Tomorrow (KARA FANFIC-MIKA REYES AND ARA GALANG)

CHAPTER 1

"ara.. makakalimutan mo bang minahal kita?"

tumingin siya sa kawalan nang tinanong ko siya, huminga nang malalim at pilit na pinipigil maiyak. 

"ye.. makakalimutan kong minahal mo ako..."

may tumulong luha sa mga mata niya.

...pero hindi ko makakalimutan kung paano mo ako minahal"

ako naman ngayon ang nagpipigil maiyak. Hindi ako nagsisi na itinanong ko sakanya ang gusto kong malaman. the reason why I ask her, is the reason why we are here. nasa lugar kami kung saan kami lang ang may alam, kung saan kami lang dalawa, kung saan namin binuo ang lahat.

hindi ako nakaimik sa sagot niya. hindi ko malaman ang sunod na itatanong sakanya. o sabihin man lang sakanya.

"ye.."

tawag naman niya sakin. nakatingin lang siya sa malayo parang ayaw niya akong tignan. pero I can feel naman that she's not mad at me. ganito lang si ara kapag ayaw niya akong nasasaktan or ayaw niyang nakikita ko siyang nasasaktan. huminga ako nang malalim para sagutin ang tawag niya sakin. pero bago pa man ako makapagsalita ay may lumabas na sa mga bibig niya.

"if one day.. we will see each other again. magiging masaya ka ba na nakita mo ulit ako?"

nanatiling nakapako ang mga mata ko sakanya. how can she ask me this kind of question. how can she handle this kind of pain, para bang wala kaming pinagsamahan sa tanong niya. aaminin ko nasasaktan ako. sorang nasasaktan ako..

para sakanya..

how can she ask me a question na alam niyang siya ang masasaktan, either way. alam kong magiging mali ang isasagot ko. ayokong sumagot, ayokong masaktan ko siya.mali, sa ngayon kasi nasasaktan ko na siya. ayoko nang masaktan ko pa siya.

even I answer yes, same reason as if I answer the question no. Im happy to see her but I find myself hurting her and as well as myself because we can't be together anymore.

its more like, i dont want that day to come.

"I guess you can't answer my question.."

yumuko na lang siya. kasi patuloy ang pagdaloy nang luha sa mga mata niya. bakit ganito, hindi ko na nga sinagot nasaktan ko pa rin siya.

"I think, that day should never come.."

same aspect in life kaming dalawa. sa tagal naming nagsama, sa tagal naming magkasama, of course we know each other very well.  she's like my bestfriend. my besfriend that became my lover. but it had to be someone in my past for the future. for the better future.

pinahid niya ang mga luhang pumapatak sa mata niya.

then..

when she look at me. she bit her upper lip. I can see that she dont want me to see her cry. 

pero ganito kastrong si ara.

ganito ko siya minahal. siya yung taong sumusuko na ang iba siya hindi pa. mahal ko ang katangiang ito sakanya.

but that doesn't mean na.. hindi ko siya iiwan. walang kahit anong salita ang gustong lumabas sa bibig ko sa mga oras na to.

nakakuyom ang mga kamao ko. hindi ko magawang magkipag usap sakanya. kahit na ako ang nag insist para mag usap kami.

nakatitig lang siya sakin, hindi ko magawang tumingin nang deretso sa mga mata niya na kanina ko pa ginagawa. pasulyap sulyap lang ang ginagawa ko. she's into a lot of pain.

"ye.. kung hindi ka na magsasalita. ayos lang.. just listen to me.."

tumingala naman siya after niyang titigan ako at after niyang magsalita. pinaupo niya muna ako sa may bakanteng upuan at tumabi siya sakin. patuloy lang siya sa pagtingin sa kawalan.