Tomorrow (KARA FANFIC-MIKA REYES AND ARA GALANG)

CHAPTER 5

ARA's POV

hindi ko mapagtanto kung nasaan ako ngayon, nakaupo lang ako sa isang bench kung saan pakiramdam ko tamang andito ako ngayon.

nagpalinga-linga ako pero walang tao sa paligid, kaya naman tumayo ako para makapagtanong tanong kung nasan ba ako, nagugutom na kasi ako. at para bang pagod na pagod na gusto kong mahiga.

ang tagal ko nang naglalakad pero wala pa rin akong makitang tao sa paligid. mabuti na lang hindi mainit, ang presko nang hangin. hindi gaya nang hangin sa Manila. puro pollution. dito pawang malinis na hangin ang nalalanghap ko. at puro puno maging bulaklak. iba't ibang klase nang  bulaklak at puno ang nandito.

ang sarap sigurong tumira dito. ang tahimik, nakakarelax.

teka, bakit nga ba ako nandito? bakit nga ba ako mag isa? ano bang nangyare at andito ako? paano ako napunta dito.

ilang sandali pa ay.. yun, may tao na.. malapit lang siya. nakatayo sa may puno. agad ko siyang nilapitan. kanina sa malayo akala ko lalaki. kasi maigsi ang buhok at matangkad. pero ngayong palapit ako nang palapit ay. babae pala. balingkinitan ang katawan. maputi siya.

pakiramdam ko kilala ko siya. pero hindi ko maisip ang pangalan niya. sino kaya siya? bakit mag isa rin siya?

andito na ako malapit sa kanya. mga isang dipa lang ang agwat namin. teka? nag hymn pa siya? napangiti ako nang hindi ko inaasahan. nakakaaliw ang ginagawa niya. ayokong istorbuhin ang ginagawa niya, kaya mas pinili kong pumwesto muna sa likuran niya para pakinggan siya.

hanggang sa humangin nang malakas. biglang hinangin ang buhok niya at para bang may nag ihip nang alikabok samin. that cause her to look back. when I saw her. my heart beat slow then fast. she's like an angel. her eyes, you can't take away agad-agad.

then she smiles at me.

"HI!"

masigla niyang bati sakin. wow! just wow. kilala niya ba ko? kilala ko ba siya? parang kasi inaantay niyang sumagot ako sakanya. kunot noo lang ang nagawa ko parang sagot sakanya. sorry for what I had to do. hindi sa nagsusuplada ako or what pero? syempre you're in a place that you do not know and nobody else around you except her.

"very funny? suplada ka na ngayon?"

sarcastic ang pagkakasabi niya but still.. she's smiling at me. wala akong nagawa kundi.

"ha?"

hinila naman niya ako at pinaupo sa ilalim nang puno, pareho lang kaming tumahimik. actually ako talaga natameme. pero siya. i really don't know what happen to her, bigla na lang siyang natahimik at nakatingin sa paligid.

hanggang sa..

"i really love this place"

nakakagulat ang sinabi niya. lalo lang akong napatulala sa ginawa niya. kung kanina tinititigan ko lang siya ngayon ay natulala na lang ako.

"ikaw ara? you this place din ba?"

ara? me? what's going on? she knows me. but.. i don't know her. natauhan na lang ako nang mag smile siya at lumingon sakin. agad akong nag iwas nang tingin sakanya. bago ako sumagot ay tinignan ko yung paligid.

isang malawak na lupa ang nakikita ko. maraming puno, im starting to love this place.. kaya naman..

"yes I love this place too.."

can't believe it.. hindi ko inaasahang sasagot ako sa tanong niya, para bang nagkusa ang bibig kong sumagot sakanya..

"I know you'll love it.. kaya kita dinala dito."

ha??? teka.. dinala niya ako dito. hindi ko matandaang siya ang kasama ko. hindi ko matandaan kung sino siya. kung nasaan kami.. gulong gulo ako sa oras na to. kunot noo lang ang nagagawa ko sa oras na to. natatameme ako, hindi ko alam kung paano ako mag sisimulang magtanong.

tatanungin ko ba siya kung sino siya? kung bakit siya nandito? kung bakit niya ako dinala dito according to her? pero ni isa sa taong na nasa isip ko ay walang lumabas sa bibig ko.

"ara.. one day.. we will do anything what we wanted to. hindi yung andito lang tayo sa isang lugar. yung tayo lang ang nandito.."

i just dont get it. anong ibig niyang sabihin. anong ibig niyang iparating.

"wala namang masama sa lugar na to.."

nagulat ako sa sinabi ko. nagulat ako kasi bigla na lang lumabas ang salitang yan sa bibig ko. without thinking of anything, without thinking of any word that I’ll be saying to her.

"wala nga."

sagot naman niya sakin. at umiwas nang tingin. ngayon, unti-unting nawawala ang ngiti sa labi niya. napapalitan nang lungkot sa kanyang mga mata. bigla akong nakaramdam nang sikip nang dibdib. bakit ganito? bakit ganito ang nararamdaman ko.

"pero.. alam mong mahirap yung ganito. yung nasa isang lugar tayo kung saan tayo lang.. para bang.. may sarili tayong mundo.. masaya man tayong dalawa.. pero babalik at babalik tayo..sa mundong alam mong makakasama natin silang lahat.."

sa haba nang sinabi niya. unti-unting nakakaramdam ako nang lungkot. pero hindi maabsorb nang isip ko. hanggang ngayon kasi gulong gulo ako.

"ara.. masaya akong kasama ka.. masaya akong tayong dalawa ang nandito lang.. pero.. bukas.. makalawa.. sa mga susunod na araw.. we need to leave this place.. we need to forget that we used to go here.. we need to forget about us.."

tumungo naman siya. na para bang--

"mika?"

may boses na nagsalita.. may boses na tumawag sakanya.. kilala ko ang boses na yon.. alam ko kung sino siya. pero hindi ko magawang lingunin. para bang natatakot akong makita siya. para bang natatakot akong magkaharap kaming dalawa.

tumayo naman si mika. at tumingin sakin nang malungkot. ano bang nangyayare. anong bang meron. kaya naman tumayo ako at nilingon ang nagmamay ari nang boses...

now I know..

"babe.. I need to go.."

salita ni mika sa likuran ko. pero pag lingon ko wala na siya sa likod ko.. wala na si mika sa likuran ko. napaluhod ako.. nawala ang magandang tanawin na tinitignan namin kanina. nawala ang lahat nang magaganda..

hanggang...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"wake up ara.."

napamulat na lang ako bigla.. kita sa mukha niyang nag aalala siya. tumayo ako bigla sa kama.. pawis na pawis ako. pero hindi.. hindi to pawis. pag salat ko sa mukha ko. luha.. luha ang tumutulo sa mata ko.

now I realize... its a dream. maybe a nightmare. kasi nawala siya sakin. hindi ko mapigilang hindi mapaiyak..

"ara.. what happened.. nag aalala ako.. ara you okay?"

tanong sakin ni cienne.. I look at her, halo-halong emotions ang pinapakita niya kaya naman.. niyakap niya ako..

"tell me ara.."

napangisi na lang ako. hindi ko alam bakit ko ginawa. basta ang alam ko ginawa yun nang katawan ko kasi yun ang gusto niyang gawin.

sinagot ko naman siya..

"I really don't know cienne.. she left me I know.. tanggap kong iniwan niya ko.. pero kahit sa panaginip.. kahit sa panaginip.."

hindi ko napigilang mapahikbi. napatakip ako sa bibig ko. para pigilan ang tulloy-tuloy kong paghikbi..

"iniwan niya ko.."

-------

Last update for this weekend. Take care guyth.

 11 / 5 / 2014