Until We Get There

28. Limit

28. Limit

Buong byahe pauwi sa bahay ay tahimik ako.. Samantalang si Pierre ay kanina pa kanta ng kanta! Para siyang na-sugar rush sa sobrang hyper!

"Pierre, will you stop singing?! Nakakainis!" Angal ko ng nasa bandan chorus na siya.

"Take me into your loving arms! Kiss me under the light of a thousand stars! I'm thinking out loud!" At talaga namang nanadya tong mokon na 'to a! Mas nilakasan niya pa talaga. It's already 2AM pero heto siya at hyper na hyper parin!

"Pierre Tristan! You better stop right now!" Naiinis na talaga ako! Kanina pa siya ngiti ng ngiti sa akin! Na-o-akward-an kasi ako!

"What's wrong with my singing, Laureen?" Tumatawa niyang sinabi kaya sinapak ko na. Napipikon na kasi talaga ako e! Kanina pa siya!

"Tumigil ka na, Pierre!" Naiinis na talaga ako pero kanta parin talaga siya ng kanta! Kaya naman ng makarating kami sa tapat ng bahay namin ay bumaba ako kaagad at isinaldak ang pagsara.

"Laureen!" Hindi ko siya pinansin pero sinagot ko ng galit na 'Ano'.

"I love you!" Napahinto ako nang dahil doon. Did he jimuat said that?! Inis na nagmartsa ako pabalik sa kanya at sinuntok siya sa braso.

"Ano ka ba!!! Bakit mo sinabi yon?!" Paano kung marinig ka ni mommy! Nina Tita! Baka kung ano ang isipin nila?!"

Ngumisi lang ito at nagawa pa akong akbayan. "And so? I don't give a fuck." Nakangiti nitong sabi.

"Go inside. Malamig." Aniya at mabilis akong hinalikan sa pisngi. "I love you, Laureen." Bulong niya sa tenga ko. Kinilabutan ako sa paraan niya ng pagkakasabi nun kaya naman mabilis akong nagmartsa papasok sa bahay.

Dammit! Bakit gusto kong ngumiti?! Bakit ako nangingiti?' Oh, damn you, Pierre!

Nagising ako kinabukasan dahil may humahalik sa mukha ko kaya ng idinilat ko ang mga mata ko ay halos mapasigaw ako ng makita kong si Pierre yon!

"What are you doing here?!" Halos itulak ko na si Pierre para lang mailayo uung mukha niya sa akin. Tumawa siya bago ako hinalikan ng mabilis sa pisngi saka siya umupo ng maayos.

"Anong ginagawa mo dito?! Sino nangpapasok sayo?!" Hysteria na kung hysteria ikaw man ang magising nang ganon diba?!

"I'm here because I made you.." Aniya at kinuha yung tray na nasa gilid ng kama ko. "Breakfast. Si Tita ang nagpapasok sa akin. I said we had a fight and I'm making it up to you." Nakangiti niyang sabi. Nang sinilip ko yung tray ay may plato don na may laman na apat na pancakes, dalawang hotdog, isang egg, isang baso ng juice at milk.

"Bakit napakadami?!" Reklamo ko. Tooo namang napakadami!

"If I'm making you breakfast.. Of course I'll eat it wth you." At saka siya umupo ng maayos kaya nasa opposite side kami ng tray.

"Edible ba 'to?"

"Why would I poison my girl?" Nabigla ako sa sinabi niya. So, he's really claiming me, huh?

"Pierre.." Pagtutol ko. I have a boyfriend and I dont want to lead him into something that will hurt him i the future. Pero bakit lo nagugustuhan yung mga pinapakita niya sakin pero ayaw ko naman siyang paasahin?

"Not a word. I want to do this, please don't ruin my mometum."

"Pierre.. I need you to stop. Ayaw kong bigyan ka ng maling impression.."

Natigil siya sa paghihiwa ng pancake at padabog na ibinagsak yung knife at fork sa plato. Ngumiso siya at kitang kita ko na inis siya talaga.

Hindi ko alam kung paano ko yo ipapaliawanag sa kanya. Kung paano ko ipapaintindi na committed na ako.

"Pierre.. I have a boyfriend."

"Fuck that. Don't you think I don't know that?"

"Then why are you doing this?"

"I fucking love you, Laureen. I know you do, too cuz I felt it. I fucking felt it. Your heart was beating so damn fast I'm almost sure about it."

"Pierre.. I--I can't love two people at a time.."

"Of course you can't." Aniya at tumayo na kama at nagpunta sa pinto. "Mayroon kasing isang mas matimbang kaysa don sa isa." Aniya at lumabas ng kwarto.

Tumingala ako para pigilan yung luha sa mata ko na gustong kumawala. "Shit." Wala akong ibang masabi.

Bakit ganoon? May mga bagay tayong hindi maipalawanag.. May mga bagay na parang hanggang doon nalang talaga at di na pwedeng i-elaborate pa. Limit. That's the word. Kasi may limit ang lahat ng bagay. May limit ang mga bagay na kaya mong ibigay.. May limit ang pasensya.. Pati ang pagiging open mo sa iba ay may limit din.

Inside a relationship there's a limit of people that should be involved--isang babae at isang lalaki lang.

Matagal talaga din akong nagmukmok at umiyak don sa kwarto ko. I don't know how to escape.. Ayaw ko makasakit ng tao along the way..

Nang ibinaba ko yung pagkain na dala ni Pierre kanina ay si mommy ang inabutan ko doon sa dining hall. "Laureen.."

"My?"

"Are you and Pierre not in good terms? Umalis siya kaagad."

Hindi ako sumagot, umupo ako sa katapat na upuan ni mommy at saka ako dumukdok doon. Tiningnan ako ni mommy na para bang hinahantay niya akong mag-open up.

"My.." Nanlabo ang mata ko dahil sa luhang namuo doon. Hindi ako kaagad nakapagsalita dahil sa bara sa lalamunan ko. "Pierre is inlove with me.."

"I see.. Why are you crying?"

"I don't know.. what to do.. Mom, he's in love with me!"

"Bakit ka naguguluhan kung ano ang gagawin mo? You have a boyfriend, Laureen."

"I love James, mom.."

"If so, why are you crying?"

Minsan ang mga kaya mong aminin sa sarili mo ay limitado din. May mga bagay na nililimitahan mo kasi ayaw mong makapasok ito sa sistema mo pero bakit gayong ayaw kong pumasok yon sa sistema ko at pilit parin itong sumisiksik sa isang bahagi ng isipan ko.

"I love him.. But I don't know if I'm inlove with him.."