De keuze

22

"Waar heb je het over?" Don heeft de neiging om van de bank te springen, maar houdt zich in. Hij voelt dat Lotte nog maar een heel klein vonkje nodig heeft om te ontploffen. Waarom is hem nog steeds een raadsel. Lotte heeft overigens nog niet geantwoord. Ze staat daar maar, met haar samengeknepen lippen.

"Hallo, mag ik wat uitleg." Nu wordt hij toch wel een beetje geïrriteerd.

"Alsof jij altijd uitleg geeft," bijt Lotte hem toe. Dat is zo waar dat hij er helemaal niets tussen kan krijgen. Toch probeert hij het:

"Maar dat was anders." Hij geeft toe, het is niet het allerbeste argument, maar meer weet hij niet te verzinnen op dit moment. Als Lotte diep ademhaalt om hem van repliek te dienen, heft Don zijn handen en zegt:

"Sorry, maar ik kan je toch niet iets uitleggen waarvan ik zelf niet eens weet wat het was?" Hij kan er niets aan doen dat hij zijn stem toch ietsje verheft. Lotte rolt met haar ogen en zucht.

"Jij bent slim Don, mede daarom vind ik je zo leuk. Het kan niet dat je helemaal geen idee had wat er met je aan de hand was toen. Bovendien had je dan toch gewoon kunnen zeggen dat je het ook niet weet! Dan hadden we samen kunnen kijken of we er achter konden komen!" Zij vindt het duidelijk niet erg dat haar stem zich verheft. De woorden doen pijn, dat moet hij toegeven. Ze doen pijn, omdat ze de waarheid zijn. Niets kan zoveel pijn doen als de waarheid.

"Want dat is toch waar een relatie om gaat, dat je iets samen doet?!" Nu is het Don die met zijn ogen rolt.

"Moet je nou echt dat argument gebruiken?" Deze ruzie begint naar zijn mening een beetje te veel op een soapruzie te lijken en dat laat hij maar al te duidelijk merken.

"Ja, dat moet ik. Ik wil verdomme uitleg!"

"Nou ik dus ook! Want jij hebt ook iets uit te leggen." Don neemt heel even pauze om uit te kunnen leggen waarvan hij uitleg wil. Om eerlijk te zijn weet hij het zelf ook niet meer. Waar was zij ook alweer boos om? Lotte gunt hem de tijd echter niet en zegt verbitterd:

"Dat klopt helemaal, maar dat ga ik je ook geven! Ik geef je dat altijd toch, dat weet je! Het gaat nu om jou! Waarom liep je weg, wat was er aan de hand! Gewoon, aargh!" Zij heeft duidelijk niet de tijd nodig om iets te kunnen bedenken. Na even zijn mond openen en weer sluiten, beseft Don dat hij vast zit. Alles wat ze zegt is gewoon helemaal waar.

"Nou?!" vraagt ze boos terwijl ze haar handen over elkaar legt en ongeduldig met haar voet op de grond tikt. Even schiet de gedachte door Dons hoofd dat ze er zo ontzettend aantrekkelijk uitziet, maar die duwt hij weg. Hij heeft nog één troef die hij kan inzetten. Eentje die altijd werkt in soaps.

"Ik wilde niet dat jij je zorgen zou maken!" Het wordt doodstil in de kamer. Zelfs de katten lijken de spanning te voelen en blijven stil. Don weet niet echt wat hij verwacht als reactie. Dat ze ontroerd raakt en sorry zegt? Dat zal wel niet. Daar is ze het type niet voor. Dat ze verbluft op de bank zakt en zegt dat ze daar nog niet over had nagedacht? Ook dat lijkt hem sterk. Ook zij is hartstikke slim, dus die optie zal ze vast wel overdacht hebben. Hoe langer het stil blijft, hoe zwakker zijn argument hem in de oren klinkt. En Lotte staat daar maar met haar vlammende ogen. Hij krijgt de neiging om zijn ogen neer te slaan en haar haar gelijk te geven, maar zijn trots weerhoudt hem daarvan. Omdat het stil blijft krijgt Don de tijd om zich af te vragen hoe de situatie zo kon verslechteren. Eerst was het een beetje ongemakkelijk geweest toen hij naar binnen was gevolgen, maar dat duurde maar een paar minuten. Alhoewel, vlak voordat ze naar de keuken liep, hadden haar ogen ook even geschitterd.

"Dat is het nou juist," roept Lotte plotseling en Don verstrakt even van schrik. Hij zit nog zo in zijn gedachten dat hij een paar tellen niet doorheeft waar Lotte het over heeft. Wát is het nou juist? Bijna wil hij het gaan vragen maar dan ziet hij de tranen in haar ogen. Hij heeft zeker weten iets verkeerds gezegd, maar wat? Voorzichtig staat hij op van de bank. Als hij ziet dat zijn vriendin haar handen tot vuisten balt en haar tranen weg knippert, deinst hij heel even terug.