De keuze

19

Voor fokstar2005, omdat zij wilde dat er iets zou gebeuren met de kast;)

Hij ligt in bed wanneer een luid gebonk hem wakker laat schrikken. Meteen springt hij uit bed. Dat verbaast hem, want normaal blijft hij nog minstens een paar minuten liggen. Zonder dat hij het doorheeft staat hij voor zijn gelakte ebbenhouten kast. Zijn vingers vouwen zich om de metalen knop. Er wordt vanaf de binnenkant geklopt op de deur van de kast. Langzaam draait hij de knop om en trekt. De scharnieren protesteren hevig, wat Don aan het denken zet.
Zijn kastdeuren kraken niet; hij heeft ze gister nog geluidloos geopend vlak voordat hij naar Lotte ging.

In de kast staat een meisje. Het gekke is dat dat Don niet verbaast. Het meisje steekt haar hand op en glimlacht. Op de achterwand van de, op het meisje na, lege kast, verschijnt een zwarte plek. Het meisje spert haar ogen open, maar blijft glimlachen. Haar tanden verkleuren langzaam van tandpastawit naar roze, naar rood en tenslotte naar bruin. Het bruin van opgedroogd bloed.

Het meisje begint te gillen als felrood bloed uit haar ogen, oren en neus stroomt. De gil wordt een gegorgel als bloed de keel van het meisje vult. De geur van bloed vult de kamer en Don likt automatisch zijn lippen af. Dan schudt hij met zijn hoofd. Dit is niet het moment voor de vampier in hem. Hij duwt zijn instinct weg en meteen begint zijn hard sneller te kloppen. Hij begint te beven. Dit kan niet! Dit meisje is al dood, al begraven! Toch staat er hier in zijn kast een meisje met dezelfde zwarte haren, dezelfde sproetjes en dezelfde lach als het meisje dat hij op de markt heeft gezien.

Het meisje zakt door haar benen en valt naar voren. Automatisch vangt Don haar op, waardoor hij zelf bijna omvalt. Bloed doorweekt zijn zwarte T-shirt.

Nu zou hij wakker moeten schrikken, beseft Don. Hij zou nat van het zweet en in Lottes bed wakker moeten worden, want hij droomt. Dit is allemaal een nachtmerrie, maar nog steeds staat hij hier met een dood meisje in zijn handen. Dit is zo onwerkelijk, het moet wel een droom zijn toch?

Licht; het schijnsel van de vele vuren werpt grillige lichtvlekken op de rotswanden.

Geluid; het gejoel van duizenden mensen wordt versterkt door de ruimte en beukt op zijn oren in.

Geur; een frisse sinaasappelgeur vult zijn neus en doet hem denken aan de vele wandelingen met Avis.

Warmte; de vele mensen maken de lucht klam en zweet loopt over zijn rug.

Wat was dat? Don knippert verward een aantal keer met zijn ogen. Hij gaat op het bed zitten. Het meisje valt vergeten uit zijn armen en zakt op de grond.

"Filia Regis, neem jij Furorens Animus als jouw wettige erfgenaam?" buldert hij. Een luid gefluister vult de grot als Filia stil blijft. Als er vervolgens een luide 'ja' uit haar glimlachende mond komt, springt zijn hart van trots.

Don haalt even diep adem. Zijn hart ramt als een bezetene in zijn borstkas.
Hij sluit zijn ogen en opent ze weer. Als hij ziet dat hij nog steeds op zijn bed zit, slaakt hij een trillende zucht.

"Vader, mag ik even iets zeggen?" fluistert Filia naar hem en hij kan het niet laten te glimlachen. Eindelijk is zijn meisje volwassen! Snel knikt hij en gaat moeizaam zitten. Zijn oude botten protesteren, maar zijn hart bloeit op van liefde om zijn dochter.

"Mensen, luistert! Wij leven al duizenden jaren hier op dit eiland in vrede en harmonie. Maar toch is er nog veel te veranderen; er is namelijk een groep die hier niet kan leven in vrede en harmonie." Hij fronst even en gaat rechter zitten. Waar gaat dit over? Toch niet over-

"De Haikuws leven al zolang wij weten bij ons, naast ons zelfs, maar wij-" Filia's stem wordt rauwer, wat hem doet opkijken. Diep in zijn hart weet hij wat er komen gaat, maar hij wil het nog niet beseffen.

"Hebben ze altijd uitgebuit, altijd mishandeld en altijd als slaven behandeld! Dit kan zo niet langer! Haikuws zijn ook mensen, ze zien er alleen iets anders uit. Haikuws kunnen ook voor elkaar zorgen, dat hoeven wij niet te doen!" Hij staat op en maant zijn dochter tot stilte.

"Filia, verlaag je niet tot dit soort preken. Wees blij en gelukkig op deze mooie dag," zegt hij met een smekende ondertoon.

"Nee, dat kan ik niet!"

De schreeuw van Filia galmt na in zijn hoofd als Don eindelijk wakker schiet.
Zwaar ademend gaat hij overeind zitten. Lotte mompelt wat en gaat verliggen. Met een trillende glimlach om zijn mond kijkt Don naar haar vredige gezicht. Zou hij er zelf ook zo uit hebben gezien een paar minuten geleden?

                                                                     ☴ 

Een kwartiertje later wordt Lotte wakker. Knipperend komt ze overeind.

"Goedemorgen," gaapt ze. Don zegt niets terug, hij glimlacht alleen maar.

"Ben je al lang wakker?" vraagt ze dan. Don haalt zijn schouders.

"Een kwartiertje denk ik." Hij verzwijgt zijn droom; hij snapt zelf nog niet eens wat er gebeurt is. Bovendien is Lotte net wakker. Hij laat haar eerst wel even rustig wakker worden, daarna vertelt hij het wel.

"Doe niet zo dwaas, Filia!" mompelt hij fel, maar Filia geeft hem een boze blik en draait zich om.

"En daarna gaan we met z'n allen eten, waardoor jij pas later op de avond kan komen. Ik hoop dat je dat niet erg vindt?" Lotte kijkt hem vragend aan. Don schrikt; hij weet dat Lotte het heel irritant vindt als hij niet luistert. Omdat hij echt geen idee heeft waar ze het over heeft, haalt hij zenuwachtig zijn hand door zijn haar.
Lotte snapt de hint en fronst.

"Was je niet aan het luisteren?"vraagt ze achterdochtig. Don geeft toe en krimpt al ineen voor de uitbrander die hij waarschijnlijk zal krijgen. Lotte lacht daarentegen en pakt haar kussen vast. Te laat heeft Don door wat ze van plan is, dus hij krijgt het kussen vol in zijn gezicht.

"Auw, dat deed pijn," zeurt hij, maar zonder succes, want hij krijgt meteen nog een klap van het kussen. Snel pakt hij zijn eigen kussen en mept terug.
Lachend dansen ze om elkaar heen, terwijl kussens over en weer vliegen.

"Haikuws, laat jullie zien, breek de banden met jullie meesters!"

Don schrikt zich te pletter en valt bijna van het bed af. Lotte heeft het hopelijk niet gezien, maar helemaal zeker kan Don dat niet zeggen. Ze reageert in ieder geval niet, dus dat is mooi.

Hij staat zo snel op dat zijn oude botten kraken.

"Filia, wat heb je gedaan!" schreeuwt hij, maar de schreeuw wordt overstemd door het oorverdovende geraas van alle Haikuws die zich van de mensen losmaken. Uit elk mens die voor hem staat komt een zwarte wolk gestroomd. Er komt zelfs ook een Haikuw uit de man van zijn dochter!
De Haikuws schreeuwen van woede, een laag en dreunend geluid wat hem doet wankelen.

Het geluid vult Don's hoofd en beukt op zijn hersens in. Het kan toch niet dat Lotte dat niet hoort? Lotte heeft niets door en gooit lachend een kussen naar zijn hoofd. Don weet hem bij toeval af te weren, omdat hij zijn handen tegen zijn oren slaat. Het helpt natuurlijk geen zier, maar meer weet hij niet te verzinnen.

"Don?" vraagt Lotte voorzichtig als hij ineenkrimpt. Hij knijpt zijn ogen dicht en wiegt heen en weer als het geluid nog steeds aanhoudt. Lotte trekt hem tegen zich aan en wrijft onbeholpen over zijn rug.

Pas tien minuten later is de laatste nagalm uit zijn hoofd verdwenen en haalt hij zijn handen van zijn oren.

"Fuck!" vloekt hij en dat heeft nog nooit zo opgelucht.

"Wat was dat? Had dat iets te maken met het kussengevecht. Heb ik je te hard geraakt?" Lotte klinkt behoorlijk bezorgd, maar toch blijft Don stil. Straks gaat ze zich nog meer zorgen maken, omdat ze denkt dat hij gek wordt! Dat kan hij haar niet aandoen, dus staat hij op en loopt de deur uit.

"Don? Don?! Hallo?! Zeg eens iets! Kom op, ik mag toch wel een verklaring vragen!" Lottes stem achtervolgt hem nog dagenlang, maar voor haar eigen veiligheid, reageert Don niet.