Οξυγόνο

5

Λίγες μέρες αργότερα, η Λόρεν σταδιακά είχε καταφέρει να αναρρώσει και πλέον προσπαθούσε να επανέλθει στην ρουτίνα της. Φυσικά, ακολουθούσε συγκεκριμένη θεραπεία προκειμένου να επουλωθεί η πληγή που της είχε δημιουργηθεί στο πλευρό, αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε πλέον όσο τις προηγούμενες ημέρες. Ο χρόνος που είχε περάσει στο σπίτι μόνη της φαίνονταν σε εκείνη αιώνας. Οι επισκέψεις της Νορμάνι βελτίωναν ελάχιστα την κατάσταση και η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα του σπιτιού της, ευχόταν να είναι η Καμίλα. Η Λόρεν δεν μπορούσε να μην είναι δραστήρια. Θεωρούσε πως η υπερβολική χαλάρωση είναι το χειρότερο χάσιμο χρόνου. Ήθελε να είναι μέσα σε όλα και να ξαπλώνει μονάχα όταν κλείνει τα μάτια της και κοιμάται.
Είχε πάει στο γραφείο από πολύ νωρίς και τακτοποιούσε μερικά πράγματα καθώς περίμενε να έρθουν όλοι οι υπάλληλοι. Οι περισσότεροι την χαιρετούσαν με υποκριτικό ενθουσιασμό και κανείς δεν είχε ιδέα για το τι είχε διαδραματιστεί έξω από το γραφείο της λίγες ημέρες πριν. Δεν ήξεραν πού βρισκόταν τόσες ημέρες το αφεντικό τους και αυτό κινούσε πολλές υποψίες ενώ έδινε και ευκαιρία για κουτσομπολιό. Όταν άνοιξε η πόρτα του γραφείου, η Λόρεν γύρισε και αντίκρυσε την Καμίλα να την κοιτάζει έκπληκτη. «Τι κάνεις εδώ;» ρώτησε η Καμίλα και έκλεισε από πίσω της την πόρτα. «Νομίζω αυτή είναι η εταιρία μου.» απάντησε η Λόρεν χαμογελώντας. Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και πρόσεξε το σώμα της μικρότερης κοπέλας που το κάλυπτε ένα μπεζ κολλητό φόρεμα. «Ο γιατρός σου το ξέρει αυτό;» ρώτησε η Καμίλα αφού άφησε τα πράγματα της στην καρέκλα δίπλα της. «Δε νομίζω πως του πέφτει λόγος» απάντησε η Λόρεν και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της. Η Καμίλα την κοίταξε με ανησυχία και έπειτα χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι της σε απόγνωση. Πέντε ώρες μετά, αφού είχαν ολοκληρώσει το μισό της ημέρας, χτύπησε η πόρτα του γραφείου. Οι δυο κοπέλες αντάλλαξαν ένα περίεργο βλέμμα και η Καμίλα σηκώθηκε να ανοίξει. «Παρακαλώ;» ρώτησε καθώς άνοιγε την πόρτα. Αυτό που αντίκρυσε, ωστόσο, την ενόχλησε περισσότερο από όσο περίμενε η ίδια. Βρήκε την Νάταλι να στέκεται έξω από την πόρτα. «Ήρθα για την Λόρεν. Να περάσω;» ρώτησε σχεδόν αδιάφορα και η Καμίλα για μια στιγμή σκέφτηκε να της απαντήσει «Όχι, να μην περάσεις. Και να μην ξανά έρθεις για την ακρίβεια.» αλλά αυτό ίσως να ήταν υπέρβαση των βασικών ορίων της εργασίας της και έτσι, την άφησε να περάσει μέσα. «Λόρεν! Πώς είσαι γλυκιά μου;» ρώτησε με την ενοχλητική της φωνή, ή τουλάχιστον με την φωνή που ενοχλούσε αφάνταστα την Καμίλα. Η Λόρεν στάθηκε αμήχανη απέναντι της. «Νάταλι; Τι γυρεύεις εδώ; Δεν θυμάμαι να έχω κλείσει ραντεβού με το πρακτορείο σου σήμερα» είπε και προσπάθησε να σκεφτεί εάν είχε προγραμματιστεί κάτι τέτοιο και απλά το ξέχασε. «Όχι, όχι!» είπε και γέλασε. Η Καμίλα γύρισε τα μάτια της φανερά εκνευρισμένη. «Ήρθα απλά για να σου ευχηθώ περαστικά και να δω πώς είσαι! Άκουσα τι έγινε και δεν έχεις ιδέα πόσο τρόμαξα!» είπε και η Λόρεν ξαφνικά ταράχτηκε. Ποιος της είπε για το περιστατικό; Υποτίθεται ότι κανείς δεν γνώριζε και ότι ήταν μυστικό. Το υλικό από τις κάμερες το πήρε η αστυνομία, το γραφείο είχε καθαρίσει προτού έρθει η Άλλυ, και οι μόνοι άνθρωποι που γνωρίζαν για αυτό είναι η Νορμάνι και η Καμίλα. Κοίταξε για μια στιγμή την Καμίλα που είχε ανοίξει και εκείνη τα μάτια της από την έκπληξη. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και έπειτα η Λόρεν κοίταξε πίσω στην Νάταλι. «Σε ευχαριστώ. Το εκτιμώ» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει. «Τέλος πάντων!» είπε παραμένοντας ενθουσιασμένη η κοπέλα. «Σκεφτόμουν ίσως εάν το ήθελες και εσύ να βγαίναμε για ένα χαλαρό ποτό το βράδυ, κάπου ήρεμα, να είσαι κι εσύ άνετα» πρότεινε η Νάταλι και τότε η Καμίλα ένιωσε το στήθος της να βαραίνει. Η Λόρεν το σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα, κοίταξε διστακτικά την Καμίλα, η οποία κοιτούσε στον υπολογιστή της. «Ναι, εντάξει.» απάντησε η Λόρεν και αμέσως την ίδια στιγμή η Καμίλα την κοίταξε με ένα στενάχωρο και παγωμένο ίσως βλέμμα. Αφού αντάλλαξαν μεταξύ τους το πού θα συναντηθούν, η Νάταλι έφυγε γρήγορα από το γραφείο.
«Περίεργο.» είπε η Λόρεν και έκατσε πάνω στο γραφείο της Καμίλα, η οποία αναγκαστικά άφησε ό,τι έκανε και κοίταξε την κοπέλα δίπλα της. «Ποιο πράγμα;» ρώτησε. «Που η Νάταλι ήξερε για τον πυροβολισμό» είπε και κοίταξε την Καμίλα στα μάτια. Η Καμίλα σηκώθηκε και πήγε στα ράφια για να βρει κάποιους φακέλους, «Ίσως να είναι το ένστικτο. Στο κάτω-κάτω εσύ βγαίνεις μαζί της, δε θα μπορούσα να ξέρω.» είπε και ακούστηκε ελαφρώς ενοχλημένη. Η Λόρεν παραξενεύτηκε. «Δε βγαίνω μαζί της!» είπε και γέλασε αμήχανα. Η Καμίλα την κοίταξε αδιάφορα αμέσως. «Δε με αφορά . Ωστόσο, η αστυνομία σου είπε να μη μιλάς για αυτό, και καλό θα ήταν για μια φορά να ακούσεις τι σου λέει κάποιος υπεύθυνος.» είπε η Καμίλα και βγήκε από το γραφείο με τους φακέλους στα χέρια. Φυσικά και ήταν ενοχλημένη. Δεν ήξερε σίγουρα τον λόγο αλλά ένιωθε ενοχλημένη. Ήταν τόσα πολλά στο κεφάλι της που τη μπέρδευαν. Και ήξερε πως ήταν λάθος να ζηλεύει γιατί είχε τον Σον, και στην πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με την Λόρεν. Την γνώριζε τώρα μερικές εβδομάδες και δούλευε για εκείνη. Και ναι πέρασαν ένα μικρό βουνο αυτές τις λίγες ημέρες αλλά ίσως να ήταν καλύτερο να διατηρήσουν μια επαγγελματική σχέση προτού μπουν στην μέση τα συναισθήματα της, εάν δεν το έχουν κάνει ήδη. Και πίστευε αδιαμφισβήτητα ότι μια κοπέλα σαν εκείνη δεν είχε καμία ελπίδα με μια κοπέλα σαν την Λόρεν Χορέγκι. Σίγουρα η Λόρεν είχε συνηθίσει να βγαίνει με μοντέλα και με κοπέλες περιοδικών και πασαρέλας. Πώς θα μπορούσε να ανταγωνιστεί κάτι τέτοιο μια κοπέλα σαν εκείνη, σκεφτόταν.