Pieces of my Heart

Chapter 19: Just Breathe

„ Czego chcesz?" Spytała Claire, marszcząc brwi. Pierwszą rzeczą, którą zauważyła Betty, było to, że dziewczyna nie miała na sobie temblaka i nie wydawała się faworyzować ani ręki, ani nadgarstka. Jej rękawy były długie, więc wszelkie siniaki były ukryte przed Betty.

„ Nie jestem tu, by sprawiać kłopoty, Claire, chciałam ci tylko coś powiedzieć, a potem sobie pójdę".

„ Więc powiedz to."

„ Czułabym się lepiej, gdybyśmy weszły do środka." Kobieta zawahała się, wyglądając na niepewną.

„ Proszę, Claire, obiecuję ci, że nie sprawię ci żadnych kłopotów." Powiedziała Betty cicho. Claire westchnęła i cofnęła się, wpuszczając Betty do środka.

Było to małe mieszkanie, jedno-pokojowe, i jak się wydawało, było dość schludne i uporządkowane, co z zaskoczyło Betty. Zawsze myślała, że modele mają porozrzucane ubrania, biżuterię i kosmetyki. Claire wskazała miejsce na kanapie, ale Betty odmówiła. Była zbyt zdenerwowana, by usiąść i zacisnęła mocno pięści, starając się jednak nie wbijać paznokci.

„ Długo mieszkasz w Riverdale?" Zapytała.

„ Około trzech lat. Będziemy się teraz lepiej zapoznawać?" Spytała Claire, brzmiąc na zirytowaną. Betty zdecydowała wszystko ze siebie wyrzucić, chcąc mieć to wszystko już za sobą.

„ Jughead dorastał w South Side, bardzo blisko stąd, bo w Sunnyside Trailer Park. Nie miał wcale łatwego życia, praktycznie wychował sam siebie. Jego matka nigdy się nim nie przejmowała, a jego ojciec był alkoholikiem, który niemal ciągle siedział w więzieniu." Zaczęła. Claire póki co wyglądała na niewzruszoną. „ Razem dorastaliśmy, chodziliśmy do tej samej szkoły i byliśmy najlepszymi przyjaciółmi odkąd się spotkaliśmy w wieku 4 lat. Zakochałam się w nim, gdy miałam lat 15 i kocham go od tamtej pory." Betty wzięła głęboki oddech, chcąc by bicie jej serca zwolniło tempa. „ Nie wiem, czy słyszałaś co stało się parę lat później, ale wpadł w wiele kłopotów, był już w więzieniu kilka razy, bo zrobił parę złych rzeczy w bólu i złości. Kiedy mieliśmy 16 lat, a ja zerwałam z nim po roku związku, jego matka zachęciła go, żeby odebrał sobie życie." Oczy Claire niemal wyszły z orbit, a Betty kontynuowała historię.

„ Był załamany, że tracił nad wszystkim kontrolę, a ja byłam na drugim końcu kraju i nie byłam mu w stanie pomóc. Na szczęście poszedł na odwyk, naprawił swoje życie, żałując za wszystko to, co zrobił. Wiem, że lubisz Jughead'a, Claire, bo gdyby tak nie było, nie byłabyś taka wkurzona. Lubisz go, bo wiesz, że jest życzliwy, dobry, porządny, ciężko pracował na to, by tyle osiągnąć. Lubisz go też, bo wiesz że NIGDY, przenigdy nikogo by nie skrzywdził w ten sposób." Claire spuściła wzrok, a Betty wzięła z trudem oddech.

„ Nie może za to pójść do więzienia, Claire, rzucą mu przed nos teczkę pełną akt. To będzie dla niego cios. Nie ma już drugiej szansy i jeśli zostanie skazany, odejdzie na długo." Oczy Betty wypełniły się łzami, a ona zamrugała szybko, by powstrzymać ich spływanie po twarzy. „Tak mi przykro, jeśli poczułaś się zraniona lub upokorzona przez cokolwiek, co powiedzieliśmy lub zrobiliśmy, i wiem, jak to jest czuć się odrzuconym i niekochanym, ale proszę, Claire." Betty zaszlochała, a jej łzy popłynęły, gdy jej serce kręciło się w agonii na myśl o utracie Jughead'a. „ Nie rób tego. Błagam ... błagam ... proszę, nie rób tego Jughead'owi." Betty stała ze łzami spływającymi po twarzy, a Claire opuściła wzrok i przełknęła ślinę. Przez chwilę panowała cisza, a Betty odwróciła się i cicho wyszła z mieszkania.

Płakała przez całą drogę do domu, nie mając pojęcia, czy to, co powiedziała, miało jakikolwiek wpływ na Claire poza zaskoczeniem. Kiedy wróciła do domu, wzięła długi prysznic, włożyła spodnie od piżamy Jughead'a i jego koszulkę, a następnie wczołgała się do łóżka. Przytuliła jego poduszkę do piersi i płakała dopóki wykończona, nie zasnęła.