De keuze

9

Er wordt voorzichtig op de deur geklopt.

"Kom maar binnen hoor!" roept Don.
Link kijkt hem met een grote glimlach aan.

"Je stem," zegt hij alleen maar. Plots beseft Don dat zijn stem weer krachtig en zalvend is. Joost doet de deur open en loopt naar binnen.

"Riep jij net?" vraagt hij aan Don.

"Ja. Mijn stem is weer helemaal heel," antwoordt hij.

"Ehm. Man hoe zeg ik dit? Hoe was het?" vraagt Joost nieuwsgierig.

"Het was eng, maar het deed gelukkig geen pijn," zegt Link.

"Het was echt lekker," knikt Don. Meer woorden maakt hij er niet aan vuil. Hij vertelt ze niet over het visioen of over zijn moment in Link. Eigenlijk is hij wel nieuwsgierig of Link gemerkt had zijn lichaam twee zielen bevatte, maar dat gaat hij nu niet vragen. Wat hij wel gaat doen is proberen op te staan. Hij gaat overeind zitten en zet één voet op de grond. Dan zijn andere voet en vervolgens opstaan. Link gaat voor de zekerheid voor hem staan om hem op te kunnen vangen als er iets mis gaat.

Don staat even rechtop, maar zakt na een paar seconden door zijn benen. Link was erop voorbereid en vangt hem op.

"Wil je mij even helpen om in de woonkamer te komen?" vraagt Don. Link knikt en Don ondersteunend loopt hij naar de woonkamer. Joost wandelt achter hen aan. Met z'n drieën gaan ze op de bank zitten.

"Heb je nu ook superkrachten?" vraagt Joost. Don denkt aan het visioen en het zielreizen, maar schudt toch met zijn hoofd.

"Ik weet het niet," verklaart hij.

"Ik droomde dat je in een vleermuis veranderde, dus misschien kan je dat nu ook," zegt Joost met een twinkeling in zijn ogen.

"Dat ga ik niet nu bekijken, want ik moet vandaag nog veel opnemen." Don klinkt wat schuldig, maar Joost knikt bevestigend.

"Ik denk dat jij wel even alleen wilt zijn, na vannacht. We moesten maar eens gaan. Toch Link?" Link knikt vermoeid. Link en Joost staan op.

"Weet je zeker dat het goed met je gaat?" vraagt Link voordat ze naar de deur lopen. Don knikt.

"Maak je maar geen zorgen. Ik doe het vandaag rustig aan," stelt hij Link gerust.

"Dat is je geraden," zegt nu ook Joost.

"Ja, ja. Zal ik doen," Don staat voorzichtig op. Als hij merkt dat hij stevig op zijn benen kan staan, loopt hij met de jongens mee naar de deur. Voordat hij hen uitlaat zegt hij:

"Ik moet jullie nog even heel erg bedanken boys,"

"Graag gedaan hoor," zeggen Joost en Link tegelijk.

"Nee, echt. Dankjulliewel. En willen jullie het tegen niemand zeggen?" vraagt Don.

"Wij zwijgen als het graf," stelt Link nu Don gerust. Dan lopen ze de deur uit. Don doet de deur dicht en leunt even met zijn hoofd tegen de muur.

"Wat is er gebeurd?" vraagt hij hardop aan zichzelf.

"Ik ben een vampier geworden, heb Link gebeten, een visioen gekregen en die vanuit een ander perspectief beleefd, naar Links lichaam gereisd en ehhh," beantwoordt hij zichzelf. Hij loopt naar de woonkamer en gaat op een stoel zitten.

"Wat nu?" vraagt hij opnieuw aan zichzelf.

"Eerst maar eens ophouden met met mezelf te praten," zucht hij. Na een paar minuten zo gezeten te hebben besluit hij even te gaan douchen en dan een wandelingetje te gaan maken. Hij kijkt op de klok en vervolgens in zijn agenda. Vandaag staan twee video's en één edittaak op de planning.

"Dat lukt wel," mompelt hij waarna hij snel onder de douche springt. Nog nooit heeft een warme douche zo fijn gevoeld als nu. Een paar minuten later trekt hij zijn jas aan en loopt de deur uit. Net voordat hij de deur achter zich dicht trekt, bedenkt hij zich dat er vandaag markt is, dus dat een portemonnee wel handig is om mee te nemen.

                                                                          ☴ 

Even later loopt hij door de straten van zijn wijk. Lelijke appartementencomplexen staan aan weerszijden van de straat. Alleen tegenover zijn complex ligt een klein parkje, verder is het kil en grijs in deze buurt. Hij komt toch nooit buiten, dus heeft hij er geen last van dat het zo mistroostig is. Met een ferme pas loopt hij over de stoep. Toch raar hoe snel hij weer op de been is na deze nacht. Peinzend loopt hij richting het marktplein.

De markt is gelukkig rustig vandaag. Voordat hij zich op het plein waagt, doet hij zijn capuchon op. Als een koter hem ziet is hij nog lang niet jarig, omdat ze dan weten in welke stad hij woont. Met zijn handen in zijn zakken, hoofd gebogen en een frons op zijn voorhoofd loopt hij over de markt naar de groentekraam.

"Goedemorgen," zegt de groenteman als hij Don ziet staan. Don groet terug. Hij is van plan om een fruitsalade te gaan maken, dus vraagt hij om een appel, peer, banaan, sinaasappel, grapefruit en mango. Als de groenteman zegt dat de druiven in de aanbieding zijn, neemt hij die ook mee. Met het fruit in een zak loopt hij nog even verder de markt op. Opeens gaat zijn koterdetector af. Eigenlijk is het meer het gevoel dat hij bekeken wordt, dan een echte detector, maar hij heeft het meestal wel goed, dus gaat hij tegen een boom staan. Onopvallend kijkt hij in het rond.

De groenteman is in gesprek met een van de weinige andere klanten op de markt: een mevrouw die een klein meisje naast zich heeft staan. Naast de vrouw staat een man met zijn handen in de zakken van zijn lange regenjas gestoken. De man kijkt Don uitdagend aan. Zijn ogen zijn het enige wat er van zijn gezicht te zien is, omdat hij een dikke, gebreide sjaal om heeft. De sjaal is veel te vrolijk voor zijn doordringende blik, wat Don het gevoel geeft dat de man maar gewoon een sjaal van zijn vrouw omgedaan heeft zonder te kijken of die wel bij zijn kleding past.

Het meisje naast de vrouw kijkt met grote ogen naar Don. Haar sproetjes zijn nog net zichtbaar op haar bolle gezichtje. Don glimlacht naar het meisje. Ze glimlacht terug en zwaait, waardoor haar ravenzwarte krulletjes op en neer dansen. De moeder ziet dat, werpt een onderzoekende blik op Don en vraagt aan het meisje:

"Noa, waarom zwaai je naar die meneer?" Het meisje kijkt nog even goed naar Don en zegt met luide stem:

"Omdat hij er zo vreemd uitziet mama," De moeder schrikt duidelijk en kijkt een beetje ongemakkelijk naar Don.

"Sorry, ze is nog jong," verdedigt ze haar dochter. Zo snel mogelijk rekent ze het fruit af en met Noa aan de hand loopt ze zo snel mogelijk weg van de markt. Don hoort haar nog streng zeggen dat ze dat nooit moet zeggen tegen mensen. Het meisje antwoordt niet, waarschijnlijk omdat ze wordt afgeleid door de snoepkraam. Het enige wat ze zegt is namelijk of ze een snoepje mag. De man lijkt niet van plan te zijn met de vrouw en het meisje mee te lopen. Hij blijft naar Don staren. Na een paar ongemakkelijke secondes knikt de man houterig met zijn hoofd en loopt weg.

Don stapt van de boom weg. Hij loopt nog even naar het notenkraampje om daar wat gedroogde mango voor Lotte te kopen. Met zijn hoofd vol nieuwe vragen loopt hij naar huis.