Until We Get There

9. Lost Stars

9. Lost Stars

Dahil tulog naman si Pierre ay hindi ko na pinansin. Dumiretso ako sa kitchen, pero walang tao. So I called out. "Mommy?" Pero walang sumasagot. "Mom!" Wala talaga. Nagkibit balikat nalang ako at umakyat sa kwarto para magbihis.

Medyo natagalan ako sa pagbibihis kasi naligo na ako at nagpatuyo pa ng buhok. Pero ng bumaba ako ay ganon parin ang pwesto ni Pierre. Nakahiga sa sofa at nakatakip ang libro sa mukha.

Itinext ko na si mommy kanina at baka daw pala gabihin sila ng uwi dahil kinailangan daw nilang magpunta ng Zamboanga para icheck ung delivery ng inorder ng Mayor doon.

Nagpunta ako sa kitchen at nakitang may take-out na Chinese food doon. Inilabas ko sa lalagyan at nireheat.

Nang mapaghiwalay ko yung disposable chopsticks ay bigla kong naalala si Pierre. "Kumain na kaya 'yon?" I assumed na hindi pa kasi dalawa parim yong take out. Inilapag ko yung chopsticks at sumilip mula sa dining area.

"Pierre!" Tawag ko. "Pierre.." Pero hindi siya kumikilos. So I decided na lumapit nalang at puntahan siya.

"Pierre, huy." Pero nang tapikin ko siya sa braso ay naramdaman kong mainit sya. Hala.

"Pierre.." Bahagya ko siyang niyugyog. He groaned at binawi ang braso nya saka humalukipkip. "Pierre." Sabi ko ulit at tinanggal ang librong nakapatong sa mukha nya. Namumula ang pisngi nya. May sakit nga ata siya!

Dinama ko ang leeg nya at noo.. At confirmed! Meron nga siyang lagnat! Hala naman! Paano 'to?!

Ginising ko siya pero ayaw nya talagang gumising. "PIerre, ano ba gumising ka nga!" Nagulat ako ng hawakan nya ang kamay ko at ipinatong sa tummy nya. Ang init ng kamay nya. He laced my fingers with his.

"Pierre!" Inis kong sabi habang hinihila ang kamay ko pero mas lalo nya lang hinigpitan.

"Pierre, you're sick.. C'mon let's eat so you can drink meds.." Sinilip nya ako gamit ang isang mata. So kaya wala siya kaninang after lunch? Kasi may sakit siya?

"Can you just... can we eat here?" Aniya sa mahinang boses.

"A-ano?"

"I said.. pwede bang dito nalang tayo kumain?"

"Living room 'to at hindi dining hall.. Ano ba. Tumayo ka na nga jan!" Inis kong usal sa kanya habang binabawi parin yung kamay ko pero ayaw nya talaga.

"Fine! Kukuhanin ko lang yung food."

Sumilay ang pilyong ngiti sa labi nya at saka palang binitawan yung kamay ko. Tumayo ako at kinuha ang food sa kitchen.

Nilaay ko ulit sa microwave yung food para i-reheat kasama na yung iniwan kon kalahati kanina.

Habang hinihintay kong matapos.. Biglan tumugtog yun isang partikular na kantang paborito ko..

Please, don't see
Just a boy caught up in dreams and fantasy

Please, see me
Reaching out for someone I can see

Take my hand
Let's see where we wake up tomorrow
Best laid plans
Sometimes are just a one night stand

Napatayo ako ng diretso ng marinig ko yung malamig na boses ni Adam Levine na pinupuno yung apat na sulok ng bahay namin. It's the best song ever.

Kamuntikan ko ng nakalimutan na may nirereheat ako kundi pa tumunog yung microwave senyalss na tapos na. Pinaglalaay kong lahat yon sa tray at saka dumiretso sa living room.

Inabutan kong nakaayos na ng upo si Pierre doon. Matamlay talaga ang aura nya ngayon.

Searching for meaning
But are we all lost stars lighting up the dark

I thought I saw you out there crying
I thought I heard you call my name
I thougjt I saw you out there crying
Just the same

Nang lumakad ako papunta sa kanya ay lumingon siya sa akin at tumitig. Napangiwi ako kasi medyo naasiwa ako dun sa tingin nyang malalim. There's always something about his stare. That mysterious factor that I hate ever since we were kids. Hindi ko kasi maisip kung ano ang susunod nyang gagawin.

God tell us the reason
Youth is waste on the young

Hindi ako nagsalita habang nilalagyan ng plato ang tapat nya at spoon and fork. "I like this."

Nilingon ko siya, he's smiling. Like, really smiling not smirking. "You like what?"

"You.. hmm. Doing this for me." Aniya at tinuro ang plato nya na ngayon ay nilalagyan ko ng rice. I bit my lip to stop myself from smiling. Damn. Bakit?

Hindi ako nagsalita at yung plato ko naman ang nilagyan ko ng rice. "I miss you.. doing that for me, Laureen."

Napahinto ako ng dahil don. Sinilip ko siya sa pagitan ng mga bangs ko at bumilis ang tibok ng puso ko ng abutan ko ang malalim nyang tingin sa akin. Nagiwas din ako kaaad kasi pakiramdam ko baga yung tingin nya dahil bigla akong napaso ng magtama yung mya namin.

"You used to that for me, all the time.. What happened?" Aniya sa malungkot na boses. Montik na nga akong maniwala na sincere siya kasi ang seryoso ng boses nya.

"You left." Tipid kong sagot.

Kahit na lagi kaming nagaaway noong mga bata kami. It has always been Pierre and Laureen against the world. We were partners. Kaming dalawa palagi. Kahit iniinis nya ako palagi ay it's been always like that ever since.

"No, I didn't." Aniya. "You made me leave."

Nabalot kaming dalawa ng nakakabinging katahimikan. I made him leave? How? What the hell?

"I.. Made you leave?" Hindi siguradong tanong ko sa kanya.

"Yes."

Aminin ko man sa hindi.. May tampo ako kay Pierre. He left for the City, just like that. Wala manlang notice na 'Oh, hey Laureen! It used to be you and me against the world, but now I'm going away for high school, bye' Kahit sarkastikong ganyang ay wala akong natanggap mula sa kanya.

Nagising nalang ako isang araw na gusto kong kumain ng DQ tapos ay pumunta ako sa bahay nila at non ko lang nalaman na hindi pala nag-enroll sa school ko for Grade-7. So, I grew up hating him because he left me Just like that, and now he's saying that I made him leave?

"You were.. So so mad about that.. flower." Aniya.

Parang kidlat naman na nag-flash sa isipan ko iyon. "Galit na galit ka sa akin ng sabihin mo na.. wag na wag na kitang pupuntahan sa bahay nyo. And me not going inside your house is beyond impossible.. Hindi ako pinatulog ng boses mo ng gabing yon." Aniya at tumikhim.

"You were.. really.. really mad. Your expression scared that hell out of me that made me think that you really don't want to see me again.. So I left."

Napanganga ako dahil don. For God's sake! We were kids! Kailan ba ako nagalit sa kanya for more than a day? I gaped at him.

"You made me leave, Laureen. I was lost because of that."