Decisions Made

Chapter 17 part 1

XAVIER'S POV

She was just standing there. Walang expression yung mukha niya. T*ngina nakakahiya yung ginawa ko tapos ganun lng expression ng mukha niya. Ayos ah.

Ayoko ng hntayn p yung sagot niya. Masyado ng nakakahiya. Tumalikod na ko at sinimulan ko na maglakad para makalayo.

Sh*t naman oh! Hndi ko talaga mapiglan ang bibig ko! Bkt ko b nsbe yun! Ang bobo ko! Nakakainis. Ang engot ko tlga, nang dhl s gnawa ko bka magkagulo pa.

"XAVIER!!" <--- Gem

Napahinto ako sa paglalakad.

"ANO BA?!" <--- Xavier

"HINDI MO MAN LANG HINTAYIN YUNG SASABIHIN KO? BIGLA KA NA LANG UMALIS!"

Talakera talaga tong babaeng toh! Ang ingay niya. Pero...

"ANO BA KASI YUN?!"

Ayaw na lang kasi sabihin. Makikinig nmn ako eh, tatanggapin ko, khit anu p yan.

"KASI NAGUGULUHAN NAKO SYO EH! HNDI KTA MAINTNDHN! ANU BNG IBG MUNG SBHN?! PLEASE LANG IPALIWANAG MU NMAN SKN OH?"

Huwag lang yan. Huwag mo lang itatanong yan. Hindi ko kayang sagutin yan.

"Ang ingay mo. Bhala k n nga lng dyan, hwag mu n dn intndhn ung snbi ko."

Tumakbo na ko papalayo s knya. Huwag na niyang intndhn ung snbe ko. Huwag na niyang alamin at hndi naman makakabuti kpag nalaman niya pa ito. Huwag n lang, mas maganda ng hndi niya alam.

-------

AYA'S POV

Ako nga pala si AYA DEL ROSARIO at masasabi kong tahimik lang ang buhay ko. Gusto ko lang nagiisa pero binago yun ng isang bata. 

Hindi hinahayaan ng batang yun na nagiisa ako. Kahit na ayoko, pagpipilitan parin niyang samahan ako.

Oo naiinis ako sa kanya. Pero sa katagalan nasanay na rin akong kasama siya.

Kaya  rin siguro sobrang gaan ng loob ko sa kanya.

Kapag kasama ko ang batang yun ay sinusubukan niya akong mapatwa. Laro yun para sa kanya. Natutuwa siya kapag napapatwa niya ko. Ewan ko ba sa batang yun at sinamahan parin ang isang katulad ko.

Naging matalik kong kaibigan yung batang yun. Hinding hindi kami naghihiwalay.

Lagi niya akong pinagtatanggol.

Lagi niya akong inaalagaan.

May mga magulang ako pero hindi sila ganun kaalaga sakin.

Sa buong araw ko. Kasama ko lang ang batang yun. Minsan nga naisip ko bakit ayaw niya akong iwan?

Kaya sinubukan kong itanong yun sa kanya. Ang sabi niya "Mahal na mahal kasi kita."

Hindi ako naniniwala kasi bata lang siya. Ano namang alam niya.

Pero araw araw. Araw araw niya akong kasama. Hindi niya ako nilulubayan. 

Tumagal ang panahon at...

Nagkaroon ako ng iba pang kaibigan.

Simula nun lumawak na rin ang pananaw ko.

Na marami pang pwedeng makilala. Na hindi lang siya ng siya. Na hindi lahat ng oras ko ibibigay ko sa kanya.

Sinabihan ko siya na layuan niya ko pero nagpumilit siya na dito lang sa tabi ko.

Pinahiya ko na siya, pinagtabuyan at sinaktan pero ayaw niya.

Nasakal ako sa kanya, hanggang sa hindi ko na kinaya at nilabas ko na lahat ng gusto kong sabihin sa kanya.

Ayaw niyang maniwala sa mga sinabi ko nung una. Pero hindi ako tumigil hangga't ndi niya naiintindihan.

Ang tagal.

Ang tagal bago niya natanggap.

Ang sakit makita na umiiyak ang batang yun.

Nagdalawang isip ako nung umalis na siya, pero nasabi ko rin sa sarili ko na, tama na. Kailangan din niyang mabuhay na hindi lang puro ako ang kilala niya. 

Ang masakit lang, kapag naalala ko ang pangako nmin sa isa't isa. Ang pangako ko sa batang yun.

Pangako na hindi k natupad sa batang yun, kay Xavier. 

---

Tumanda kaming dalawa na hindi na kilala ang isa't isa.

Palibhasa natuto akong makihalubilo sa iba at inaasahan kong ganun din siya.

Tumagal tagal pa at akala kong makakalimutan ko na siya. Pero hindi eh. 

Mas lalo ko lang pinagsisihan yung ginawa ko sa kanya.

lalo't nakikita kong may mahal na siyang iba.

Tinago ko lang yung sakit. Tumagal pa ang panahon hanggang sa nalaman kong may matindi akong sakit. Sakit na hindi na magagamot pa dahil malala na. 

Ginusto ng magulang ko na magpunta ako sa ibang bansa upang dun na manirahan pa.

Ayoko. Hindi ako papayag ayoko png mamatay.

Si Xavier. Gusto ko ulit mabalik sakin si Xavier.

----

Napagdesisyunan ko na this time. AKO lang ang pwedeng magmahal kay XAVIER AQUINO.

Ang damot ko ba? Masama ba ko?

Ngayon lang naman eh. Sandali lang.

Si Xavier lang nmn na kasi ang gusto kong makasama. Kung pwede siya na lang makasama ko habang buhay, pero hindi eh. Hindi pwede.

Gusto ko siyang angkinin pero may mahal na siyang iba.

Pwede ko pa ba siyang kunin? Pwede ko pa b siyang bawiin? Akin nmn siya eh. Akin siya una pa lang. 

Para sakin akin siya, at alam ko para kay Xavier ako ay para din sa kanya.

NOON.

Pero ngayon iba na. Gusto ko siyang bawiin, Gusto ko ulit siya angkinin. 

Sa huli nga nmn ang pagsisisi...

Bata pa lang kami sabi nmin sa isa't isa, ikakasal kami pag laki nmin. 

Umasa kami parehas sa pangakong iyon.

Umasa siya.

Palagi siyang umaasa.

Ako? Oo umasa din ako. Pero natakot ako. 

Kasi namulat ako sa katotohanan na ang mga pangako na tulad ng ganun ay hindi nagkakatotoo.

Ayokong masaktan kaya ako ang nagpatigil sa kanya sa pagasa.

Hindi ko akalain pagsisisihan ko pala.

Ang tanga ko.

Kung kelan na huli ang lahat. 

Kung kelan wala ng panahon.

Kung kelan wala na ang lahat.

Tsaka ko lang napagtanto na hindi ko siya kayang mawala

Pwede pa ba kaya?

Pwede khit ngayon lang?

Kahit ngayon lang angkinin ulit kita?

Sandali lang nman eh. Bigay mo muna lhat ng oras mo sakin.

Mwawala nmn na ko sa paningin mo.

Maghntay ka lang, mawawala din ako.

Samahan mo muna ako hanggang sa makaalis ako.

-------

Sensya ngayon lang may update. Busy po ulit eh.

Boring ba? Next Chapter pramis :))

Comments? Suggestions? Please?

Marckle|

Next Chapter ------->