De keuze

2

Don doet de koptelefoon op en gaat verzitten. Omdat de laadmuziek van Fortnite super luid is en hij zijn oren nog even heel wil houden, laat hij het geluid zacht staan. Als het startscherm verdwijnt en het menu verschijnt, zet hij zijn geluid wel wat hoger.

"Hallo videomensen!" De stem van Link schalt door zijn koptelefoon en Don valt bijna uit zijn stoel.

"Jemig Link, ik schrik me helemaal kapot," zegt Don.

"En welkom Don, alias Gamemeneer!" Hoewel Don er op voorbereid was, schrikt hij toch weer. Hij zucht eens diep.

"Johoost, waarom heb je hem hiervoor uitgenodigd?" klaagt hij.
Zowel Link, als Joost schiet in de lach.

"Zullen we maar gewoon een potje starten?" klinkt de stem van Joost.

Don knikt en Link zegt:
"Ja, daar zijn we hier toch voor?"

"Don, wat vind jij ervan? Moeten we starten?" vraagt Joost voor de grap.

Don knikt opnieuw en grinnikt.

"Jemig, ik knikte twee keer Joost," zeurt hij.

Joost zucht en het spel start.

"Staat jouw camera aan, Joost?" vraagt Don terwijl zijn peperkoekfiguurtje uit de battlebus springt.

"Nee en die van Link ook niet," luidt het antwoord.

"Ja, we spelen lekker oldscool,"
voegt Link eraan toe.
Don landt bij de grote schuur van Fatal Fields.

"Er is hier nog een squad geland. Ze zitten op de grote schuur," zegt Link.

"Ik ben in de grote schuur nu. Waar zijn jullie?" vraagt Don terwijl hij een kist opent en de loot oppakt.

"Grote huis," antwoordt Link.

"Paardenstal," antwoordt Joost.

"Ik zie geen, Aaah!" Midden in zijn zin springt er een tegenstander voor zijn neus. Hij springt omhoog en schiet twee keer op de tegenstander. Hij wordt één keer geraakt. Snel bouwt hij een houten muurtje en rent weg. Hij rent het grote huis binnen en zegt:

"Jemig, er verschijnt ineens een Koter voor mijn neus. De squad zit dus nog steeds in de grote schuur."

"Heb jij healingitems Don?" vraagt Link aan hem.

"Alleen een grote pot, verder heb ik niets," antwoordt hij.

"Ik heb wel een paar mini's voor je," zegt Joost vervolgens.

"Dat wilde ik net zeggen," Link klinkt een beetje verontwaardigd, al verdenkt Don Link ervan dat dat gespeeld is.

"Ik zit nu bij jou in het huis, dus heb jij die mini's voor mij?" zegt hij.

"Komt in orde," klinkt het in zijn koptelefoon.

Met 145 HP gaat Don even later met Link de strijd aan tegen de squad in de schuur. Even later komt Joost er ook bij en hebben ze de squad snel uitgeschakeld.

"We moeten voor de cirkel naar het noorden. Zullen we langs Salty en dan naar Dusty gaan?" oppert Don.

"Dat vind ik een prima idee." zegt Link snel.

"Oké, dan doen we dat," kaatst Don terug.

"Is mijn mening nu ineens helemaal niets meer waard?" vraagt Joost verontwaardigd.

"Ja, dat klopt," zeggen Link en Don tegelijk en ze schieten in de lach. Joost zucht diep.

                                                                          ☴ 

Het potje is verder heel saai. Ze komen niemand tegen en op een gegeven moment moeten ze nog maar één squad van vier mensen verslaan om te winnen. De andere squad heeft een betere plek en veel betere loot, dus het is een snelle strijd.

"Dat was echt een kutpotje." zegt Joost als ze weer bij het menu zijn.

"Ja, laten we hopen dat de mensen in het volgende potje niet zo snel dood gaan!" foetert Link met de nadruk op de laatste vijf woorden.

"Don, je bent zo stil. Zeg jij eens wat?"
Joost klinkt een beetje bezorgd, Don heeft de laatste minuten geen woord gezegd, terwijl hij normaal aan het eind van een potje wel iets zegt.

Een paar minuten daarvoor was zijn mond opeens kurkdroog geworden. Zijn blik werd wazig en zwarte vlekken dansten voor zijn ogen. Nu komt er misselijkheid opzetten. Hij voelt de magnetronmaaltijd omhoog komen. Het voelt alsof er een zware deken over hem heen valt. Bewegen is moeilijk, het lijkt alsof hij in stroop gevangen zit. Zweet drupt in zijn ogen en stroomt over zijn rug.

"Don, ben je er nog?" vraagt nu ook Link. Hij klinkt bezorgd en Don probeert hem te antwoorden, maar er komt alleen een kreun uit zijn mond.

"Wat doe jij nou?" lacht Joost die blijkbaar denkt dat Don een grapje maakt.

En tang pakt Dons hersenen vast. Of zo voelt het tenminste. Elektrische schokjes lopen over zijn hele lichaam.
Opeens is Don bang voor wat er gebeurt. Eerst dacht hij dat hij een voedselvergiftiging had opgelopen. Hij gelooft dat nu niet meer. Bang voor zijn lichaam, bang voor wat er gaat gebeuren wacht hij. De elektrische schokjes veranderen in een prikkelend gevoel. Alsof zijn hele lichaam slaapt.

"Don, het is nu niet meer grappig. Hou op." Ook Joost krijgt door dat er iets niet klopt.

Plotseling valt de deken weg. De stroop verdwijnt en het prikkelende gevoel trekt langzaam weg. Hij is ook weer in staat om wat te zeggen.

"Sorry, ik weet niet wat er aan de hand was." begint Don.

"Gelukkig, je bent er weer." zegt Link.

Opeens steekt iemand een gloeiend hete pook in zijn hoofd. Schiet iemand een bliksemschicht in zijn maag en gooit gif in zijn ogen. Hij schreeuwt het uit van pijn. De pook blijft branden, de bliksem blijft schokken, het gif blijft prikken en Don blijft gillen. Zijn lichaam schokt in zijn stoel. Krampachtig grijpt hij de leuningen in een poging de verschrikkelijke pijn aan de stoel door te geven.

"Don!" gilt Link paniekerig.

"Don, als je een grapje maakt, houd daar dan nu mee op!"
Don reageert niet op zowel Joost als Link. Hij gilt alleen maar.

"Hij maakt geen grapje idioot!" schreeuwt Link boos.

De pijn blijft zijn geest teisteren. Zijn lichaam blijft schokken. Zijn geest kan het niet meer aan. Hij voelt zichzelf wegzakken in een zwarte leegte. De pijn verdwijnt naar de achtergrond terwijl Don verder valt. De leegte sluit om hem heen en hij stopt met gillen.

"Wat was dat Don?" roept Link.
Als antwoordt hoort hij alleen een droge plof. Het geluid van een zak aardappelen die op de grond valt.