Sahipsiz Kalp~Rosekook

Dönüyorum

          Taksi 5 dakikaya gelmişti. Dışarıdaki soğuğun aksine taksinin içi baya bir sıcaktı. Gideceğimiz yeri tarif ettim ve dışarıda bakmaya başladım. Tam gözlerimi kapatmıştım ki telefonuma gelen bildirim sesi ile tekrar açtım. Elime ve bildirime baktım. Mesajı görünce hafif bir tebessüm ettim.

Tavşanımmm 🐰🖤

Nasılsın?

   İyiyim, sen?

Seni özlüyorum. Beni kendine nasıl bu kadar bağladın?

      Pişman mısın?

Hmm düşüneyim biraz...

                                      JUNGKOOK!

Hmm..

             Yazma bir daha bana! Ne ara ne de sor anladın mı!

Ya tamam tamam şaka yaptım.
(Bu kullanıcıya mesaj atamazsınız. )

Ne?
(Bu kullanıcıya mesaj atamazsınız.)

Şaka değil mi?
(İletildi)

Bana kıyamayacağını biliyordum.

                                  Görüldü ✔️✔️

İyi ki seni tanımışım canımın içi 🖤.

                                  Görüldü ✔️✔️

Her ne kadar cevap vermek istesem de ona inat cevap vermiyordum. Şu an deliye döndüğüne adım kadar emindim.

Taksi tarif ettiğim yere gelmişti. Parayı ödeyip arabadan indim.

Eskiler gelmişti gözümün önüne. Ne kadar mutluyduk. Her şey o kadar güzeldi ki sanki rüyaymış gibi.. Neden ben? Her zaman kendime bu soruyu soruyordum. Neden? Daha çekeceğim neler var bilmiyorum ama hiç bir şey bunun kadar acıtmaz sanırım.

Bahçeden içeriye girdim. Arkada mangal yaptığımız eşyalar hala duruyor. Aynı yerde. Gözlerim bir süre orada kilitli kaldı. Sonrasında birden kapı açılınca korkudan sıçradım. İlk başta o kişiyi tanımamıştım. Ama sonra tanıdım. 9 sene içinde ne kadar değişmişti. Sanırım yanındaki kadın yeni karısıydı. Ablamın mezarına da o kadınla gelmişti.

"Buyrun kimsiniz?" Beni tanımamış olması normal. Çünkü ben de onu tanımadım.

"Yıllar sonra sana da merhaba enişte."

Bana şok olmuş gözlerle bakıyordu. Karısı da öyle.

"Sen Rose-"

"Ta kendisi. Öldürdüğün karının kardeşi!" Öldürdüğün kelimeye baskı yapmıştım.

"Ne istiyorsun?"

"Sen bence gayet iyi biliyorsun ne istediğimi. Ha karından utanıyorsan gitsin sadece ikimiz konuşalım. Ama buradan cevabı vermeden çıkamazsın!"

Karısı ve yanındaki çocuk benim verdiğim cevapları pür dikkat dinliyordu.

"Hayatım siz içeriye girin ben geliyorum birazdan."

"Tamam aşkım."

İçeriye girdiklerinde enişteme bir adım daha yaklaştım. Bu cesareti nereden buluyorum bilmiyordum ama bir yanım acayip korkuyordu.