Ne kadar uyuduğumu bilmiyorum.Gözlerimi tekrar açtığımda havanın kararmış olduğunu gördüm. Yanımda kimse yoktu, koca bir sessizlikten başka. Boğazımın kuruduğunu hissettim. Su bulmak için ayağa kalkmaya çalıştım. Ancak yataktan kalkar kalkmaz başıma saplanan ağrıyla tekrar yerime oturmak zorunda kaldım. Ancak birine seslenebilecek kadar güçlü değildim. Kalkıp suyumu kendim almam gerektiğine karar verdim. Ayaklarımı sürüye sürüye odadan çıktım. Dışarı çıktığımda Mete'nin bir hemşireyle tartıştığını gördüm.
-Neden yanına giremiyorum ki? Şu an yanında olmalıyım.
-Beyefendi hastane kuralları böyle. Yapabileceğim bir şey yok.
-Bu ne saçma bi kural ya?
Bu tartışma sürerken Mete'nin gözleri gözlerimi buldu. Koşarak yanıma gelirken hemşire onu durdurmaya çalıştı. Hemşireye sorun olmadığını, iyi olduğumu, sadece ağrım için ilaca ve bolca suya ihtiyacım olduğunu söyledim. Mete beni yatağıma geri götürdü.Başımın ne kadar ağrıdığını unutup,Mete'nin belimi saran elini düşünüyordum.Ne beni rahatsız edecek kadar sıkı ne de beni bırakacak kadar serbest.Kafamı salladım düşüncelerimin dağılmasını istercesine.
-Senin burda ne işin var Mete?
Mete'nin bakışları yumuşacıktı.
-Sadece seni merak ettim.
Beni yatağıma yatırırken çok nazikti.Konuşmaya devam etti.
-Bak Ada,ben çok özür dilerim.Seni yalnız bırakmamalıydım.Abini Beren aramış,abin de deliye dönmüş bi şekilde beni aradı.Başına böyle bir şey geleceğini tahmin etmemiştim.Ama abin bana kızmakta çok haklıydı.Bana emanet etmişti seni,güvenmişti.Aslında o gelmek istemişti ardından.Onu ben durdurmuştum.Bazen insan yaşadıklarını yabancı birine daha rahat anlatır ya.Büyük bir sorun olduğunu düşünmediğimi,sana biraz hava aldırdıktan sonra geri döneceğimizi söyledim.O da bana güvendi.Gerçekten özür dilerim,çok suçlu hissediyorum kendimi.O yüzden geldim yanına hem bunları söylemek için hem de..
O sırada odaya giren hemşireyle sözleri bölündü.İlacımı ve suyumu içtikten sonra kendimi daha iyi hissediyordum.Mete'nin dediklerini düşünüyordum.Mete'nin bir suçu yoktu ki.Yaşadıklarımın sonucunu ona yükleyemezdim.Kendine çok yükleniyordu.Belki de abim yüzünden.Bilemiyordum.Daha neler söyleyeceğini merak ediyordum.
-Hem de?
-Görmek istedim seni,nasıl olduğunu çok merak ettim.
-Gördüğün gibi çok daha iyiyim.Merak etme bu kadar.Kendine çok fazla yükleniyorsun.Abimin dediklerini umursama.Yaşadıklarım senin üzerine yüklenecek şeyler değil.Teşekkür ederim bu arada.Geldiğine sevindim.
dedim içten bir gülümsemeyle.Bunları söyleyince derin bir oh çekti,ve o da bana gülümsedi.
-Bence gitsem iyi olur.Seni beş dakika görsem bile yeterdi.Birazdan abin gelir zaten.Olaylar daha tazeyken beni bi süre görmese iyi olur.
diyerek ayaklandı.Bunun üzerine doğrulmaya çalıştım.Gitme demek istiyordum ama niye ki?Gitsin işte de mi?Sorumluluk hissetmiş ve görmeye gelmiş hepsi bu.Yanıma gelip elimi sıktı.Ve ardından aceleyle odadan ayrıldı.Yine kalmıştım bir başıma.
Ertesi gün uyandığımda büyük kararlar almıştım.Kendim için,hayatım için.Artık kendimi bu kadar üzerek kendime zarar vermeyecektim.Verdiğim kararları uygulayacak gücü kendimde hissediyordum.Yaşadığım bu travma,artık hayat yönümün değişmesi gerektiğine bir işaretti.Biliyordum.
