KORE DE TÖRE

Yeni Ev Arkadaşı

Omzumdaki ağırlıkla gözlerimi açtım. Dae Ho'nun başı omzuma düşmüştü. Gözlerim kocaman açılırken bu durumdan kurtulmaya çalışıyordum. Tam bu sırada hostes uçağın inişe geçtiğini anons etti ve beni bu durumdan kurtardı. Dae Ho'nun gözleri açılırken nerde olduğunu anlamaya çalışıyordu.

"Kalk hadi geldik."

"Tamam"

Birlikte merdivenlerden inerken etrafıma bakıyordum. Hava çok rüzgarlıydı. Şimdi nereye gitmem gerekiyor? Hiçbir fikrim yok. Hem biriktirdiğim parayı dikkatli kullanmam gerekiyor. Bu yüzden ucuz bir otel bulmalıyım.

"Nereye gidiceksin?" diyen sese doğru döndüm. Ah! Tabi ya. Dae Ho'ya sormalıyım. Kesin bildiği ucuz otel vardır.

"Aslında bende bilmiyorum. Plan yapmadan geldim ve burayı hiç bilmiyorum."

"Senin yardıma ihtiyacın var anlaşılan. Hadi follow me."

Ona otuz iki diş sırıttım. İngilizce ve Türkçeyi beraber kullanması çok tatlıydı.

"Çok tatlısın."

"Ah teşekkürler." diyerek utanan karşımdaki koreli her Korefanının hayalindeki kişiydi. Ne dediğimin farkına varınca istemdışı  bende kızardım.

"Nereye gidiyoruz?"

"Seni bir arkadaşımın evine götürüyorum. Aslında o da ev arkadaşı arıyordu. İyi anlaşacağınıza eminim."

"Gerçekten teşekkür ederim."

"Eyvallah bacım."

"Bunları kimden öğrendin sen?" dedim gözlerimi devirerek.

"Topkapı Sarayı'nı gezerken bir kaç öğrenciyle tanıştım. Onlardan ögrendim."

Başımla onaylarken içimden kıs kıs gülüyordum. Klasik Türk gençlerinin turistlere yaptığı bir hareketti.

Dae Ho ile bir apartmana girdik. Bir dairenin kapısı açılırken çekik siyah gözlü orta boylu bir kız koşarak Dae Ho'ya sarıldı.

"Seni çok özledim." dedi Korece. Tercüman olmam şuan gerçekten işime yarıyordu.Yoksa Korelilerle nasıl anlaşacaktım ki. Birden içimi kıskançlık duygusu sardı. Acaba sevgililer miydi? Ben bir erkekle sarılmayı bırak doğru dürüst konuşamazdım bile. Çünkü ailem çok katıydı. Kaçma sebebimde tam olarak bu değil miydi zaten.

"İsmin Yağmur'du değil mi?"

"Evet."

"Yani yeni ev arkadaşım. Hoşgeldiin." dedi ve bana sarıldı. Samimiyeti karşısında afallasamda gülümseyerek karşılık verdim. Çok tatlı bir kızdı.

"Ah kendimi tanıtmayı unuttum. Ben Nah Eun Kyung."

"Evet biraz daha kapı önünde konuşmaya devam edersen ağaç olup kök salıcam burada."

"Tamam kuzen ya. Heyecandan ne yapıcağımı şaşırdım."

"Siz kuzen misiniz?"

Gözlerimin faltaşı gibi açıldığına eminim. Gerçi faltaşının ne demek olduğunu bilmiyorum ama atalarımız eminim biliyordur. Yoksa neden böyle bir laf çıkarsınlar ki.

"Evet ve hadi içeri geçin."

İçimden sevinç çığlıkları atarken neden sevindiğimi anlamış değildim.

"Gel sana odanı göstereyim." dedi ve koluma girerek beni bir odaya sürükledi. Hani bir insanı ilk gördüğünüzde kanınız ısınır ve seversiniz ya. Eun Kyung'ta öyle insanlardandı. Daha tanışalı dakikalar olmasına rağmen çok sevmiştim.

Gösterdiği oda da tek kişilik yatak, çalışma masası, dolap ve ayna vardı. Mor tonlarındaki oda çok hoşuma gitmişti.

"Sizi karşıma Allah mı çıkardı? Çok mutluyum. Teşekkürler."

"Kızlar muhabbetinize doyum olmuyor. Ama benim gitmem gerekiyor. Malum yeni geldim. Annem biricik oğlunu özlemiştir şimdi."

"Görüşürüz oppa."

Dae Ho gittiğinde yalnız kalmıştık. Ben odayı incelerken Nah Eun Kyung bana seslendi.

"Sen eşyalarını yerleştir istersen. Ben yalnız bırakayım."

"Gerçekten çok teşekkür ederim Eun Kyung. Beni ev arkadaşı olarak kabul ettiğin için." dedim ve sarıldım.

"Ne demek. Hem benimde ev arkadaşına ihtiyacım vardı. Yani sadece senin içim yapmadım. İyi geceler."

"İyi geceler."

Beni yalnız bırakırken duygulanmıştım. İşler şimdiye kadar istediğimden de iyi gitmişti. Ama tahmin ettiğim şeyin başıma gelmesinden gerçekten korkuyordum.

Yaklaşık bir saat sonra eşyalarımı yerleştirmiş, duşumu almıs, yatağa girebilmiştim. Her ne kadar düşünmek istemesemde doğru yapıp yapmadığımı sorguluyordum. Allah aşkına benim yabancı ülkede ne işim var! Bu cesareti nerden aldığımı hiç bilmiyorum ama babamla olan son kavgamız tüm sabrımı taşırmıştı. Kim istemediği tanımadıği birisiyle evlenmek ister ki? Ve yine ailemi düşünerek uykuya daldım.