De keuze

23

Snapt hij nu meer van de visioenen en de 'uitleg' van de man in de winkel? Nee. Luchtte het op om Lotte te vertellen wat er aan de hand is? Absoluut. Conclusie: volgende keer dat er iets vreemds gebeurt, moet hij het met zijn vriendin bespreken, dat scheelt heel wat gedoe.

Don is net klaar met de laatste opnames van de nacht en hij rekt zich uit achter zijn bureau. Alsof Roger doorheeft dat hij nu wel binnen mag komen, duwt hij de deur open en racet luid miauwend naar Dons bureaustoel.

"Ja ja, nu krijg jij aandacht," lacht Don terwijl hij bukt om de kater te aaien. Eigenlijk was de planning om vroeg te gaan slapen, want morgen moet hij weer vroeg op, maar hij moest nog wat video's opnemen en voor hij het wist was het vier uur 's nachts. Don pakt de kat op en loopt naar de slaapkamer. Roger stribbelt niet tegen, wat hij een paar dagen geleden wel nog deed. Na zich omgekleed te hebben ploft Don op zijn bed. Het licht is nog steeds kapot, dus hij hoeft die niet uit te doen. Met Roger opgekruld naast zich valt Don in een diepe slaap.

☴

De wekker gaat veel te vroeg en Don kreunt. Hoewel hij beter slaapt sinds Roger er is, is maar drie uur slapen niet optimaal. Hij gaat overeind zitten en veegt de slaap uit zijn ogen. Even weet hij niet meer waarom de wekker ging, maar dan lichten zijn ogen op; vandaag zijn de opnamens voor LOG. Het vierde seizoen van Legends of Gaming alweer. Vol nieuwe energie springt Don uit bed. Roger mauwt verontwaardigd als hij de dekens over zich heen krijgt en Don lacht. Niets kan hem meer van zijn goede humeur afhelpen. Eindelijk ziet hij alle mensen weer! Door hun drukke schema's ziet hij zijn Youtubevrienden niet heel vaak en al helemaal nooit allemaal bij elkaar. Hij eet een snel ontbijtje en doet een spijkerbroek en gemakkelijk shirtje aan. Hij krijgt daar toch vast een LOG-shirt, dus hoeft hij niet een speciaal shirtje uit te zoeken.

☴

Nauwelijks een halfuur later staat hij in de lift onderweg naar zijn auto. Met een schok beseft hij dat het alweer een paar weken geleden was dat hij voor het laatst zijn auto heeft gebruikt. Dat is natuurlijk logisch, bedenkt hij, want hij gebruikt de auto tegenwoordig alleen nog voor zakelijke afspraken. Vandaag gaat hij naar mensen die niet weten dat hij een vleermuis kan zijn, dus heeft hij dit keer besloten wel met de auto te gaan. Als hij het halletje inloopt, hoort hij een vreemd geluid. Uit het trappenhuis klinkt een krassend getik. Een paar tellen blijft hij verbaasd staan, totdat er een zwart-witte schicht naar beneden sprint en tegen zijn benen tot stilstand komt.

"Hoe kom jij nu weer buiten?" vraagt hij aan de kat die bijna glimmend van trots kopjes geeft. Zuchtend kijkt hij op zijn mobiel; geen tijd meer om terug naar boven te gaan. Dan moest hij Roger maar meenemen naar de studio. "Je gaat je wel gedragen hè? Dus niet teveel miauwen." Roger reageert niet, maar mauwt ook niet verontwaardigd, dus Don vat het op als een ja. Samen lopen ze naar de auto, Roger met staart en kop omhoog voorop en Don daar lachend achteraan.

☴

Een paar minuten later rijden ze over de provinciale weg vlakbij de wijk waarin hij woont. Het stoplicht staat op groen dus Don rijdt gewoon door. Vanuit zijn ooghoek ziet hij een rode auto op grote snelheid aan komen rijden. De auto rijdt door rood, ziet Don te laat en heeft geen ruimte meer om te remmen. Dons hart schiet in zijn keel en zijn handen worden klam. Hij rukt het stuur naar rechts, ontwijkt nog net een lantaarnpaal en staat dan stil. In zijn achteruitkijkspiegel ziet hij dat de rode auto ook tot stilstand is gekomen. De kale man die achter het stuur zit, kijkt Don met samengeknepen wenkbrauwen aan.
Inmiddels is Dons hart gekalmeerd en boos draait hij zich om, om er vervolgens achter te komen dat de rode auto verdwenen is.

"Eerst bijna een ongeluk veroorzaken en dan niet eens even sorry zeggen!" foetert Don terwijl hij de motor weer opstart. Dan pas herinnert hij zich dat hij een passagier heeft en verschrikt kijkt hij opzij. Roger zit met uitgetrokken nagels en verschrikt opengesperde ogen op de stoel naast hem. Zijn haren staan allemaal recht overeind, wat hem wel twee keer zo groot laat lijken als hij werkelijk is.
"Moge die man de volgende keer niet kunnen remmen en in de sloot belanden. Dat zal hem leren," mompelt Don terwijl hij Roger onder zijn oren kriebelt. Als de adrenaline zijn lichaam heeft verlaten, voelt hij zich een beetje schuldig vanwege zijn woorden van net. Zelfs een zak die zich niet aan de stoplichten houdt, verdient het niet om in de sloot te eindigen. Met een iets minder goed humeur dan even geleden, rijdt Don het laaste stukje naar de studio.

☴

Pas wanneer hij zijn auto in de parkeergarage heeft gezet, beseft hij dat katten helemaal niet zijn toegestaan in het gebouw.
"Je zal nu toch hier moeten blijven, Roger." Roger miauwt verontwaardigd en gaat liggen, zijn kop op zijn voorpoten. Don zucht en stapt uit. Hij kan die kat natuurlijk niet de hele dag in de auto laten zitten. Een blik op zijn telefoon laat hem zien dat hij nog een kwartiertje heeft voor zijn plan, dat hij net, twee seconden geleden, bedacht heeft.
"Dat moet genoeg zijn," mompelt hij waarna hij Roger oppakt en de autodeur met zijn voeten dichtschopt. Een beetje ongemakkelijk drukt hij op de sluitknop op zijn sleutel en laat de sleutel in zijn zak glijden. Met een ferme pas loopt hij de parkeergarage uit. De paar mensen die al vroeg op straat zijn, kijken hem verbaasd aan. Hij negeert de starende blikken en loopt door. Als het goed is heeft hij de juiste uitgang gepakt, en moet het steegje hier vlakbij zijn. Een paar keer loopt hij het verkeerde steegje in, en bijna raakt hij verdwaald tussen de kantoorgebouwen, maar uiteindelijk vindt hij wat hij zoekt.

Met nog drie minuten op de klok staat hij voor een van de nooddeuren van het studiogebouw. Deze speciale deur hadden Jeremy en hij tijdens seizoen één van LOG gevonden. Deze nooddeur kan namelijk ook van buiten geopend worden. Hopelijk hebben ze hem nog niet gerepareerd, want hij heeft geen tijd meer om terug te lopen naar de hoofdingang. Met zijn schouder duwt hij tegen de deur. De scharnieren piepen en kraken als de deur openzwaait en met een klap tegen de muur tot stilstand komt. Het metalige geluid echoot door het hopelijk verlaten trappenhuis. Roest regent van het kozijn. Zodra Don over de drempel stapt, begint Roger te kronkelen. Snel zet Don hem neer op de betonnen vloer. Hij doet de deur achter zich dicht en begint de trap op te lopen. In de mail stond dat hij naar de derde verdieping moest. In het weinige licht van de ene tl-lamp die nog leeft, zoekt Don zijn weg naar boven. Roger springt enthousiast van trede naar trede. Opnieuw verbaast Don zich over de energie van de kleine kat.

Op de derde verdieping aangekomen kijkt Don op zijn telefoon. Precies op tijd. Aan het einde van de gang ziet hij een lange man staan.

"Hé Joost!" roept hij terwijl hij op Joost afloopt.

"Hallo Don. Hoe gaat het ermee," reageert Joost met een halve glimlach op zijn gezicht.

"Ja, wel goed, naar omstandigheden. En met jou?" Joost geeft een vaag antwoord en houdt een deur voor Don open.

"De andere zitten al op je te wachten." En dat is niet gelogen, want in de kamer achter de deur zit een groepje mensen aan een houten tafel. Hij stapt de ruimte in en iedereen kijkt op van zijn of haar koffie. Link, Jer, Milan, Emre en blijkbaar ook Joost, aan de lege stoel te zien, zitten aan de linkerkant; Duncan, Rudi, Ronald, Puck, Kacper en Don Kaaklijn aan de rechterkant.
Emre is de eerste die iets zegt:

"Daar zal je Don hebben, precies op tijd voor koffie." Don grinnikt en gaat zitten naast Link, die met een glimlach luistert naar een gesprek tussen Duncan en Rudi tegenover hem. De vrolijke sfeer doet Don goed. Iedereen heeft zin in dit vierde seizoen. Al zijn er wel een beetje veel deelnemers dit keer. Link ziet hem blijkbaar fronsen, want hij buigt zich naar Don toe en zegt:

"Dit seizoen gaat anders dan de andere drie, hoorde ik net van Duncan. Het schijnt dat de drie winnaars van de vorige seizoenen elk een eigen team moeten vormen van de andere mensen." Don herinnert zich inderdaad dat er zoiets als dit in de mail stond. Het klinkt als een leuk idee. Zowieso zijn de LOG seizoenen altijd super geregeld, dus het zal vast wel leuk worden. Net als hij dat geconcludeerd heeft, zet Jeremy een kop zwarte koffie voor zijn neus. Hij buigt zich net als Link ook voorover en mompelt:

"Waarom ben je via de nooddeur gekomen?"

"Nooddeur, hoe weet jij dat nou?"

"Er zit roest in je haar," fluistert Jer met een knipoog. Dons ogen worden groot en hij voelt zijn wangen gloeien. Snel haalt hij zijn hand door zijn haar. Jer had gelijk: zijn hand zit vol rode schilfertjes. Met twee handen gaat hij ruig door zijn zwarte bos heen om alles weg te halen. Natuurlijk zit zijn haar nu verschrikkelijk, maar hij gaat zo toch de visagie in. Even blikt hij naar Jeremy, die is gaan zitten en naar hem knikt. Mooi, alle roest is dus uit zijn haar. Ach ja, nu heeft hij Roger wel mee kunnen nemen, dat was het tripje door de nooddeur wel waard.

"Shit, Roger!" vloekt Don terwijl hij zijn stoel naar achteren schuift en overeind springt.

"Wat ga jij nou doen?" vraagt Duncan verbaasd.

"Mijn kat staat nog buiten!" zegt Don terwijl hij naar de deur sprint.

"Je wàt?!"