Οξυγόνο

4

H Λόρεν ξύπνησε σε ένα άβολο κρεβάτι, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με εκείνο στο οποίο συνήθιζε να ξαπλώνει κάθε βράδυ. Ανοίγοντας απαλά τα μάτια της παρατήρησε ότι βρισκόταν μέσα σε τέσσερις άσπρους τοίχους νοσοκομείου. Λύγισε προς τα αριστερά το κεφάλι της και είδε πως δίπλα της βρισκόταν καθισμένη η βοηθός της. Η Καμίλα είχε περάσει όλη την νύχτα, καθισμένη σε μία καρέκλα, τοποθετημένη ακριβώς αριστερά από το κρεβάτι της Λόρεν. ''Πέθανα;'' ρώτησε η Λόρεν με αδύναμη φωνή και τα λόγια της τάραξαν την κοπέλα που καθόταν δίπλα της. ''Ξύπνησες.'' είπε η Καμίλα ενθουσιασμένη και κράτησε το χέρι της ξαπλωμένης κοπέλας. Η Λόρεν έριξε μια σύντομη ματιά στα σωληνάκια που είχαν περάσει με βελόνες στο δέρμα της. ''Δεν έπαθες τίποτα πολύ άσχημο. Αυτά είναι για να σταματήσουν τον πόνο από την πληγή.'' είπε η Καμίλα προσπαθώντας να καθησυχάσει την μεγαλύτερη κοπέλα. ''Συγγνώμη που σε τρόμαξα εχτές.'' είπε με ειλικρίνεια η Λόρεν και τα μάτια της Καμίλα άνοιξαν. ''Δε με τρόμαξες. Και μη ζητάς συγγνώμη σε καμία περίπτωση.''. Οι δύο κοπέλες έμειναν να κοιτάζουν η μία την άλλη. Η Λόρεν ένιωθε μια μικρή αδυναμία αλλά εκείνο που την ταλάνιζε περισσότερο ήταν το μυαλό και η καρδιά της. Το χτεσινό περιστατικό έπαιζε στο κεφάλι της σαν τραγούδι. Και όχι, δεν την τρόμαζε το γεγονός ότι θα μπορούσε να είχε τραυματιστεί σοβαρά ή ακόμη να χάσει την ζωή της σε μία άτυχη και χαζή στιγμή. Εκείνο που της κινούσε το ενδιαφέρον ήταν ότι βρήκε την δύναμη μέσα της να εκθέσει τον εαυτό της σε έναν τέτοιο κίνδυνο για να μη κινδυνέψει η κοπέλα που τώρα στεκόταν δίπλα της και της κρατούσε με σιγουριά το χέρι. Δεν την γνώριζε ούτε μία βδομάδα, αλλά ένιωσε να την ξέρει χρόνια. Και αυτό ήταν κάτι που δεν είχε συναντήσει ξανά. Είχε διαβάσει για τον έρωτα και την αγάπη σε βιβλία, είχε δει αμέτρητες χαζές ρομαντικές ταινίες και είχε ακούσει άπειρα τραγούδια που μιλούσαν για αυτό το συναίσθημα. Αλλά μέχρι σήμερα δεν είχαν καμία σημασία για εκείνη. Ήταν απλά η εμπορευματοποίηση ενός χαζού συναισθήματος που υποσυνείδητα βιάζουν χρόνια τώρα οι εταιρίες και οι καλλιτέχνες στον εγκέφαλο των αδύναμων ανθρώπων, για να τους πείσουν ότι υπάρχει ένας άνθρωπος κάπου εκεί έξω, που έχει φτιαχτεί εντελώς για εκείνους ξεχωριστά. Και εάν κάποτε είχε σκεφτεί να δοκιμάσει να αλλάξει την γνώμη της για τον έρωτα, είχε αποτύχει. Αλλά τώρα ήταν αλλιώς. Ήταν διαφορετικό, και για αυτό δεν γνώριζε ούτε ελάχιστα τι συμβαίνει και πώς πρέπει να το χειριστεί.
Τις σκέψεις της σύντομα διέκοψε ο νοσοκόμος που πέρασε άνετα μέσα στο δωμάτιο της. «Χαίρεται, δεσποινίδες. Πώς αισθανόμαστε σήμερα;» ρώτησε και χαμογέλασε δείχνοντας τα κάτασπρα ολόισια δόντια του, σε σημείο που η Λόρεν έβρισκε εκνευριστικό. «Πολύ καλύτερα βασικά! Λίγη κούραση βέβαια» είπε η Καμίλα και ο γιατρός την κοίταξε χαμογελώντας αμήχανα. «Χαίρομαι για αυτό, αλλά στην πραγματικότητα απευθυνόμουν στην τραυματισμένη κυρία» είπε προσπαθώντας να χαλαρώσει το κλίμα γελώντας. Η Καμίλα γέλασε εξίσου αμήχανα και τον κοίταξε «Αα! Φυσικά, ναι» είπε. Η Λόρεν χαμογέλασε κοιτάζοντας την ντροπή στο πρόσωπο της μικρότερης κοπέλας. «Είμαι καλά. Σε πόση ώρα μπορώ να βγω;» ρώτησε τον γιατρό. Ο νεαρός άντρας -ίσως γύρω στα 35 του- σήκωσε τα φρύδια του. «Μην βιάζεστε κυρία Χορέγκι. Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας» είπε με αυτοπεποίθηση. Η Λόρεν προσπάθησε να σηκώσει την μέση της αλλά απέτυχε λόγω του πόνου. «Πρέπει να γυρίσω στη δουλειά» είπε ανήσυχη. «Προέχει η υγεία και η ασφάλεια σας» απάντησε ο άντρας. «Όχι, δε κατάλαβες, θέλω εξιτήριο αμέσως τώρα» φώναξε η Λόρεν και η Καμίλα σηκώθηκε πλησιάζοντας τον γιατρό. «Δε μπορείτε να την αφήσετε να αναρρώσει σπίτι; Θα στείλουμε κάποιον να την βοηθάει εκεί.» ρώτησε ευγενικά και πειστικά τον γιατρό. Εκείνος το σκέφτηκε. «Θα δω τι μπορούμε να κάνουμε.» έριξε ένα σύντομο βλέμμα στην Λόρεν που τον κοιτούσε τώρα με απάθεια. «Προς τον παρόν, ηρεμήστε την φίλη σας!» είπε αδιάφορα και εξαφανίστηκε. «Ξέρεις το να επιτίθεσαι στον γιατρό σου, δεν είναι και η σοφότερη επιλογή.» είπε η Καμίλα στην τραυματισμένη κοπέλα. «Δεν γίνεται να μην πάει κανείς στην δουλειά. Θα τα κάνουν θάλασσα εκεί μέσα» είπε ανήσυχη η πρασινομάτα. «Έχω μιλήσει στην Άλλυ από νωρίς, της είπα ότι σήμερα θα είσαι απασχολημένη και να διευθύνει εκείνη το γραφείο. Εξάλλου, θα πάω κι εγώ σε λίγο από εκεί.» η Καμίλα προσπάθησε να την καθησυχάσει. «Όχι, όχι μην φύγεις. Θέλω να είσαι μαζί μου εδώ.» είπε κοιτάζοντας την τρυφερά η Λόρεν. Η Καμίλα ένιωσε την καρδιά της να λιώνει. ''Τότε θα είμαι μαζί σου εδώ.'' είπε με σιγουριά.