Aras'ın annesinin "Hadi içeriye geçin" demesiyle sarılmamız son buldu ve içeriye geçtik.
Aras'ın annesi beni öz kızıymışım gibi seviyordu. Tabi bende onu öz annemmiş gibi...
Bir süre oturup sohbet ettik ve sohbet boyunca Aras elimi bırakmamıştı.
Birkaç dakika sonra Aras'ın ağladığını farkettim.
"Neden ağlıyorsun sen" diye sordum.
"Kim bilir bir daha ne zaman bir araya geliriz. Bir aydan beri konuşmuyoruz " dedi hıçkırarak.
Benimde gözümden bir damla yaş süzüldü ve " Vakit buldukça gelmeye çalışacağım" dedim göz yaşlarımı silerek.
Yan tarafımızda oturan annesi "Üzülmeyin çocuklar. Birgün kavuşacaksınız inşallah" dedi.
Aras ve ben "İnşallah deyip birbirimize bir öpücük kondurduk. Bir yandan da annesinin yüzünü görmek için annesinin yüzüne baktım ama gülümsüyordu.
Aras'a dönüp " Aras ben artık gitsem iyi olur. Hiç kimsenin haberi yok. Annem evden çıktığımı öğrenirse kıyameti koparır şimdi "dedim.
Aras bana uzun bir süre bakıp" Biraz daha kalamaz mısın?"diye sordu.
Annesi Aras'a " Oğlum kızcağızı zor durumda bırakmayalım" dedi.
"Peki aşkım ama vakit buldukça gel olur mu meleğim?" dedi gülümseyerek. "Tamam canım" dedim ve hem annesi hem de biricik sevgilimle vedalaşıp oradan ayrıldım.
Okuyan herkese teşekkür ederim. Canlarım benim❤
