09.08.19
"Sevgili Günlük,
Bugünde her sabah olduğu gibi ağlayarak uyandım. Hatta gözyaşlarım kurumuş, gözlerim çapak dolmuştu." Sebepsizce son iki aydır her sabah sanki gece uykumda ağlamışım gibi gözyaşları içinde uyanıyorum. Aslında sebepsizce dediğime bakmayın çok güçlü bir sebebi var.
"Sen bir mutsuzluk günlüğüsün sevgili günce. Sana mutlu bir anı yazabilecek miyim? Hmm düşünecek olursam hayır, yazmayacağım." Ben, Özgün Ayaz'ım. Bir kar fırtınasının içine doğdum. Soyadım gibi bir ayazın ortasına. Etrafımda yaşanan her mutlu olay ruhuma bir mutsuz diken daha batırdı doğduğumdan beri. Hiçbir zaman hiçbir şey yolunda olmadı. Sanki evrene bir tepki olarak dünyaya gelmiş gibi hissediyorum bazen. Sanki bu dünyada istenmeyen bir fazlalıktan başka bir şey değilmişim gibi hissediyorum.
"Günlüğüm, bugün sana mutluluk denen yargıyı özetlemek istiyorum. Mutluluk, hissettiğimizi sandığımız bir yanılgıdır. Bazen bir fırtınaya rüzgar olur bazen kavurucu sıcağa güneş olur. Yani acıya acı katar. Çünkü tam deriz ki evet mutluyum ama ondan sonra öyle bir şey olur ki mutlu olduğumuza pişman bir şekilde binlerce kat daha fazla üzülürüz. Mutluluk, mutsuzluğun başlangıcıdır mutsuzluk ise mutluluğun sonucu. Birbirlerine zıt iki terim zannederiz mutluluk ile mutsuzluğu ama aslında mutsuz olmak mutlu olmaktan daha iyi hissettirir. Biz mutsuzlar için asıl ebedi mutluluk, gözyaşımızdır aktıkça iyi hissederiz her ne kadar başkaları ağlamayı olumsuzluk zannetsede.
Merak içindeyim sevgili günlüğüm acaba bir gün mutsuzluğum bitip asıl acı olan mutluluğu tadacak mıyım?"
ÖZGÜN AYAZ
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mutsuzluk Günlüğü
Novela JuvenilÇok mutsuzum çok! Ağladım, ağlamaklar yetmedi. O anı yaşadıkça biraz daha akıyor gözyaşlarım. Hem güldüm hem ağladım. Hep terkettiler peki neden? Neden meydanı boş bıraktı mesela dizideki kız? Veya dizideki oğlan niye 'Gitme seni seviyorum' diyemedi...
