Dare To Live

12ο κεφάλαιο

Έχει περάσει μια βδομάδα και η Θεοφανία με τον Δυονιση συνεχίζουν να μου φέρονται απαίσια...

Το ξέρω ότι αυτό ήταν το σχέδιο μας από την αρχή αλλά το θέμα είναι ότι μου μου φέρονται απαίσια συνέχεια, ακόμα και όταν τα κορίτσια δεν είναι μπροστά...

-flashback-

Μαρ. Ειιιι! Διονύσηηηη! Θεοφανιαααα!
Θεό+Διο. Τι;

Είπαν απότομα και φαινόταν πολύ θυμωμένοι και οι δύο.

Μαρ. Έλεγα να φύγουμε μαζί σήμερα και γενικά να κάναμε παρέα αφού έτσι κι αλλιώς τα κορίτσια λείπουν σήμερα και δεν θα μάθουν τίποτα...
Θεό. Λοιπόν θα στο κάνω ξεκάθαρο παλιό άχρηστο πλάσμα.

Δεν-Σε-Συμπαθώ!

Είπε η Θεοφανία τονίζοντας την κάθε λέξη.

Διο. Κατάλαβες παλιό πουτανιτσα;

Με το άκουσμα αυτών έφυγα γρήγορα πριν με δουν ότι άρχισα να δακρύζω.

-end of flashback-

Και όχι μόνο αυτό αλλά πλέον σταμάτησε να μου μιλάει και ο Γιάννης...

Τι θα κάνω εγώ μου λέτε; Είναι τόσο δύσκολο... Έχω ξαναπεράσει από αυτό το στάδιο να μην έχω κανέναν αλλά το να μην με θέλουν αυτοί είναι διαφορετικό...

Με πληγώνει περισσότερο από κάθε άλλον να με μειώνουν αυτοί, αυτοί που μετά από τόσο καιρό είχαν νοιαστεί για εμένα ή τουλάχιστον με έκαναν να πιστέψω ότι νοιάζονταν.

Όλο το βράδυ το πέρασα κλαιγοντας... Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο...

Ξέρω ότι είχα πει ότι η αυτοκτονία είναι χαζομάρα και σε καμία περίπτωση κάνεις δεν πρέπει ούτε να του περάσει από το μυαλό αυτή η ιδέα αλλά δυστυχώς αυτή την στιγμή μου περνάει, μου φαίνεται σαν την μόνη λύση που υπάρχει...

Νιώθω ότι αν πεθάνω ο πόνος θα τελειώσει μια και καλή. Ο σωματικός και ο ψυχικός πονος...

Αλλά τι λέω; Μαλακίες...

Η αυτοκτονία μου απλά είναι μια λύση για αδύναμους που δεν σκέφτεται τους γύρο τους τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ...

Έχω οικογένεια που με αγαπάει και δεν πρόκειται να τους στεναχωρήσω έτσι, δεν πρόκειται να τους παρατήσω και να τους αφήσω να στεναχωριουνται για εμένα με αποτέλεσμα να μην χαίρονται την ζωή τους...

Μετά από αυτές τις σκέψεις για ακόμα μια φορά συνηδιτοποίησα ότι η αυτοκτονία δεν αποτελεί λύση και συνέχισα να ξεσπάω κλαίγοντας στο μαξιλάρι μου, το μόνο πράγμα που μπορούσα να κανω.