با نور افتاب مستقيم چشمهاي عسلي شو باز كرد...
غلتي خورد و لحظه اي خشكش زد......
جونگكوك جيمين رو در اغوش گرفته بود و به خواب رفته بود......
اين قطعا دلنشين ترين صحنه ي زِندِگي جيمين بود...
جيمين هم اَز فرصت استفاده كرد و بؤسه ايي روي موهاي جونگكوك زد...
جيمين با احساساتش روبرو شدع بود...
اون عاشق شدع بود...
اون هم عاشق ي سرگرد...
او هم جونگكوك را در اغوش گرفت......
مثل يك كوالا به جونگكوك چسبيدع بود...
دوست نداشت اين بغل تمام شود...
در حالي ك نميدونست كل شب رو در اغوش جونگكوك گذراندع بود......
جونگكوك داشت كم كم بيدار ميشد...
جيمين هم چشم هايش رو بست ك جونگ كوك متوجه بيداري ش نشوند...
جونگ كوك به ارومي اَز بغل جيمين بيرون امد...
موهاي جيمين رو نوازش كرد......
با انگشتانش صورت جيمين رو قاب گرفت و زير لب زمزمه كرد
"اي كاش ميتونستم بهت ي جمله رو بگم"
"ولي جرئت شو ندارم"
"ميترسم فرار كني أزم ، ميترسم...."
پتو رو روي جيمين مرتب كرد و اَز پله ها پايين رفت......
چند ساعت بعد جونگ كوك تقه ايي ب در زد و وارد اتاق جيمين شد......
جيمين رو وسط اتاق درحالي ك مسواك به دهان بود ديد......
جيمين داشت به صورت گنگ أطراف ش رو نگاه ميكرد......
و گويا ب دنبال چيزي بود...
جونگ كوك داخل شد و ماگ جيمين رو روي ميز گذاشت......
رو به جيمين پرسيد:دنبال چيزي ميگردي؟
جيمين كف داخل دهان ش رو خالي كرد و روي كاغذ نوشت:[موبايلي ك برام خريدي]
جونگكوك خنده ي كوتاهي كرد و گفت:"اونو ك ديشب روي مبل جا گذاشيتش!"
جيمين لبخند زد و روي كاغذ نوشت:[احساس ميكنم خنگ شدم ، ببخشيد جونگكوك شي]
-لازم نيس ب من بگي جونگكوك.كوكي يا كوك عم خوبع......
جيمين سري تكون داد و مشغول جمع كردن وسايلش براي سفرش ب بوسان شد...
جونگكوك قبل اَز ترك اتاق گفت:"قهوه تو اوردم برات،صبحونه ك نخوردي...اينو بخور"
——————————————————-
چند دقيقه بعد هوسوك با قيافه ي كلافه جلوي جونگكوك ظاهر شد...
جونگكوك لب به اعتراض باز كرد و گفت:"جناب جونگ، لازم نيس با اين قيافه به سفر بياييد، ميتونيد همراه ما نباشيد اگر مشكلي هست...."
هوسوك نگاهش رو اَز چمدون جيمين برداشت و
گفت:"مشكل ك زياد هست،يكي ش وجود تو"
-شما هميشه اينجوري صحبت ميكنيد؟
-معلومه ك نع...فقط به خاطر اينه ك اَز پليس ها خاطره ي خوبي ندارم...در واقع پليس ها باعث مرگ پدرم شدند...
جونگ كوك پوفي كشيد و با صداي بلندي جيمين رو براي بار ديگر صدا كرد......
يونگي و تهيونگ سر وقت رسيدند...
جونگكوك گفت:"جناب جونگ، شما بفرماييد داخل ماشين دوستم"
"جيمين عم با من مياد"
همه سوار شدند...
بعد اَز گذشت يك ساعت بالاخره جونگكوك سكوت داخل ماشين رو شكست......
-ميگم اين هيونگ ت هميشه انقدر بي أعصابه؟
جيمين ك به افتضاحي رابطه ي كوكي و هوسوك پي برده بود تايپ كرد...
[معلومه ك نع..."كوكي"بهش حق بده، اون تازه پدرش رو اَز دست دادع]
جونگ كوك متعجب زمزمه كرد:"كوكي؟"
-ولي اخه جيميني من عم پدرم رو تو أوج نوجواني اَز دست دادم...اين دليل نميشع... ك بخوا......
ترمز شديدي كرد ك باعث شد لحظه ايي هر دو شوكه شوند...
جونگ كوك با عصبانيت به لاين مخالف رفت و زمزمه كرد: كي به اين گواهينامه دادع؟
تهيونگ در حال رانندگي بود و هوسوك ويونگي هم عقب بودند...
يونگي رو به هوسوك گفت:هي تو ...چند سالته؟
هوسوك نگاه بدي ب يونگي كرد و گفت:نميتوني كسي نبايد "هي تو" صدا بزني؟
-خب حالا...جناب چند سالته؟
-25
-خب همسن عيم......
يونگي دستش رو به نشانه ي دوستي به سمت هوسوك دراز كرد......
—————————————————
-جونگكوك كمربند جيمين رو با احتياط باز كرد و اروم زمزمه كرد:"رسيديم.بيدار شو جيميني"
جيمين به ارومي چشم هاشو باز كرد......
به ارومي أطراف رو نگاه كرد و متوجه ويلايي شد...
-جيميني...من ب مادرم ميگم تو دوست مني......مثل تهيونگ و يونگي هيونگ...
هوسوك عم دوست مشترك ما دو تاس......
جيمين تك خنده اي كرد و نوشت:[چرا حقيقت رو نميگي؟]
جونگكوك همونطور ك ب صورت جيمين خيره شدع بود گفت:"خب...راستش مادرم حتي نميدونع من أفسر پليس عم......
جيمين با چشمهاي عسلي ش به صورت جونگكوك خيره ماند و نوشت[يني چي؟چرا؟]
-خب جيميني...ببين.پدرِ من توي بوسان پليس عالي رتبه بود......
بعد اَز ازدواج با مادرم ، مسئول ي پرونده ي قاچاق ادم ميشع......
چندين سال روي پرونده كار ميكنع......
من هم همون موقع ها به دنيا اومدم......
خب بعد اَز چند سال پدرم ي سرنخ پيدا ميكنع......
شبونه ميرع سمت دريا تا اَز قاچاق ادم ها فيلم بگيره و ضميمه پرونده اش كنع...
ولي خب.........
جونگكوك بغض ش رو غورت داد و زير لب گفت:"پدرم رو كشتن"
جيمين دست هاي كوچكش رو روي شانه ي جونگ كوك گذاشت و كمي هم موهاي مشكي اش را نوازش كرد......
[كوك......عيبي ندارع عوضش تو زِندِگي خيلي ها رو نجات دادي.مطمئنم روح پدرت در ارامش عه"
-جيميني......اخه مشكل اينجاس ك من صحنه ب مرگ ش رو ديدم...
اون شب با تهيونگ و يونگي هيونگ داشتيم اَز فوتبال برميگشتم...
من...نبايد ميذاشتم...اتفاق ميافتاد...
[جونگ كوك شي تو مقصر هيچ چيزي نيستي...اين ي چيز عاديه ك بعد اَز مرگ عزيزم خودت رو مقصر بدوني...بهتره اروم باشي و شاد زِندِگي كني...]
جونگكوك قطره اشك گوشه ي چشمش رو با دست پاك كرد و با لبخند به جيمين خيره ماند...
[مادرت منتظرع]
به ارومي پياده شدند و جونگكوك به طرف مادرش دويد......
خودش رو توي اغوش مادرش انداخت و مادرش هم دست هايش رو دور بدن پسرش قفل كرد......
بعد اَز گذشت چند دقيقه پسرا پشت سر هم صف كشيدن ......
جيمين به محض اينك مادر كوكي رو ديد لبخند زيبايي زد ......
مادر جونگ كوك يكي اَز زيباترين خانم هايي بود ك تا به حال ديده بود......
گونه هاي سرخ و خال گوشه ي چشم ش اين زيبايي رو چندين برابر ميكرد......
جونگكوك جيمين رو ب مادرش معرفي كرد"مادر جان ايشون جيمين هستن...هم سن هستيم"
مادر كوكي جيمين رو در اغوش گرفت و موهايش رو نوازش كرد...
توي چشمهاي جيمين نگاه كرد و گفت:"چشم هاي پاك و زيبايي داري پسرم..."
جيمين تعظيم كوتاهي كرد و داخل شد...
صداي مادر جونگكوك با ديدن چهره هاي آشنا پر اَز شادي شد......
"واااي...ببين كي اومدع ديدن من، كيم تهيونگ.... و مين يونگي......اخرين باري ك ديدمتون توي سن بلوغ بودين"
و خنده ب كوتاهي سر داد...
بعد اَز صرف نهار جيمين كنار جونگكوك نشست و تايپ كرد [جونگ كوك شي...ميدونم خسته ايي ولي نميشه امروز بريم پيش مادرم؟]
جونگكوك ماگ داخل دستش رو كنار گذاشت و گفت:چرا نشه؟ميريم...
فقط كدوم شهر هستن؟
[جونگ-دو]
جونگ كوك گفت:برو لباس هاتو عوض كن و بيا پايين...
چند دقيقه بعد جيمين با لباسي ابي و شلواركي كم رنگ جلوي جونگكوك ايستاد......
جونگكوك خنده ايي كرد و گفت:"بريم؟"
جيمين با خوشحالي تاييد كرد...
داخل شهر ك شدند انگار جيمين تازه زنده شدع بود......
با اشتياق اَز پنجره بيرون رو نگاه ميكرد و گاهي ب عابرين پياده لبخند ميزد......
جونگكوك با لبخند به جيمين گفت:انقدر اينجا رو دوست داري؟
جيمين با سر تاييد كردن دوباره مشغول ديدن أطراف شد...
كمي نگذشته بود ك ماشين جونگ كوك خراب شد...
"لعنتي اخه الان؟خيلي موندع تا معبد برسيم، الان بايد خراب شي تو؟"
جيمين توي گوشي ش تايپ كرد:[عيبي ندارع پياده ميرم]
"نه جيميني باهمديگر با تاكسي ميريم"
[ميخام شهر رو ببينم]
"باشه پس منم همراهي ميام فقط بذار اينو تا ي تعميرگاه برسونيم"
-خب جيميني ميدوني معبد كدوم طرف عه؟
جيمين لوكيشن معبد رو ك پيدا كردع بود ب سمت كوكي گرفت و نوشت:[اينجاست]
و گوشي رو به كوكي داد......
هر دو سرشون توي گوشي بود......
جونگكوك ب ارومي ب راه افتاد...
-خب اگر اين سمت شمال عه...پس بايد بريم سمت غرب...
بعد اَز غروب خورشيد هنوز ب معبد نرسيدع بودند ك جيمين يكدفعه وسط راه روي دوپاهاش فرود اومد و توي گوشيش نوشت :[من ديگه نميتونم راه بيام]
جونگكوك دستش رو ب سمت جيمين گرفت و گفت:"كوچه ي بعدي معبد عه"
"بلند شو جيميني"
با همديگر به سمت معبد رفتند......
مردي بعد اَز خوشامدگويي گفت:اسم فرد؟
جيمين نوشت:[پارك سو يانگ]
جونگكوك هم اسم رو تكرار كرد......
ساعت حدوداي ١٢ شب بود و معبد داشت بسته ميشد......
جيمين به ارومي سمت جايگاه مادرش رفت......
با احتياط در قفسه رو باز كرد و عكس خودش و مادرش و جيهون را بيرون اورد......
بع عكس لبخند غمگيني زد و يكباره بغض راه گلويش رو بست......
قطره قطره اشك هايش سرازير شدند......
روي صورت مادرش دست كشيد و اون را نوازش كرد......
توي خيالش داشت با مادرش صحبت ميكرد......
معذرت خواست...
عشق خواست...
ارامش خواست...
جونگكوك ك تمام اين مدت به جيمين خيره شدع بود با ديدن بيشتر شدن شدت اشك هاش به سمتش قدم برداشت و اون رو روي نزديك ترين صندلي وادار به نشستن كرد...
-جيميني اروم باش......
ولي جيمين به هق هق افتاده بود......
فكرش رو نميكرد تا اين حد دلش براي جيهون و مادرش تنگ شده باشه......
نفس هاي جيمين اَز دلتنگي به شماره افتادع بود......
جونگكوك بطري اب رو دست جيمين داد و قاب عكسي رو ك جيمين به اغوش كشيد بود رو اَز دستهاش جدا كرد......
قاب عكس رو سر جايش گذاشت و جلوي جيمين زانو زد......
با انگشتانش رد اشك هاي جيمين رو پاك كرد و زمزمه كرد:برادرت كجاس؟
جيمين با ديد تار نوشت :[نميدونم......ولي مطمئنم زنده اس...]
-پدرت چي؟
[اون...حتما الان گوشه ايي دارع قمار ميكنع...بدون اينك حتي يادش باشه بچه ايي داشته]
هر دو ب ارومي بلند شدند ولي برق معبد رفت......
همه جا تاريك شدع بود......
جيمين ب دستان جونگكوك چسبيده بود......
جونگ كوك با صداي بلندي گفت:آقا....ببخشيد...ما طبقه ي دوم ميم...كسي ميشنوه؟
همون لحظه صداي قفل شدن درب معبد توي فضا پيچيد...
جونگكوك فلش گوشي جيمين رو روشن كردن گفت:فك كنم بايد تا صبح همين جا بمونيم!
جيمين تايپ كرد [نميتوني زنگ بزنيم؟]
-اَز اونجايي ك اين جا قله كوه عه نميشع......
فقط بايد منتظر كسي باشيم ك رد بشه اَز اينجا......
[يني بايد كل شب رو پيش خاكستر هاي مرده بمونيم؟]
جونگكوك ك متوجه ترس جيمين شد سريع حرف جيمين رو إصلاح كرد
"ميخوايم امشب پيش مادر جيميني بمونيم"
"اصن ميخواي اَز گذشته ت بگي؟"
————————————————
هاي گايز💫🖐🏻
اينم اَز اين پارت❤️😍
سريع نوشتم...حالا توي معبد چ اتفاقي ميوفته؟؟؟
اميدوارم خوشتون اومدع باشع 💫😍
پس اگر منتظر بقيه اش هستين و دوستش دارين اون ستارع كوچولو رو لمس كنيد*-*
منتظر نظراتتون عم هستم♥️💫♥️
نظر بدين ك زودتر بنويسم💫💫
ممنون ك وقت ميزارين💫♥️
لاو يو عال...💫
