Οξυγόνο

2

Η Λόρεν ξύπνησε με έναν φριχτό πονοκέφαλο. Σηκώθηκε με δυσκολία και έψαχνε ένα παυσίπονο προκειμένου να αισθανθεί λιγότερο απαίσια και να καταφέρει να αντέξει την υπόλοιπη ημέρα. Ήταν στη μέση του πρωινού της καφέ όταν χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο της.
«Άλλυ, έρχομαι.» είπε ψέματα καταλαβαίνοντας ότι η γραμματέας της την ψάχνει καθώς έχει αργήσει αρκετά. Η κοπέλα στην άλλη γραμμή απάντησε ψιθυρίζοντας: «Είναι εδώ η κοπέλα από την αίτηση και περιμένει από τις 10.». Η Λόρεν το είχε ξεχάσει τελείως, σήμερα θα είχε την συνέντευξη. Σκέφτηκε βέβαια ότι δεν περίμενε η κοπέλα να ανταποκρινόταν άμεσα αλλά φαίνεται πως δεν είχε κάτι άλλο να κάνει εκτός από το να περιμένει ένα τηλεφώνημα. Μουρμούρισε μερικές βρισιές στον εαυτό της και έφυγε όσο πιο σύντομα μπορούσε από το σπίτι.
Φτάνοντας στο γραφείο, με δυσκολία ανέβηκε στο γραφείο της. Μέσα στην βιασύνη αγνόησε και το πλήθος των υπαλλήλων που την χαιρετούσε. Ούτως ή άλλως, σκέφτηκε, δεν την συμπαθούν και υποκρίνονται.
«Είναι μέσα στο γραφείο, περιμένει.» είπε η Άλλυ όταν αντίκρισε την Λόρεν και η Λόρεν κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
Μπαίνοντας στο γραφείο, στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα κρατώντας ανοικτή την πόρτα και έριξε ένα βλέμμα στο κορίτσι που καθόταν στην καρέκλα απέναντι από την δικιά της. Η κοπέλα χαμογελάσε ευγενικά και η Λόρεν για εκείνη την στιγμή απέκτησε ένα περίεργο συναίσθημα. «Πρέπει να είμαι ακόμα μεθυσμένη» σκέφτηκε. Ασυνείδητα εμφανίστηκε στα χείλη της ένα πλατύ χαμόγελο.
«Χίλια συγγνώμη για την αργοπορία.» απολογήθηκε καθώς περπατούσε προς το γραφείο της. Η κοπέλα σηκώθηκε και έδωσε το χέρι της στην πρασινομάτα. «Δεν υπάρχει πρόβλημα.»
Η Λόρεν κοίταξε το χέρι της προσεχτικά και συνέχισε να χαμογελάει. Το ακούμπησε απαλά και το κούνησε. «Πώς να σας αποκαλώ;» ρώτησε η Λόρεν και απόρησε γιατί στην πραγματικότητα ήταν τόσο ευγενική, πρώτη φορά. «Καμίλα. Είναι Κάρλα Καμίλα Καμπέγιο αλλά προτιμώ το Καμίλα.» είπε και χαμογέλασε. Η Λόρεν ένιωσε έναν παράξενο κόμπο στο στομάχι. «Ας αρχίσουμε.» είπε και της έκανε νεύμα να καθίσει.
Η Λόρεν προχώρησε κάνοντας μερικές ερωτήσεις.
«Δεν έχεις καμία προϋπηρεσία, έτσι;» ρώτησε η Λόρεν, κοιτάζοντας τον φάκελο. Πάντως η φωτογραφία αδικούσε τρομερά την κοπέλα, η οποία από κοντά έμοιαζε στην χειρότερη των περιπτώσεων με μοντέλο, είπε από μέσα της. Η Καμίλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Τελείωσα πέρυσι το σχολείο. Φέτος τελείωσα το πρώτο έτος των σπουδών μου. Δεν έτυχε να εργαστώ, προς το παρόν.» ομολόγησε η μικρότερη κοπέλα. Η Λόρεν φάνηκε χαμένη στα καφέ μάτια της κοπέλας. «Ξέρετε, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Ήμουν μια τάξη μικρότερη.» είπε η κοπέλα και ξύπνησε την Λόρεν από τις σκέψεις της. Η Λόρεν σήκωσε τα φρύδια της δείχνοντας απορημένη. «Ήμασταν μαζί στα προγράμματα μουσικής. Ένα μικρό κοριτσάκι, σιδεράκια, στρογγυλά γυαλιά και τους φιόγκους;» συνέχισε η Καμίλα βλέποντας ότι η μεγαλύτερη κοπέλα δεν μπορούσε να θυμηθεί. Τότε η Λόρεν κατάφερε να θυμηθεί κάτι. Ωστόσο, η κοπέλα είχε αλλάξει αρκετά και της φαινόταν απίστευτο να είναι ο ίδιος άνθρωπος. Σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε περίπτωση αυτό το μικρό κοριτσάκι που έμενε πάντα απαρατήρητο και ίσως μερικές φορές δεχόταν και χλευασμούς για την εμφάνιση της να μεταμορφώθηκε σε αυτή την γοητευτική γυναίκα που πλέον φορούσε γόβες και φόρεμα, δεν φορούσε σιδεράκια και τα μαλλιά της ήταν ίσια. «Αλήθεια; Είχα δύσκολο βράδυ εχτές και δεν επικοινωνώ ιδιαίτερα τώρα. Συγγνώμη.» παραδέχτηκε η Λόρεν, για να σπάσει την αμήχανη σιωπή. Η Καμίλα γέλασε, «δεν περίμενα να με αναγνωρίσετε ούτως ή άλλως.» είπε ντροπαλά.
Η Λόρεν θέλησε να σηκωθεί και να πλησιάσει την κοπέλα, όπως έκανε στις υπόλοιπες, αλλά αισθάνθηκε μια μεγάλη αδυναμία. Τα καστανά της μαλλιά φωτίζονταν από τις ακτίνες του ηλίου που διαπερνούσαν τα μεγάλα τζάμια του γραφείου και χάριζαν ένα ανοιχτό χρώμα στα ζεστά σοκολατί της μάτια. Δε μπορούσε εξάλλου να αγνοήσει και το μεγάλο γοητευτικό χαμόγελο που στόλιζε τα απαλά της ροζ χείλη. «Τι σπουδάζεις;» ρώτησε από περιέργεια η Λόρεν. «Μουσική.» απάντησε κατευθείαν η Καμίλα και συνέχισαν την συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα.
«Να περιμένω τηλέφωνο για να λάβω την απόφαση σας;» ρώτησε η Καμίλα αφού σηκώθηκε στο τέλος της συνέντευξης και προχώρησε προς την πόρτα. Η Λόρεν σηκώθηκε και την πλησίασε. «Εγώ σκεφτόμουν πως θα μπορούσες να αρχίσεις από σήμερα την δουλειά.» είπε και χαμογέλασε βλέποντας τον ενθουσιασμό στο πρόσωπο της μικρότερης κοπέλας. Η Λόρεν προχώρησε προς την πόρτα έχοντας σκοπό να ξεναγήσει την νέα της βοηθό στο τεράστιο κτήριο. Παρόλα αυτά, η αδυναμία που της προκάλεσε το χτεσινό βράδυ την οδήγησε στο να μπερδέψει τα βήματα της και να σκοντάψει. Σε κλάσματα δευτερολέπτων βρέθηκε στα χέρια της Καμίλα, η οποία φρόντισε να αποτρέψει την πτώση της αδύναμης κοπέλας. Αντάλλαξαν ένα έντονο βλέμμα. «Για αυτό σε προσέλαβα.» είπε η Λόρεν και ξέσπασαν και οι δύο στα γέλια. «Μήπως χρειάζεστε ξεκούραση;» ρώτησε η Καμίλα, η οποία ακόμα ασυνείδητα δεν είχε αφήσει την Λόρεν από τα χέρια της. «Ναι, ίσως θα ήταν καλύτερα να ξαπλώσω λίγο στον καναπέ.» παραδέχτηκε η Λόρεν και σύντομα έφυγε από τα χέρια της μικρότερης κοπέλας. «Εγώ τι να κάνω;» ρώτησε η Καμίλα στο ξεκίνημα της νέας της δουλειάς. «Έχω κάτι σχέδια που πρέπει να στείλω σε μερικούς συνεργάτες. Θα με βοηθούσε πολύ αν το έκανες εσύ.» είπε η Λόρεν και ξάπλωσε στον καναπέ νιώθοντας αφόρητο πόνο.