Moja ciemność

3. Bo to Travis Reynolds...

       
   Obudziłam się w łóżku. Spojrzałam na zegarek i zobaczyłam, że jest już grubo po trzynastej.
Wygramoliłam się z pościeli. Głowa mnie tak bolała, jakby ktoś młotem pneumatycznym
próbował rozwalić mi mózg. Westchnęłam i udałam się do łazienki. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że nie spałam u siebie w domu. Spojrzałam na jasnoróżowy pokój poznając, że jestem u Kiry. Weszłam do łazienki i podeszłam do umywalki. Spojrzałam na siebie w lustrze i z jękiem zamknęłam oczy. Wyglądałam, jak pieprzona panda. Umyłam twarz i rozczesałam włosy.

– Na razie musi mi to wystarczyć – odparłam.

Ziewając poszłam do pokoju dziewczyny. Spała smacznie, gdy mnie męczył już kac. Jestem wredną przyjaciółką. Z uśmiechem na ustach rzuciłam się na jej łóżko, zgniatając przy okazji rudowłosą.

– Czy ciebie do reszty pojebało? – pisnęła.

– Też cię kocham małpo - powiedziałam. – Nigdy więcej nie pije! Od dzisiaj tylko szkoła, rodzina i woda święcona - westchnęłam.

– Tak... Przypomnę ci to za nie długo .

Leżąc tak przytulona do Kiry przypominałam sobie dopiero wczorajszy wieczór. Nagle coś do mnie dotarło... Może nie coś, a raczej ktoś. Wspomnienia przewijały się u mnie, jak w kalejdoskopie.

Picie, tańczenie na stole, blondyn i w końcu te czarne oczy. Jęknęłam.

– Kira powiedz, że coś mi się przyśniło i nie było wcale tego kolesia wczoraj, który uderzył w nos blondyna.

– Przyśniło ci się coś... – wymruczała rudowłosa w poduszkę, zamykając oczy.

– Serio? - odparłam, podciągając się na łokciach.

– Nie. Chciałam ci tylko przyjemność zrobić – odparła, uśmiechając się.

Opadłam na łóżko zamykając oczy, a wspomnienia nie chciały ode mnie odejść. Przewijały się i przewijały tworząc obraz...

***

Po tym, jak koleś się do mnie odwrócił i zobaczyłam kto to jest, stałam jak pieprzony słup soli, jakby ktoś na mnie rzucił zaklęcie paraliżujące. Chłopak wstał i z drwiącym uśmiechem przeszedł obok mnie, wychodząc na dwór. Po paru sekundach otrząsnęłam się i serio nie wiedziałam czy jestem tak głupia czy może raczej tępa, wychodząc za nim. Stał oparty o sportowego Nissana GT-R. Podeszłam do niego, spoglądając na jego twarz. Palił papierosa i obserwował mnie swoim wzrokiem, jak myśliwy swoją przyszłą ofiarę. Przełknęłam głośno ślinę, jednak nie potrafiłam się już wycofać. Coś dziwnego, a zarazem mrocznego ciągnęło mnie do tego chłopaka.

– Chciałam ci podziękować. Poradziłabym sobie, ale mimo wszystko dziękuje.

– Już widzę jak sobie radziłaś – odparł kpiąco – zamknęłaś oczy specjalnie, czy tak już masz?

Stałam jeszcze w większym szoku. Co za gnojek! To ja do niego przychodzę, by mu podziękować, a on do mnie z takim tekstem? Cała się spięłam. Serio byłam blisko wybuchu. Za kogo on się uważa? Raczej nie wygląda mi na kogoś ważnego. 

– A ty jesteś takim kretynem od urodzenia? Czy to nabyłeś gdzieś? – odparłam ze złośliwym uśmiechem na ustach.

Stał tak i mierzyliśmy się wzrokiem. Jego było pełne kpiny, a moje pełne złości. Gdybym mogła go tylko zabić wzrokiem na pewno leżałby już u moich stóp... martwy.

Chciałam coś już mu odpowiedzieć, ale usłyszałam, jak ktoś mnie woła. Odwróciłam się i zobaczyłam Ericka, który do mnie szedł dość szybkim krokiem.