏွင္လည္းလိုက္ဖက္သလိုအေကာက္ေလးႏွင့္လည္းတစ္မ်ိဳးတစ္မည္လွပေနျပန္သည္။
'ေက်းဇူးပါ ဒါလီ'
က်ေနာ္သူမကိုထိုကဲ့သိုေျပာၿပီးမ်က္ႏွာဖံုးအမည္းေလးကိုျပန္ေပးလိုက္၏။
'ဒါဆိုကိုယ္သြားလိုက္ဦးမယ္ ဒါလီ'
'ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ေလး'ကြၽန္မလည္းသခင္ေလးထြက္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ထိုက်က္သတံုးေကာင္၏လက္ကိုဆြဲကာဝရံတာသို႔ထြက္လိုက္ပါသည္..........
'ကဲ၊ဆူးခက္....ေျပာပါဦး...ဒီကိုဘာကိစၥနဲ႔လာရတာလဲ'
'အရင္တုန္းကလိုဆူးလို႔ေခၚပါ.....ဒါလီ'
'အရင္တုန္းက?အရင္တုန္းကနဲ႔အခုနဲ႔မတူေတာ့ဘူးေလ...ငါကကြၽန္ျဖစ္ေနပါၿပီဟ။ဆူးခက္ရ'
'နင့္အေမရက္စက္တာငါသိပါတယ္...ဒါလီရဲ့.....
ဒါေပမဲ့ငါတို႔ဆက္ဆံေရးကဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းဘူးေလကြာ'
'ေအးပါ..ဆူးရယ္....ငါေမေမ့ကိုလြမ္းတယ္ဟာ...ဆူး။ငါဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ..... ေမေမေရာေနေကာင္းရဲ့လား။ထမင္းေရာအခ်ိန္မွန္မွန္စားရဲ႕လား။အိပ္ခ်ိန္ေရာမွန္ရဲ႕လား။ႏိုင္ငံကိုေရာေကာင္းေကာင္းထိန္းႏုိင္ရ႕ဲလား။ဘုရင္ႀကီးနဲ႔သူ႔သမီးေတြကေရာသူ႔အေပၚေကာင္းရဲ႕လား!@#*¿$££$€|'
'ေျဖးေျဖးေမးစမ္းပါဒါလီရယ္။နင့္ၾကည့္ရတာအေမာဆို႔ၿပီေသေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ။ငါေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ေနရင္ျပန္ရမယ္ ဒါလီ.....နင့္ကိုဒီကမာၻကလူေတြရိပ္မိေသးလား။
ငါကဘုရင္မနားမွာေနေတာ့ဘုရင္မရဲ့ေဝယာဝစၥေတကိုငါပဲလုပ္ရတာပါ။သူအဆင္ေျပပါတယ္...
ဒါေပမ့ဲ......'
'ဒါေပမဲ့?'
'ဘုရင္မကအရင္ေလာက္မေပ်ာ္ေတာ့သလိုပဲ...
သူမ်က္လံုးကနင္လကမာၻမွာ႐ွိတံုးကဆိုအျမဲလန္းဆန္းတက္ႂကြေနၿပီး...အခုနင္လည္းဒီကိုေရာက္လာေရာသူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကအျမဲတမ္းေဆြးေျမ့ေနသလိုႀကီးခံစားရတယ္'
ဆူးေျပာတဲ့အတိုင္းဆိုေမေမက.......
ကြၽန္မကိုလြမ္းေနတယ္လို႔ေျပာခ်င္တာလား......
ဟက္။နင္ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ႀကီးလြန္းတယ္...ဒါလီ...
နင္ကဘယ္ေလာက္ပဲအေမ့ကိုခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ....ေမေမကနင့္ကိုလံုးဝျပန္မခ်စ္လာဘူး......
အဲ့ဒါနင္ျမဲျမဲမွတ္ထား.....
ဆူးဟာလကမာၻမွာငယ္ငယ္တုန္းကကြၽန္မတစ္ဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်င္း......ကြၽန္မေျမေအာက္ခန္းထဲမွာပိတ္ခံရတုန္းကသူအျမဲတမ္းစကားေျပာႏုိင္တဲ့အေပၚဘက္ၾကမ္းေပါက္ကေလးကေနၿပီးကြၽန္မကိုခဏခဏစကားလာေျပာတတ္သည္....သူလာတဲ့အခ်ိ္န္ဆိုရင္ကြၽန္မျပံဳးေအာင္ရယ္စရာေတြေျပာမယ္။ကြၽန္မကအေမ့အေၾကာင္းေမးရင္အျမဲတမ္းစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေျပာေပးတယ္....
ေမေမ့ကိုေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္တုန္းကဆူးနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတြရမယ္လို႔ထင္ထားတာ။ဆူးရဲ႕အေဖကကြၽန္မတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕အာဏာအႀကီးဆံုးအမတ္ႀကီးတစ္ဦးပင္။သို႔ေသာ္ဆူးကမူသူ႔အေဖ၏အလုပ္ကိုမဆက္ခံပဲေပေတေတျဖင့္ေတာ္ဝင္သက္ေတာ္ေစာင့္ဝင္လုပ္သည္ေလ.....ေဖေဖႏွင့္ကြၽန္မ၏အေၾကာင္းမ်ားကိုသူနဲ႔ေမေမသာသိေလသည္....ကြၽန္မတို႔ကိုမေကာင္းဆိုးဝါးမို႔လို္႔ထုတ္မေျပာတာထင္တယ္....
'ဒါလီ...နင့္စိတ္ကိုငါေကာင္းေကာင္းသိတယ္...
စိတ္ခိုင္မွန္းလည္းငါသိပါတယ္...
နင့္စိတ္ကိုႏုိင္သေလာက္ထိန္း.....ေသြးကိုလည္းအခ်ိန္မွန္မွန္ေသာက္.....
ငါနင့္ဆီမၾကာမၾကာလာေတြ႔မယ္ေလ...ေနာ္'
ကြၽန္မကိုညီမေလးတစ္ေယာက္လိုအရမ္းခ်စ္တဲ့
ဆူးကိုကြၽန္မေက်းဇူးတင္လို႔မဆံုးပါဘူး.....
ဆူးရယ္....ငါေမေမ့ကိုေတြ႔ခ်င္တယ္....
ESTÁS LEYENDO
႐ူပဒါလီရဲ႕သခင္ေလး
Romance#ခုမွwpထဲမွာစေရးတာမုိ႔အားေပးၾကပါေနာ္... အမွားပါတာ႐ွိရင္လည္းခြင့္လႊတ္ပါ