႐ူပဒါလီရဲ႕သခင္​​ေလး

အခန္း ၁၇.....

စီရင္ပြဲ ၿပီးသြားေတာ့ လာၾကည့္ေသာ လူေတြအကုန္လံုး ျပန္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ရီယန္လည္း လူေတြ ျမင္မွာစိုးရိမ္၍ ငိုေနေသာ ဒါလီ့ကို ေပြ႔ခ်ီကာ အိမ္သို႔ျပန္ရန္ ျပင္ေလသည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္မေလးကေတာ့ အငိုမတိတ္ေသးေပ။ ရီယန္လည္း သူမ၏ ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ဘဝကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းလာရလည္း ဆိုတာ မသိေပမဲ့ ကိုယ္ျမတ္ႏုိးေသာသူကို ဆံုး႐ွံဳးရသည့္ ဒုကၡကိုေတာ့ ခံစားဖူးပါသည္။ ငိုပါေစ......ငိုမွလည္း စိတ္သက္သာရာ ရမွာေပါ့။

ရီယန္ နားျကားမွာတာပဲလားမသိ။ ဘုရင္မက သူမအေမျဖစိေလသည္။ သို့ေသာ္ နားမလည္နုိင္။ ဘုရင္မက သူ႔အေမဆိုလ်ွင္ သူမသည္ နဂါးေသြးစစ္စစ္ပါရေပမည္။ မဟုတ္မွလြဲေရာ.....ဒီကေလးမေလးက တရားမဝင္ကေလးလား။

အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ ရီယန္ကလည္း သူ႔အေတြးနဲ႔သူ၊ ဒါလီကလည္း သူမအေတြးနဲ႔သူမ ျဖစ္ေလသည္။ ဘာလို႔စစ္ျဖစ္ရတာလဲ....ေမေမဘာ အျပစ္မ်ား လုပ္မိလို႔လဲ။ သခင္ေလးကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ။ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ႐ူးခ်င္လာၿပီ။ မဟုတ္မွလြဲေရာ.....စစ္ျဖစ္တာ ငါ့ေၾကာင့္မ်ားလား။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္တစ္ေယာက္ ေၾကာင့္အတြက္နဲ႔ေတာ့ စစ္မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ.....

ၿပီးေတာ့ ေမေမဒါလီ့ကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတဲ့ သူမရဲ႕ေနာက္ဆံုးစကားက ဒါလီ့ရင္ကို ဓားနဲ႔မႊန္လိုက္သလို ခံစားရပါသည္။ ဒါလီကို ေမေမမမုန္းခဲ့ပါ.....သူမမုန္းေနသည္ဟူ၍ ေတြးမိခဲ့ေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးၿပီး ႐ွက္မိပါသည္။ ဓားစက္ေနာက္မွာ ထိုင္ေနေသာ ေမေမ့ကို ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒါလီတင္းၾကပ္စြာ ဖက္လိုက္ခ်င္ခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္လို႔မျဖစ္ေပ.....ဒါလီ ထိုမီးထဲက ထြက္ဖို႔ မေကာင္းဆိုးဝါးႏွင့္ေတာင္ ေပါင္းခဲ့ရသည္။

ထို႔ေနာက္ ရုတ္တရက္ထူးဆန္းစြာပင္ ဒါလီအငိုတိတ္သြာခဲ့သည္။ ထိုအခါ ရီယန္က အသံမၾကားရေတာ့သျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ဒါလီ ေခါင္းငံု႔ေနရင္းကေန ေမာ့ၿပီး ရီယန္ကို ၾကည့္ကာ