تهيونگ......چي پيدا كردي؟
-اينجا......اين......ي پسربچه......
جونگكوك به سمت تهيونگ رفت و يونگي رو كنار زد......
پسر ضعيفي در حالي ك توي خودش جمع شده بود رو ديد ك بيهوش گوشه ي اتاق افتاده بود......
تهيونگ گيج ايستاده بود......
يونگي گفت:"برو جلو......ببين زنده س..."
تهيونگ ترسيده سر تكون داد و دستش رو مشت كرد......
هوسوك نزديك تهيونگ شد و زير لب زمزمه كرد:"هي...پسر...برو ببين زنده يأ نع..."
-من......من......نميتونم......اين پسر......
جيمين نفس نفس زنان به سمت اتاقي ك همه داخل اون بودن رفت......
براي هوسوك نوشت:[چي شدع؟]
-ي پسر بچه بيهوش اينجاس......
جيمين اَز بين دستان يونگي و تهيونگ ، پسر بچه رو ديد......
اون پسر......
موهاي قهوه اي رنگ ش......
مژه هاي بلندش......
گونه هاي برجسته اش......
لب هاي صورتي رنگش......
همه اين ها نشونه بود......
نشونه ايي براي جيمين تا برادرش رو بشناسد......
جيمين جلوتر رفت......
جونگكوك مانع نزديك شدن ش به پسر شد......
ولي جيمين دست كوكي رو پس زد...
موهاي خوش رنگ پسرك ضعيف رو اَز پيشوني ش كنار زد......
روي دو پاهاش فرود اومد......
اون زخم......
اون زخم روي پيشوني......
كار پدرشون بود.........
بدن پسرك رو بلند كرد و به سمت بيرون اَز عمارت دويد......
بدنش رو روي چمن هاي عمارت گذاشت......
يونگي زير لب گفت:"جيمين......چيكار داري ميكني؟......ميشناسي ش؟"
هوسوك روبه يونگي گفت:"ن بابا...جيمين اولين باره ميبينتش..."
جونگكوك ،تهيونگ رو با خودش به سمت چمن ها برد......
تهيونگ رفت اون سمت جيمين و مثل او روي دوپاهاش نشست......
جيمين نفس هايش ب شماره أفتاده بود.........
نميخواست اين صحنه، خواب باشد......
اگر خواب بود نميخواست بيدار شود......
اگر رويا بود...دوست داشت توي اين رويا بميرد......
ولي جيهون...الان جلوش بود......
جيهون كوچولو يي ك ي عمر دنبالش ميگشت......
قفسه ي سينه ي جيمين ب سختي بالا و پايين ميرفت.........
نميخواست گريه كنه......
نميخواست اين صحنه رو تار ببينع......
بغضي ك ب گلويش چنگ ميزد رو غورت داد......
ولي ديگه دير شده بود......
اشك هاش با سرعت زيادي روي گونه هاي برجسته اش مي ريختند......
هوسوك كنار جيمين نشست و گفت:"جيميني...اين جيهون عه؟"
جونگكوك ك گيج مانده بود ، تهيونگ رو ب گوشه اي برد و ازش سوال پرسيد......
-تهيونگ...تو ميشناسي اونو......
تهيونگ......با تو عم......
تهيونگ ي كلمه به زبون اورد:"تيمارستان"
-چي؟اونو توي تيمارستان ديدي؟ي بچه ي ١٢ ساله؟
تهيونگ با بغض به جونگكوك نگاه كرد و گفت:"ب عنوان مريضي ك سابقه خودكشي داشت وارد تيمارستان شد......"
-تهيونگ......اونو اشتباه گرفتي......
"نع......نع من جيهون رو ميشناسم......اون زخم بزرگ پيشوني ش......"
"جونگكوك......جيمين...... زود بيا اينجا......"
جيمين به سمت شيشه هاي خرد شده ي پنجره رفت و بزرگترين و برنده ترين ش رو به دست گرفت......
توي دستش فشار داد و چند قطره خون سرازير شد......
همه ي پسر ها ب سمت جيمين دويدند.........
جيمين شيشه ي خوني رو ب سمت اون ها گرفت......
تهيونگ نفس عميقي كشيد و به سمت جيمين قدم برداشت......
جيمين با نزديك شدن تهيونگ زخمي زير گلويش ايجاد كرد.........
جونگكوك ك مضطرب شده بود بلند فرياد زد:"جيميني......نكننننن"
هوسوك هم ك ب چشمهاي بي قرار جيمين خيره شده بود گفت:"جيمين......نكن......جيهون ديگ پيش تو عه..."
بدن جيمين سرد شده بود.........
حركات ش دست خودش نبود......
مثل كسي ك مست باشع......
ولي اين عواقب مواد بود.........
هوسوك گفته بود "بايد فضا براش راحت و دوستان عه باشع"
عرق سردي كرده بود.........
تمام كارهايش بي دليل بود......
جيمين شروع كرد ب گريه كردن...
هيچ كس نميدونست چيكار بايد كنند......
هوسوك نفس عميقي كشيد و زير لب به يونگي گفت:"ببين من ميرم اَز پشت ميگرمش......بعد تو..."
تهيونگ حرفش رو قطع كرد و گفت:"نع......الان بهش حمله دست دادع......نبايد عصبي تر ش كنيم"
جونگكوك در اين ميان همونطور ايستاده بود......
تهيونگ روبه جونگكوك گفت:"تو برو جلو......"
جونگكوك فرياد بلندي زد و گفت:"بس كنيد......جيمين الان نياز ب مواد دارع...نميبيني دارع......"
همون لحظه جيمين با صورت روي سنگ هاي عمارت فرود اومد......
جونگكوك سريع به سمتش دويد.........
بدن ش رو در اغوش كشيد و ناله كرد:"جيمين......خواهش ميكنم......ب خودت بيا..."
تهيونگ دستي روي پيشوني جيمين كشيد و گفت:"بدنش خيلي داغه و عرق سرد دارع"
هوسوك گفت:"وان يخ...... بايد بذاريمش توي وان يخ"
جونگكوك كليد خونه اش رو براي يونگي پرت كرد و
گفت: "تو برو وان رو پر اَز يخ كن... تا بيام...
تهيونگ تو هم جيهون رو ببر بيمارستان "
يونگي سوار ماشين خودش شد و به راه افتاد......
تهيونگ هم جيهون رو با خودش ب بيمارستان برد......
جونگكوك ،جيمين رو روي صندلي عقب گذاشت و خودش هم كنارش نشست......
هوسوك شروع ب رانندگي كرد......
جونگكوك، صورت جيمين رو با دستهاش قاب كرد...
جيمين شروع كردع بود ب كابوس ديدن......
مدام لب ميزد:"مارتين"
جونگكوك دستش رو زير گلوي بريده شده اش گذاشت......
شكاف بزرگي ايجاد شدع بود......
ولي خونريزي قطع شده بود.........
و همچنان اون قطعه شيشه توي دستش بود......
خون دست ش هنوز جاري بود.........
انقدر زياد ك در عرض ١٠ دقيقه لباس كوكي كاملا قرمز شدع بود.........
به ارومي بدن جيمين رو روي تخت خودش گذاشت.........
روبه هوسوك گفت:"برو مواد رو بيار"
گرماي اتاق رو زياد كرد......
به سمت بدن جيمين رفت و صورت ش رو نوازش كرد:"جيمين...امروز اين، جيمين هميشگي نبود...توي اتاق عاشق بودي و توي عمارت ي ديونه "
خنده ي كوتاهي كرد اَز حرف خودش و گفت:"ديونه ي دوست داشتني"
"من اينجا ميمونم......تا مراقبت باشم...اگر لازم باشه مثل اون شب كنارت ميخوابم...همونقدر نزديك همونقدر عاشقانه صورتت رو لمس ميكنم..."
"فقط......فقط ازت ميخام ترك كني......اين مواد لعنتي ك باعث شد امروز انقدر ب هم بريزي......
امروز توهم رابطه زده بودي...يني اگر مارتين زنده بود تو خودكشي ميكردي؟"
"معلومه ك نع جيمينِ من اينطور نيس......جيمينِ من ١٠ سال مارتين رو تحمل كرد ك برادرش رو ملاقات كنع......حالا هم دليل زندگيِ من شدي......"
"بيدارشو و جيهون رو ببين ك چقدر ناز خوابيده..."
همون لحظه هوسوك وارد اتاق شد......
هوسوك سُرَنگ رو به جونگكوك داد و گفت:"ميشه خودت تزريق كني...من......نميتونم"
-ولي هيونگ......
-شيششش......تو بلدي......من ميدونم ي پليس بايد ٢ واحد عمليات نجات پاس كنع......
هوسوك اين رو گفت و بيرون رفت......
جونگكوك سُرَنگ رو نگاهي كرد...
ساعد سرد جيمين رو توي دستان لرزونش گذاشت و رگ رو پيدا كرد.........
به ارومي پنبه ي اغشته شده به الكل رو روي رگ گذاشت......
"جيمين...اگر دردت اومد ببخشيد"
و به ارومي مواد داخل سُرَنگ ، به درون رگ جيمين رفتند......
٢ ساعت گذاشت.........
جيمين هنوز بيهوش بود......
جونگكوك مضطرب قدم برميداشت......
تا اينك گوشيش زنگ خورد.........
-كوكي......جيهون حالش بهتره...تا ١ ساعت ديگ خونه عيم......
-باشع تهيونگ...ممنون...فقط نميدوني چي شدع بود ك ب اين روز افتادع بود؟
-خب دكتر گفت فشار رواني زِندِگي براي ي پسر بچه ي١٢ ساله خيلي زياد عه......
چيزهاي ديده ك نبايد ميديدع......
شايد صحنه ي تجاوز و يا زجر كشيدن كسي رو ديدع... "
بر أساس سابقه ي بيماري ش خيلي اروم ب نظر مي رسه......
-عااا...ممنون تهيونگ...بيا خونه ي من......
-كوكي...
-هوم؟
-جيمين...چي شده؟
-بهش مواد تزريق كردم ولي هنوز بيدار نشدع......هوسوك ميگه شايد داره خواب ميبني......
-باشه...مواظب ش باش...
——————————————
-هيونگ......بيا......كمك......
هوسوك ب سمت اتاق كوكي دويد......
جونگكوك ، نگران اسم جيمين رو صدا ميزد.........
هوسوك جونگكوك رو كنار زد و ناله هاي جيمين رو اَز فاصله ي كمترشنيد......
"اه...مار...تين...من..."
-اين يونگي لعنتي كجا گير كردع؟
-هيونگ......جيمين...جيمين رو نجات بدع...هوسوك هيونگ
جونگكوك با بغض گفت...
چند دقيقه بعد يونگي بلند فرياد زد:"بيارش...وان رو پر كردم"
جونگكوك بدن داغ جيمين رو روي دو دستش بلند كرد و به سمت حمام دويد......
هوسوك گفت:"جونگكوك...بايد لباس هاشو در بياريم..."
جونگكوك با بفض گفت:"باشه...فقط زخم ش......"
هوسوك جيمين رو اَز روي دست لرزان كوكي بلند كرد و به يونگي اشاره كرد ك كوكي رو بيرون كنه......
هوسوك به ارومي لباس هاي جيمين رو اَز تنش خارج كرد......
جاي زخم هاي مارتين هنوز هم ردي داشتند......
به ارومي بدن جيمين رو بين يخ ها گذاشت......
زير لب گفت:"جيمين...الان خوب ميشي...فقط صبر كن..."
خون دست جيمين هنوز قطع نشده بود......
و بعد اَز گذشت يك دقيقه يخ ها رنگ خون گرفتند......
هوسوك بلند فرياد زد:"ي باند برام بيار"
يونگي سريعا باندي به دست هوسوك داد. و زير لب پرسيد:"حالش چطوره؟"
-چند درجه ديگ ك دماي بدن ش پايين بياد بيرون ميارمش...
"فقط زود باش...حس ميكنم كوكي داره جون ميدع......"
هوسوك درب رو محكم بست و به جيمين خيره ماند......
جيمين داشت ناله هاي خفه ايي ميكرد.........
"جونگكوك...نه......نه..."
هوسوك براي اولين بار صداي جيمين رو شنيد......
لبخند تلخي زد و گفت:"جيميني...تو ك انقدر صداي زيبايي داري چرا حرف نميزني؟"
"هموني ك داري توي خواب براش ناله ميكني...اينجاس...پشت در نشسته و نگران ت عه...كوكي اينجاس و نگران تو عه فقط..."
چند دقيقه بعد دماي بدن جيمين به ٣٧ رسيد......
هوسوك سريعا بدن جيمين رو اَز وان بيرون اورد و لباس هايش رو تنش كرد......
درب رو ب سختي باز كرد و گفت:"جونگكوك...بيا بگيرش..."
جونگكوك اشكهايش رو پاك كرد و به سمت در حمام دويد......
بدن جيمين رو در اغوش گرفت و به سمت طبقه ي بالا دويد......
بدن جيمين رو گوشه ايي اَز تخت خودش گذاشت و شروع كرد به حرف زدن با جيمين......
"جيمين......جيمينِ من......ممنونم ك نفس ميكشي...فقط ي خواهش دارم......لطفا همينجوري بمون...ديگه نگرانم نكن......جيهون اينجاست و منتظرتوعه..."
و موهاي خيس جيمين رو كنار زد......
جونگكوك روي دست هاي جيمين ب خواب رفته بود......
ولي چند دقيقه بعد با شنيدن صداي خس خسئ بيدار شد......
جيمين داشت بهوش ميومد......
هوسوك رو صدا زد......
"اروم باش...كوكي......برو ب اجوما زنگ بزن ك سوپ درست كنع بياره......سوپ خماري..."
يونگي داخل اتاق شد و روبه جيمين گفت:هوسوك...بهتره بريم..."
-كجا؟
-جاهاي زيادي هس ك بايد باهم بريم......و كارهاي زيادي هس ك بايد بكنيم......
-يونگي شوخي ت گرفته؟جيمين داشت ب خاطر تزريق جون ميداد اون وقت تو ميگي بيا بريم بيرون؟واقعا ك خجالت بكش......
-هوسوكااا...من ك چيزي نگفتم......فقط بيا بريم هوايي بخوريم......
و دستش رو روي دستان هوسوك گذاشت...
هوسوك دست ش رو پس زد. وگفت:"خودم راه رو بلدم..."
هر دو اتاق رو ترك كردند......
كوكي هراسان وارد اتاق شد و جيمين رو در حالي ك سعي در بلند شدن داشت رو ديد......
سريع ب كمك ش رفت و گفت:"بيبي...بايد همينجا بموني......"
جيمين سر تكون داد......
"اروم استراحت كن همينجا......فقط بزار لباس هاتو عوض كنم"
به ارومي لباس جيمين رو اَز تنش خارج كرد و شاهد زخم ها و كبودي هاي زيادي روي كمر و قفسه سينه ي جيمين شد......
سعي كرد اهميت ندع......
خواست شلوار ش رو عوض كند ك جيمين با دستش مانع اينكار شد......
و به ارومي بؤسه ايي روي لب هاي جونگكوك گذاشت......
جونگكوك هول شده بود و گفت:"بيبي...تو الان حالت خوب نيس...نميخام ادامه ش بدم تا باز دچار توهم شي..."
جيمين سري ب معناي فهميدن تكون داد......
و به ارومي ب خواب رفت......
يك ساعت بعد جيهون و تهيونگ داخل خانه شدند......
-هي بچه ها......جيهون رو اوردم......
جيهون در حالي ك دست تهيونگ رو محكم گرفته بود و پشت پاهاش خودش رو پنهان كرده بود وارد خانه شد......
جونگكوك ك داشت به جيمين براي پايين اومد اَز پله ها كمك ميكرد...لبخند بلندي زد و جيمين رو سريع پايين اورد......
جيهون اَز پشت پاهاي تهيونگ نظاره گر خانه شده بود......
با تعجب ب تهيونگ گفت:"هيونگ...اون چيع؟"
و با انگشتان كوچك ش ب پيانو اشاره كرد......
جونگكوك بلند گفت:"بهش ميگن پيانو......ي نوع ساز عه"
جيمين اَز پله ي اخر گذشت و قدم قدم ب سمت جيهون رفت......
جيهون ك عكس جيمين رو ديده بود......
با ديدن جيمين ،
فورا ب طرف ش دويد و فرياد زد:"جيمين هيونگ......"
و جيمين هم زانو زد و بدن كوچك برادرش رو در اغوش كشيد......
بغضي داشت ب گلوي جيمين چنگ ميزد......
ولي اينبار بغض و اشك هاي كوچك ش براي خوشحالي بود......
ديگر هيچ نگراني نداشت......
شاد بود...
در كنار برادرش...
در كنار جونگكوك......
جيهون سرش رو توي گردن جيمين پنهان كرد و بلند با گريه گفت:"چرا نيومدي دنبالم هيونگ...؟ميدوني من چقد دلم واست تنگ شده بود......"
جونگكوك دستي رو شانه ي جيمين گذاشت و لبخند عميقي زد......
جيمين هم لبخند زيبايي زد و جيهون رو روي مبل نشاند......
جيمين توي موبايلش نوشت:[بهش بگو...انقدر دلم برات تنگ شده بود ك نميتونم برات توصيف ش كنم]
جيهون سرش رو توي موبايل جيمين كرد و گفت:"هيونگ......من خودم بلدم بخونم...تهيونگ هيونگ ب من ياد داداع..."
و خنده ي بلندي كرد......
[خوشحالم ك صداي خنده ت رو دوباره ميشنوم]
"منم خوشحالم ك پيش هيونگ عم هستم..."
جونگكوك كنار تهيونگ نشست و گفت:"من جونگكوك عم ميتوني هيونگ يا كوكي صدام كني"
جيهون فورا گفت:"كوكي...كوكي هيونگ نميگم بهت"
و خنده ي شيطاني سر داد......
جيمين موهاي جيهون رو بهم ريخت و به چشمهاي جيهون خيره شد......
[اي كاش...ي كم زودتر ملاقات ميكردمت...جيهون]
جيهون با چشمهاي عسلي رنگ ش متعجب به جيمين نگاه كرد......
[چون با وجود تو زِندِگي م تكميل ميشع]
جيهون نوشته رو خواند و گفت:"هيوونگ......ميشه انقدر ناراحت نباشي؟من ديگ اينجام پيش تو..."
تهيونگ يونگي رو صدا كرد......
يونگي كلافه اَز اتاق هوسوك بيرون اومد و به طبقه ي پايين رفت......
-هي چته...تو تهيونگ...؟
-هيونگ ميشه جيهون رو ببري پيش خودتون؟
-معلوم هس چي ميگي؟خودت ميدوني ك من با بچه ها رابطه ي خوبي ندارم...منو تو دردسر ننداز...
-هيونگ...بس كن...من ميدونم پيش هوسوك هيونگ خوابيده بودي...
يونگي هييين ي كشيد و گفت:"بزمجه...جيهون هنوز پچه اس شنيدن اينجور چيزا زوده براش..."
-هيونگِ احمق من ك نگفتم باهاش خوابيدي ميگم كنارش خوابيدي...حالا عم زود بيا جيهون رو ببر بالا با جيمين بايد صحبت كنيم...
يونگي با نفرت ب تهيونگ نگاهي انداخت و روبه جيهون گفت:"بيه بالا بچه"
جيهون هم با لحن نفرت اميزي گفت:"بچه خودتي من ١٢ سالمه..."
-حالا هرچي اَز من كوچيكتري...
-نه خيرم...چند سال ديگ قدم بلند تر اَز تو ميشه
يونگي نفس عميقي كشيد و دست جيهون رو گرفت و باخودش كشيد......
جونگكوك ك صداي اون دوتا رو شنيد گفت:"يونگي هيچ وقت ادم نميشع"
و خنده ي كوتاهي كرد......
تهيونگ روبروي جيمين نشست و گفت:"جيمين...ببين من به مدت پنج سال توي تيمارستان كار ميكردم...ب خاطر رشته ام...ولي خب اومدم بيرون...توي اون پنج سال بيمار هاي زيادي رو ديدم ك اَز لحاظ رواني سطح متفاوتي داشتند...بعضي ها شون به شدت ترسو و بعضي ديگ نترس و خودخواه...خب ي روز مردي وارد تيمارستان شد ك جيهون رو با خودش اورده بود...اون مرد خودش حافظه ي درستي نداشت ولي جيهون رو به تيمارستان اورد و گفت جيهون رو چندين بار اَز خودكشي نجات دادع...ماهم چك كرديم و ديديم روي ساعد جيهون جاي چندين زخم عميق هست......خب روي گردنش هم كبودي بود......ك يعني يا قصد داشته خودش رو خفه كنه يا اينك كسي ميخواست خفه اش كنه......جيهون اون موقع خيلي بچه بود فك كنم حدودا 5 سالش بود......خيلي حرف نميزد و خيلي هم راه نميرفت...شب ها به ماه خيره ميشد و اسم تو رو صدا ميزد......خب ما فك ميكرديم ك اين اسم يك اسم خيالي عه......ولي وقتي بيشتر با جيهون وقت گذاشتم...بيشتر با من حرف زد ولي هيچ وقت راجب أسمت چيزي نگفت...يني نميخواست ك بگه......جيهون تا 8سالگي اونجا بود...تا اينك ي شب فرار كرد......وقتي اتاقش رو گشتم...نوشته ايي پيدا كردم ك توش نوشته بود...[جيمين اسم برادرم هست...ك خيلي سال پيش پدرم اون رو فروخت...ميخواست من رو هم بفروشه ك فرار كردم و چندين بار خودكشي كردم...نميخواستم ديگ پدرم رو ملاقات كنم ولي اون مرد عكسي اَز جيمين پيدا كرد و ب من داد...ازت ممنونم هيونگ ك مراقبم بودي...وقتي پيداش كردم با جيمين ميام ب ديدنت...ممنونم ازت...دوستت "جيهون"]
خب جيمين من تحقيق كردم و ازش پرسيدم...دليل اينك توي عمارت مارتين پيداش كرديم رو فهميدم...اون اومدع بود تا تو رو ملاقات كنع......اون ب خاطر تو اَز تيمارستان فرار كرد..."
جيمين گنگ مونده بود......
جونگكوك روبه جيمين لبخندي زد وگفت:جيميني...اين مهمه ك الان پيش ماست وجاش أمنه...
-معلومه ك أمنه...جيمين...بهتره اَز الان تو هيونگ ش باشي......
جيمين لبخند تلخي زد و سرش رو ب معناي تشكر اَز تهيونگ خم كرد.........
جونگكوك سوپي رو جلوي جيمين گذاشت و در گوشش زمزمه كرد:"تا اينو نخوري خبري اَز كيس نيست جيميني..."
جيمين لبخندي زد و شروع ب خوردن كرد.........
ساعت حدوداي 11 شب بود......
جيهون خواب بود و همه خسته روي مبل در حال تماشاي فيلم بودند......
تهيونگ نگاه نگراني ب طبقه ي بالا كرد و گفت:"خداكنه...جيهون نياد...اين فيلم براي سن ش زودعه"
يونگي پرسيد:مگ چيع؟
هوسوك ابي رو داشت مينوشيد...ك باشنيدن حرف تهيونگ كل اب رو بيرون پاشيد......
تهيونگ:"گي عه"
هوسوك سرفه هاي متعددي كرد......
يونگي هول شده بود و گفت:"هي...تو......نبايد ي همچين فيلمي رو بزاري..."
جيمين هم توي بغل جونگكوك بود شروع كرد ب نخودي خنديدن......
جونگكوك زير گوش جيمين زمزمه كرد:"قطعا ي چيزي بين اين دو تا هست"
جيمين نوشت:[حتماا...هوسوك هيونگ تقريبا سرخ شده بودع]
و هر دو خنديد......
يونگي ايستاد و گفت:"اصن چرا من بايد حرص بخورم من ك "گي" نيستم...اين دو تا رو نيگا كن...چ راحتن..."
و با انگشت ب جيمين و جونگكوك اشاره كرد......
جونگكوك خونسرد گفت:"هيونگ...فشارت افتادع؟...چرا انقدر رنگت پريده؟..."
-خفه شو كوك...نگران جيمين باش تو......
تهيونگ پوفي كرد و روبه هوسوك گفت:ميايي يا نع...؟
هوسوك موهاي نارنجي رنگ ش رو درست كرد و گفت:"ديدن اين فيلم ها در شان من نيس...مگه كمبود جنسي دارم ك ببينم؟"
جونگكوك گفت:"ن ولي براي تازه كار ها مثل فيلم اموزشي ميمونع هيونگ"
-اصن من ميرم بخوابم......خيلي خسته ام......
يونگي هم ب بيرون اَز عمارت رفت......
كمي اَز فيلم نگذشته بود ك صداي گوشي كوكي بلند شد......
-الو؟
-سلام...سرگرد جئون...من چوي هستم...چوي مين هي...سونبه ات...
-سلام قربان...بله بله بفرماييد...
-خب راستش ميخواستم اَزت بپرسم پرونده ي مارتين تكميل شدع...؟
-امروز رفتيم براي بازرسي و خيلي چيز ها دريافت كرديم...فردا هم تيم شناسي براي برداشت مدارك ميرن عمارت...با گزارش كار و تحقيق حدودا هفته ي ديگه پرونده بسته ميشع......
-خب...پس هفته ي ديگه جمعه با پارك جيمين و همكارهات ك توي اين حل اين پرونده نقش داشتن بايد بيايي ب مراسم تجليل......
-تجليل؟
-بله...پرونده ي سختي بود ك تو ي سرگرد كم تجربه اَز پسش براومدي......
-بله حتما ميام......ممنون ازتون شب خوش......
تهيونگ متعجب گفت:"ميخان ازمون تجليل كنن؟"
-بله...اَز همه ي ماها...اَز جيمين...تو...يونگي هيونگ...هوسوك هيونگ...و من......
تهيونگ تلوزيون رو خاموش كرد و گفت:"شب خوش..."
جونگكوك توي اون تاريكي به صورت جيمين ك غرق در خواب بود خيره شد......
سر جيمين رو روي پاهاي خودش گذاشت و صورت ش رو لمس كرد......
هُرم نفس هاش گردن جيمين رو داغ تر ميكردند......
ولي اهميتي نداشت......
لب ها صورتي جيمين توي اين تاريكي مطلق اَز هر لحظه ي ديگر بوسيدني تر شده بودند......
جونگكوك با انگشتانش لب هاي جيمين رو لمس كرد و به ارومي ب خواب رفت......
—————————————————————-
-هوي...مين يونگي......
يونگي، با شنيدن صداي هوسوك اَز بالا گيج اطراف رو نگاه كرد......
هوسوك بلند گفت:"احمق من اين طرفم عم..."
يونگي سيگارش رو پشت دست پنهان كرد و به هوسوك نگاه كرد......
هوسوك متوجه سيگار كشيدن يونگي شده بود......
ولي اين اولين بار بود......
-هي مين يونگي...من خنگ نيستم......
-منظورت چيع...؟
-بوي سيگارت كل حياط رو پر كردع...
-سيگار؟بؤ؟نه داري اشتباه ميكني من سيگاري نيستم......
-نگفتم سيگاري هستي...فقط خودت لو دادي خودتو رو......
-اه...هوسوك...چي ميخواي اصن...
-چرا عصبي هستي؟نكنه همش ب خاطر اون فيلم عس؟
-هوسوك ميشه بس كني...من عصبي نيستم......فقط نميتونم فيلم گي ببينم......
-اوهوم...منم نميدونم ك ب خاطر سوء تفاهم نميبني......
-معلومه ك نع...به هر حال بهتر عه ضايع بازي درنياري...كوكي هم فهميده بود......
-چيرو؟ما ك جاست فرند عيم......
-اون ك عارع...ولي كلي ميگم...بهتره بيخيال من بشي...من ي پسري عم ك ب دختر ها عم نگاه نكنيم...چ برسه ب پسر...
-ب هرحال...منم اَز رابطه ترس ندارم...ولي بدون ك من كسي رو قبول نميكنم......
ميخاد مين يونگي باشه يا عشق أولم......
-باشه حالا...برو بگير بخواب تا بقيه رو بيدار نكردي......
——————————————-
سلام دوستان 🖐🏻💫
خب اينك اَز اين پارت......
اميدوارم دوست ش داشته باشين...
حتما كامنت بزاريد...حتما حتما❤️😍
و اينك ووت يادتون نرع......
ووت ها خيلي مهم هستند...اون ستاره ب كوچولو رو لمس كنيد ديگ*_*
و اينك در اخر ي سوپرايز دارم واستون😎💫😍
حدودا ٩ تا پارت ديگ موندع...🖐🏻
ممنون اَز اينك وقت ميزاريد و ميخونيد
لا يو عال...💫
