Masakit. Hindi iyon maipagkakaila ni Dulce. Masakit na makitang may sinisintang iba ang iyong asawa.
Buong puso, buong kaluluwa, buong buhay niya, ibinuhos niya kay Raphael simula nang maikasal sila. Pero tanging sukli nito sa kanya ay ang kanilang...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
---💛---
IKALAWANG araw ng eskwela ng mga bata at maaga itong pumasok. Si Raphael ang naghatid dito. Si Dulce ay nagpa-iwan lang at inasikaso ang kanyang mga halaman sa harap ng bahay. Pinaliguan niya ang isang hanay ng orchids habang winawaksi sa kaisipan ang posibilidad na magkitang muli si Raphael at Rosalinda. Baka magkasalubong itong muli o baka nga nagplano itong magkita muli.
Dulce, tama na itong kabaliwan mo, pagpipigil niya sa sarili.
Pinatay niya ang faucet na nasa gitna ng damuhan at tumigil ang pag-agos ng tubig sa hose. Malalim ang bawat paghinga, inikot niya sa faucet ang hose hanggang sa maiayos niya ang pwesto nito. Mula sa pagkakayuko ay napatayo siya nang matuwid nang marinig ang ugong ng sasakyang paparating. Pumihit siya paharap sa gate at lumuwag ang kanyang dibdib nang mapansing kotse iyon ni Raphael. Wala pang labing-limang minuto matapos nitong hinatid ang mga bata ay nakabalik na ito agad.
Nasa kanya ang mga mata ni Raphael nang bumaba ito ng kotse. Habang naglalakad palapit sa kanya ay labis ang pagdagundong ng kanyang puso at iyon na lang ang naririnig niya sa paligid. Napamura siya sa kanyang isipan dahil sa supladang puso na ayaw makinig. Sinabi niyang tama na, quota na. Pero heto pa rin, hindi masaway sa pagtibok nito para kay Raphael.
"Tapos ka nang mag-garden?" kaswal na tanong ni Raphael nang magkaharap sila sa gitna ng kanyang maliit na hardin. Ilang dangkal na espasyo ang tinira nito sa kanilang pagitan.
Bumalik sa kanyang kumokontrang isip ang pag-aaway nila ni Raphael kanina. Bigla siyang tinubuan ng inis sa pagmumukha nito kaya umiwas siya ng tingin at pinagka-interesan na lamang ang mga palm tree na nagtataasan na sa gilid ng kanilang gate.
"Oo," tipid niyang sagot.
"Halika na. Mag-almusal muna tayo," ani Raphael.
Kumawala ang singhap sa labi ni Dulce nang hawakan siya nito sa braso. Humaplos sa kanyang balat ang kamay ni Raphael. Dumaloy ang kuryente sa kanyang mga ugat at nagdala ito ng kiliti sa buo niyang katawan. Ayaw na niyang maramdaman ang ganito. Ayaw na niyang umasa pa. Awtomatiko siyang napailing bilang pagtanggi.
Naglandas ang dismaya sa mukha ni Raphael bago siya nito binitawan at mag-isang pumasok ng bahay. Ilang minuto siyang nanatili sa ilalim ng sikat ng araw, nakalatay pa rin sa kanyang kaliwang braso ang init at lambot ng palad nito.
Nang mangalay ang mga paa sa pagtayo at ang init ng araw ay unti-unti nang dumadapo sa kanyang balat, naisipan ni Dulce na magtungo na sa loob ng bahay. Naupo siya sa sala at namahinga. Kahit na kinukutkot na ng hangin ang tiyan niya ay nagawa niyang magtiis sa gutom, hanggang sa lumabas na si Raphael mula sa kusina.
Nagkatinginan sila pero agad din siyang umiwas. Akmang tatayo siya nang kausapin siya nito.
"Kumain ka na. Mamamalengke tayo pagkatapos," deklara nito at sa tono ay parang wala itong ibang tatanggaping sagot maliban sa oo.
