De keuze

20

Don kijkt bezorgd naar de donkere wolken boven hem. Hij hoopt dat hij weer binnen is voordat de bui losbarst. Blijkbaar denkt de rest van de mensen daar hetzelfde over, want de winkelstraat is zo goed als leeg. De mensen die er wel lopen, hebben duidelijk een doel voor ogen en lopen met stevige passen langs de vele etalages. Wat dat betreft voelt Don zich een beetje een buitenstaander aangezien hij wel bij elke etalage stilstaat en naar binnen gluurt. Tot nu toe heeft hij nog niet echt iets leuks gevonden en hij begint de hoop op een leuk cadeautje op te geven.

Eigenlijk is hij te laat met een cadeautje zoeken aangezien Lotte al morgen jarig is. Toch zal hij iets leuks moeten vinden, want hij heeft wat goed te maken na zijn plotselinge vertrek van een aantal dagen geleden. Peinzend slentert hij langs een ontiegelijk dure kledingwinkel, een speelgoedwinkel en een snoepwinkel.
Het zit hem niet zo lekker dat hij Lot zo verward achterliet, maar het is voor haar eigen bestwil. Althans, dat vindt Don in ieder geval.

Een luide donderslag laat hem uit zijn gedachten opschrikken. Geschrokken kijkt hij omhoog, waardoor er een regendruppel op zijn voorhoofd terecht komt. Hij veegt de druppel weg en begint wat harder te lopen. Al na drie stappen roffelt de regen al op de daken. Om binnen te zijn voordat zijn jas de regen doorlaat, schiet hij een steegje in om wat tijd te winnen. Na nog een luide donderslag begint het nog harder te regenen. Don voelt de een koud stroompje water over zijn rug stromen en rilt.

Doordat hij even niet op zijn weg heeft gelet, struikelt hij en zoekt steun bij de muur. Zijn hand sluit zich om een metalen staaf en hij kijkt verbaasd opzij. Hij kijkt recht in de ogen van een opgezette marter die hem vanachter een stoffige ruit misttroostig aanstaart. Als hij de gevel van het huis nader onderzoekt, blijkt dat hij voor een winkel staat. Binnen een seconde heeft hij de staaf naar beneden geduwd en de deur opengezwaait. Hij stapt de winkel in en sluit de deur. Meteen wordt het een stuk stiller, nu het onweer is buitengesloten.

Het is aangenaam warm in de overvolle winkel. Links naast hem staat een enorme kast met kaarsen in alle soorten en maten. Rechts van hem staat eveneens een enorme kast, maar dit maal gevuld met allerlei snuisterijen. Houten maskers vol met krassen, opgezette dieren zoals de marter in de etalage en stoffige sieraden. Voor de kast staan wankele stapels boeken met daarop spiegels, muziekdoosjes en her en der stapels vergeelde papieren. Het valt hem op dat alles onder een laag stof zit. Alsof hier al een eeuwigheid niemand is wezen shoppen. Niet gek natuurlijk, gezien het feit dat deze winkel in een achterafsteegje huist. Hij vraagt zich af of er überhaupt wel iemand achter de kassa zit. Hij ziet in ieder geval nog niemand.

Omdat hij toch niets beter te doen heeft, kijkt hij maar even rond. Hoewel je zou verwachten dat het er muf zou ruiken of anders naar wierook zou meuren, ruikt het er best fris. Het kost hem even om de geur te herkennen als die van sinaasappelen.
Opeens trekt een schittering vanuit zijn ooghoek zijn aandacht. Op een gammel tafeltje achter een stapel papieren staat een stoffige kettingenstandaard met slechts één ketting eraan. De ketting zelf is gemaakt van kleine, waarschijnlijk zilveren, schakels. Aan de ketting hangt een druppelvormige hanger. De druppel is gemaakt van een soort zilveren kooitje waar een blauwgrijze steen in zit. De steen heeft precies dezelfde kleur als Lottes ogen en daarom haalt Don de ketting voorzichtig van de standaard af en veegt het stof eraf. De 'tralies' van het kooitje glinsteren hem tegemoet, terwijl de steen juist dof blijft.

"Vindt U het wat?" vraagt opeens een stem vlak naast hem. Van schrik laat Don de ketting vallen. De man naast hem pakt hem op en bekijkt hem even. Terwijl hij dat doet bekijkt Don de man. Het is een klein, mager mannetje met een olijfkleurige huid en twinkelende, felblauwe ogen. Zijn lange, zwarte haren heeft hij in een paardenstaart gebonden. Een beetje ongemakkelijk bedenkt Don dat het wel netjes is om antwoord te geven op de vraag van de man, dus zegt hij: