Οξυγόνο

12

"Ας τελειώνουμε με αυτό." ψιθύρισε η Λόρεν κοιτάζοντας την αντανάκλαση της στον καθρέφτη. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βγήκε έξω από το καμαρίνι της. «Ξεκινάμε;» ρώτησε η Άλλυ και η Λόρεν απάντησε κουνώντας απλά καταφατικά το κεφάλι της. Το σόου αρχίζει.
"Όλα είναι υπέροχα!" είπε η βοηθός της και η Λόρεν δεν αντέδρασε. Το μόνο που ήθελε ήταν να βγει επιτέλους από την μέση αυτό.

Το σόου τελείωσε με επιτυχία. Όλοι είχαν ενθουσιαστεί. Όλοι οι δημοσιογράφοι ήθελαν μια ευκαιρία να μιλήσουν με την Λόρεν, και όλοι οι συνάδελφοι να την συγχαρούν. Η επιθυμία για συνεργασίες είχε αυξηθεί και η επίδειξη αυτή θα άφηνε το στίγμα της στην ιστορία της μόδας και της ίδιας της εταιρίας που διηύθυνε η νεαρή κοπέλα.

«Σας ευχαριστώ που ήρθατε!» «Σας ευχαριστώ πολύ!» «Να είστε καλά!», ήταν τα λόγια που είχε επαναλάβει άπειρες φορές η Λόρεν εκείνο το βράδυ.

Όταν ο χώρος άδειασε εντελώς, και οι καλεσμένοι έφυγαν, τα μοντέλα τελείωσαν τις υποχρεώσεις τους, και το προσωπικό τελείωσε την δουλειά του, η Λόρεν κάθισε μόνη της σε μια από τις άδειες θέσεις του χώρου, κοιτάζοντας την σκηνή μελαγχολικά.
«Τα κατάφερες.», ακούστηκε μια γνώριμη φωνή από πίσω της. Η Λόρεν γύρισε τρομοκρατημένη. Δεν ήξερε αν το μυαλό της παίζει με εκείνη και οι αισθήσεις της την κοροϊδεύουν. Κοίταξε πίσω. «Γύρισες πίσω» ψιθύρισε κοιτάζοντας την κοπέλα που στεκόταν απέναντι της. «Δε θα το έχανα για τίποτα στον κόσμο» είπε. «Καμζ...» είπε η Λόρεν και προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της. Η μικρότερη κοπέλα την πλησίασε και την κοίταξε τρυφερά. Της είχε λείψει. Και η αλήθεια είναι ότι οι μέρες που δε μπορούσε να την βλέπει ήταν κόλαση. Βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής. «Είμαι πολύ περήφανη για εσένα.» είπε η Καμίλα προσπαθώντας συνάμα να έρθει πιο κοντά της. Η Λόρεν χαμογέλασε στενάχωρα κοιτάζοντας το πάτωμα. «Μου έλειψες.» είπε ξανά η Καμίλα. «Δε μπορώ να το κάνω αυτό.» είπε η Λόρεν και σήκωσε το βλέμμα της, κοιτάζοντας την μικρότερη κοπέλα στα μάτια. Η Καμίλα ξαφνιάστηκε από τα λόγια της. «Δεν έπρεπε να είσαι εδώ.» είπε ξανά. «Λόρεν, μην το κάνεις αυτό.». Η Λόρεν δάγκωσε το κάτω χείλος της, ''Δεν έπρεπε να έρθεις.'' είπε. Η Καμίλα ένιωσε αμήχανα, ''Νόμιζα πως θα σε έκανε χαρούμενη.'' είπε, νιώθοντας ευάλωτη μπροστά στη μεγαλύτερη κοπέλα.

Η Λόρεν την προσπέρασε, έκανε μερικά βήματα παραπάνω και σταμάτησε. ''Ξέρεις πόσο δύσκολο μου ήταν να συνεχίσω χωρίς εσένα;'' ρώτησε η Λόρεν, και μπορούσε κανείς να διακρίνει την αγανάκτηση στη φωνή της. ''Δε μπορούσα να μείνω.'' είπε η Καμίλα και η Λόρεν γύρισε να την κοιτάξει, ''Αν δε μπορείς να μείνεις, μη γυρνάς πίσω.'' φώναξε η Λόρεν, η Καμίλα προσπάθησε να μιλήσει αλλά η Λόρεν δε της το επέτρεψε, ''Δε μπορείς να γυρνάς πίσω και να με γεμίζεις ελπίδες ξανά όταν έχω κάψει κάθε ελπίδα για εμάς. Δε μπορείς να με γυρνάς δέκα βήματα πίσω όταν έχω προχωρήσει έστω ένα βήμα μπροστά.'' τελείωσε η μεγαλύτερη κοπέλα. 

Η Καμίλα την κοιτούσε προσεχτικά, καταλάβαινε τον πόνο που είχε προκαλέσει και στις δύο τους. ''Έχεις δίκιο. Εγώ έφυγα.'' είπε η Καμίλα προχωρώντας ενώ προσπαθούσε να πλησιάσει την Λόρεν. Την κοίταξε τρυφερά στα μάτια. ''Αξίζεις περισσότερα.'' ψιθύρισε μόλις χάιδεψε το μάγουλο της με προσοχή. ''Χάρηκα που σε είδα, Λόρεν.'', είπε χαμογελώντας προτού φύγει. Η Λόρεν έμεινε ακίνητη, κοιτάζοντας το κενό. 

Η Καμίλα βγήκε έξω αναζητώντας απεγνωσμένα λίγο καθαρό αέρα. Από μακριά την είδε η φίλη της, η Ντάινα. ''Πώς πήγε;'' ρώτησε. Η Καμίλα δε μπορούσε να συγκεντρωθεί. ''Όχι όπως περίμενα.'' απάντησε. Η Ντάινα κατάλαβε χωρίς να χρειαστεί παραπάνω εξηγήσεις. ''Τουλάχιστον μπορείς να πεις πως προσπάθησες, δε χρειάζεται να σε βασανίζει πλέον η σκέψη του 'τι και αν είχα μείνει;''', είπε η μελαχρινή κοπέλα, και η Καμίλα ήξερε ότι είχε δίκιο.

Όλες τις ημέρες που πέρασε μακριά της, το μόνο που σκεφτόταν ήταν το τι θα γινόταν εάν είχε μείνει. Εάν δεν είχε φύγει, εάν δεν είχε μπει στο αεροπλάνο, εάν πάλευε για εκείνη. Αλλά πλέον ήξερε, ότι δεν υπήρχε λόγος να το σκέφτεται παραπάνω. Δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο αναμνήσεις για τις δύο κοπέλες. 

''Καλύτερα να φύγουμε, μη χάσουμε την πτήση.'' είπε η Καμίλα και προχώρησε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Ήταν η ώρα να τα αφήσει όλα πίσω. 

''Λόρεν, θα μου μιλήσεις;'' φώναξε η Νορμάνι, έχοντας θυμώσει από την σιωπή της Λόρεν. ''Δε ξέρω τι να πω.'' είπε η Λόρεν. ''Δε το πιστεύω ότι της μίλησες έτσι. Ήρθε μόνο για εσένα από εκεί και εσύ της μίλησες σαν να μην είναι τίποτα'' είπε η Νορμάνι προσπαθώντας να συζητήσουν το θέμα παραπάνω. ''Ναι, νωρίς το θυμήθηκε.'' είπε η Λόρεν, πίνοντας μια γουλιά από το ποτό της. Η Νορμάνι την κοίταξε νευριασμένη, ''Και τι ήθελες να κάνει, Λόρεν; Να είναι μια ζωή βοηθός σου; Πήγε εκεί για να κάνει το όνειρο της. Και εσύ θες να μπεις στη μέση;'' εξήγησε η Νορμάνι. ''Δε με νοιάζει πια. Έχω προχωρήσει, είμαι χαρούμενη.'' είπε η Λόρεν χαμογελώντας ειρωνικά στην κοπέλα απέναντι της. ''Δε μπορείς να λες ψέματα σε εμένα.'' είπε η Νορμάνι κοιτάζοντας της με αγανάκτηση. Η Λόρεν προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της. ''Το μόνο που κάνεις αυτή τη στιγμή είναι κακό σε όλους. Κακό στον εαυτό σου, σε εμένα, στη δουλειά σου, και προπάντων στην Καμ-'' πήγε να ολοκληρώσει η Νορμάνι, με υψωμένο τόνο, όταν η Λόρεν την διέκοψε πετώντας το ποτήρι της στον τοίχο. ''Δε θέλω να ξανά ακούσω για εκείνη, έγινα ξεκάθαρη;'' φώναξε, τα πράσινα μάτια της είχαν αποκτήσει ένα σκοτεινό χρώμα. Η Νορμάνι κοίταξε τα σπασμένα κομμάτια από το ποτήρι στο πάτωμα. ''Χρειάζεσαι πραγματικά βοήθεια.'' είπε, σήκωσε την τσάντα της και το μπουφάν της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε από το σπίτι της Λόρεν. ''Δε χρειάζομαι κανέναν σας.'' φώναξε χτυπώντας το χέρι της στον πάγκο. Λίγο μετά έβαλε το κεφάλι της ανάμεσα από τα χέρια της και έμεινε έτσι, προσπαθώντας να ηρεμήσει.